บทที่ 13 ไร้ยางอาย:!

ฌอนช็อกจนกลายเป็นประหลาดใจ จนกลับมาสงบลง อย่างที่คาดไว้ไม่ถึง เขาไม่ได้รังเกียจหรือขยะแขยง ทำไมถึงไม่รังเกียจและขยะแขยงล่ะ? “ ฌอน นายไปดูมานีเร็วๆเถอะ...... ” ไม่รอให้ฌอนคิดมากนัก มารีนก็เปิดประตูใหญ่ออกมา ชี้ไปบนชั้นสอง ใบหน้าเต็มไปด้วยความร้อนรน : “ มานี มานี...... ” “ มานีเป็นอะไรไปครับ?! ” ตอนที่ฌอนตื่นจากภวังค์ ก็วิ่งตรงไปยังบันได เมื่อเขากลับมาถึงห้องนอน เห็นแต่มานีที่กำลังนั่งอยู่บนขอบหน้าต่างร้องไห้สะอื้นอยู่ หน้าต่างด้านหลังเปิดออกกว้างที่สุด ลมแรงตอนกลางคืนพัดเข้ามาในห้อง “ มานี เธอเป็นอะไร? ” ฌอนเดินเข้าไปหาอย่างระมัดระวัง ไม่รอให้เขายื่นมือออกดึงเธอกลับมา มานีก็พุ่งเข้ามาในอ้อมกอดของเขาแล้ว “ พี่ฌอนคะ ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ เป็นฉันที่ไม่ดีเอง พี่ทำให้พี่ลิลาเลิกโมโหดีไหมคะ? ” “ เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? ” ตอนที่เขาเพิ่งออกไปข้างนอกยังดีอยู่เลยไม่ใช่หรอ? “ ฌอน คุณก็รู้ มานีนอนห้องที่มีแสงอาทิตย์จนชินแล้ว เดิมทีเมื่อครู่นี้ฉันยังคิดว่าจะพามานีไปปรึกษากับคุณลิลา...... ” มารีนอยากจะพูดอะไรแล้วหยุดไปชั่วขณะ จึงถอนหายใจ : “ แต่ใครจะรู้ว่าคุณลิลาจะตีมานีล่ะคะ แล้วยัง...... ” “ แม่คะ อย่าพูดอีกเลยค่ะ! ” ศรีษะของมานีมุดอยู่ในอกของฌอน ตัดบทคำพูดของมารีน “ แล้วยังอะไรอีก? ” ฌอนเห็นอย่างนี้แล้ว เงยหน้าของมานีขึ้นเบาๆ ใบหน้าของเธอเปียกไปด้วยน้ำตา ในดวงตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “ ไม่มีอะไรค่ะพี่ฌอน...... พี่ลิลาอาจจะอารมณ์ไม่ดี เธอให้ฉันไสหัวไป บอกว่าที่นี่เป็นบ้านของเธอ ฉันรู้ว่าพี่ลิลาไม่ได้มีเจตนาร้าย ฉันไม่เป็นไร ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ..... ” ผู้หญิงคนนั้นพูดอย่างนี้?! ความจำของเธอไม่ดีจริงๆด้วย! “ มานี เธอนอนกับป้ามารีนก่อนเถอะ อย่าคิดมาก มีฉันอยู่ ใครก็ไล่เธอออกไปไม่ได้ ” “ จริงหรอคะพี่ฌอน? ” “ จริง ” โอ๋มานีแล้ว ฌอนก็เดินไปยังห้องใหญ่ เปิดประตู ในห้องเละเทะไปเล็กน้อย หมอนอยู่บนพื้น เก้าอี้ล้มละเนละนาด ผ้าห่มบนเตียงก็ยุ่งเหยิงไม่เป็นระเบียบ ลิลานอนอยู่บนเตียงข้างๆขนาดใหญ่สำหรับคนสองคน มือและเท้าหดเข้าหากัน ร่างกายที่ผอมบางโก่งโค้งเล็กน้อยเพราะการขดคู้ของเธอและไม่มีผ้าห่มปกปิดไว้กระดูกสันหลังของเธอปูดปูนออกมาตามกระดูกสันหลังที่ผอมบาง ตั้งแต่ตอนไหนกันที่เธอเริ่มผอมขนาดนี้? ฌอนยืนนิ่งๆอยู่ข้างเตียง แต่ไม่นานก็หัวเราะเยาะเย้ยออกมา ผู้หญิงคนนี้ผอมหรือไม่ผอมเกี่ยวอะไรกับเขา? คิดได้อย่างนี้แล้ว เขายื่นมือออกดึงลิลาขึ้นมา แต่ตอนที่เขาเพิ่งจับข้อมือของเธอ ข้างหูก็มีเสียงของเวลดังขึ้นมา : “ ดีกับภรรยาของนายบ้าง ภรรยาของนายท้องแล้ว ” จับข้อมือที่ผอมบางนั้นไม่ว่ายังไงฌอนก็ใช้แรงไม่ได้ นี่ไม่ใช่เขา เขาจะไปใจอ่อนกับผู้หญิงคนนี้ได้ยังไงกัน? ผู้หญิงคนนี้ทำร้ายมานีตลอดชีวิต คนในบ้านของเธอทำให้พ่อและแม่ของเขาตายไป เขาไม่ควรจะเป็นอย่างนี้ แต่ว่าตอนนี้เธอท้องแล้วนี่! ลูก? ใช่ เป็นลูก! ฌอนคิด ต้องเป็นเพราะลูก ตัวเองถึงได้ใจอ่อนกับผู้หญิงใจร้ายคนนี้ ลูกไม่เกี่ยว ที่สำคัญลูกคนนี้เป็นของเขา! ผ้าม่านสีธรรมดาหรู ถูกเปลี่ยนเป็นสีทองเหลืองที่ดึงดูดสายตา พื้นหินอ่อนใสสะอาดถูกปูด้วยพรมหนักและหนา โซฟาซื้อมาใหม่ โต๊ะก็ซื้อมาใหม่ แม้แต่ตู้วางรองเท้าแตะที่วางอยู่ตรงทางเข้าก็ไม่ใช่รูปทรงที่เคยคุ้นเคย...... ในห้องรับแขก มานีและมารีนกำลังพาพนักงานส่งของยุ่งอยู่ ความยินดีที่ได้ย้ายมาอยู่ในที่ใหม่ชัดเจนและแสบตาสำหรับเธอมาก คนที่แย่งที่อยู่ของคนอื่น เป็นคนที่ไร้ยางอายมาตลอด ตั้งแต่ตอนไหนกันที่บ้านของเธอกลายเป็นอาณาเขตของพวกเธอแล้ว?