บทที่ 14 คุณมีสิทธิ์อะไรมาตำหนิฉัน?

ลิลายืนอยู่ตรงหัวบันได มองมานีและมารีนสองแม่ลูกที่กำลังยุ่งอยู่อย่างยินดีไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เมื่อเทียบกับแก้มที่แดงๆของพวกเธอ สีหน้าของเธอขาวซีดจนไร้สีเลือด ความทรมานจากอาการปวดศรีษะและความอ่อนล้าจากการตั้งครรภ์ทำให้ร่างกายของเธอรับไม่ไหว บางครั้งเธอก็กลัว กลัวว่าในค่ำคืนที่มืดมิดไร้ผู้คนค่ำคืนหนึ่ง เธอจะนอนหลับไปอย่างสงบโดยไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลย “ พี่ลิลา......” มานีเห็นลิลาก่อน เธอเรียกเธออย่างหวาดๆ รอยยิ้มบนใบหน้าหายไปทันทีอย่างไร้ร่องรอย คล้ายกับเด็กที่ทำผิด ภายใต้การมองของลิลา เธอก้มหน้าลง แต่บัตรเครดิตที่เธอกำไว้ในมือมีความโลภเผยออกมาภายใต้แสงอาทิตย์ ลิลาเดินลงมาจากบันได สายตาหยุดอยู่บนบัตรเครดิตในมือของมานี เธอจำได้บัตรเครดิตใบนั้นเป็นของฌอน หน้าอกเริ่มแน่นหนึบ แม้แต่การหายใจก็มีความเจ็บปวดรวมอยู่ด้วย “ พี่ลิลา พี่เป็นอะไรคะ? ” มานียื่นมือออกอยากจะคล้องแขนของลิลา : “ เมื่อคืนนี้พี่ฌอนตีพี่อีกแล้วใช่ไหมคะ? ” ลิลาสะบัดมือของเธอออก ทนอาการเวียนศรีษะสายตาพร่ามัวที่เกิดขึ้นไว้ นั่งลงบนโซฟา เหงื่อซึมออกมาบนแก้มที่ยังคงบวมช้ำ แต่เธอกลั้นความเสียใจไว้แล้วเงยหน้าขึ้นมองมานี “ เหมือนกับเธอหวังมากว่าอยากให้ฌอนตีฉัน? ” มานีส่ายศรีษะอย่างไร้เดียงสา : “ ไม่ใช่ค่ะพี่ลิลา ฉันก็แค่เป็นห่วงพี่ พ่อของพี่ก็ตายแล้ว พี่ฌอนก็ไม่ดีกับพี่......” ลิลาฟังคำพูดนี้แล้ว ยกยิ้มมุมปากคล้ายกับยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม นี่อยากจะสาดเกลือลงบนบาดแผลของเธอ? หรืออยากจะฉีกบาดแผลของเธอที่กลายเป็นแผลเป็นแล้ว? “ ใช่ พ่อของฉันเสียชีวิตไปแล้ว แต่ฌอนยังคงเป็นสามีของฉัน ไม่ว่าเขาดีหรือไม่ดีกับฉัน ก็เป็นเรื่องของเราสองคนสามีภรรยาเมื่อปิดประตูห้องนอนลง ” รอยยิ้มบนใบหน้าของลิลายิ่งเคร่งขรึมมากขึ้น : “ ที่สำคัญ...... แม้ว่าฉันจะโชคร้ายมากแค่ไหน ก็ยังไม่ถึงให้เธอ มานีมาสงสารฉันนะ? ไม่ว่ายังไง ฉันก็เป็นภรรยาตามกฏหมาย และเธอ......ก็แค่เป็นคนที่สาม......หรือพูดว่า แม้แต่คนที่สามก็นับไม่ได้ ” เสียงของเธอเบามาก ไม่ได้กัดฟันกัดกรามยิ่งไม่มีความเกลียดหรือด่าว่า เสียงที่เบาๆนั้น แม้แต่อารมณ์ก็รู้สึกไม่ถึง แต่เพราะลิลาที่ไม่รู้สึกอะไรอย่างนี้ กลับทำให้มานีโมโหอย่างมาก มานีในตอนนี้รู้สึกขายหน้าคล้ายกับว่าถูกคนอื่นถอดเสื้อผ้าออกหมด “ ลืมบอกเธอไป เดิมทีฉันอยากจะหย่า แต่พี่ฌอนของเธอไม่ยอมมาโดยตลอด ” ลิลายิ้มบางๆลุกขึ้นยืน ตอนที่เอาเสื้อแขนยาวและกระเป๋าขึ้นมานั้น นิ้วมือชี้เฟอร์นิเจอร์พวกนั้นที่เพิ่งซื้อมาใหม่ในบ้าน : “ ยังมีอีกนะ......เตือนเธออย่างหวังดีว่าฌอนไม่ชอบของที่สีสันสดใสมาก เฟอร์นิเจอร์พวกนี้คืนกลับไปเถอะจะดีกว่า ” มานีก้มหน้าอยู่ ไม่กล้ามองสบตาของเธอ เดิมทีแก้มที่แดงอ่อนก็ขาวซีดลงเรื่อยๆ “ คุณลิลาคะ ทำไมคุณถึงรังแกมานีล่ะคะ? ” มารีนที่ยืนอยู่ข้างๆทนดูไม่ได้อีกต่อไป เดินเข้ามาอย่างตำหนิ : “ มานีของเราเป็นถึงน้องสาวของฌอนนะ ” “ คุณกำลังตำหนิฉัน? ” ลิลาหันไปมองมารีน เมื่อก่อนเธอที่เรียนกฏหมายแม้ว่าตอนนี้ร่างกายจะอ่อนแอมาก แต่ตอนที่สีหน้าจริงจังและอิทธิพลที่ออกมาจากร่างของเธอนั้น ไม่ใช่ว่าคนทุกคนจะรองรับไว้ได้ “ คุณมีสิทธิ์อะไรตำหนิฉัน? ” “ ฉัน......” มารีนตกใจกลัวจนพูดไม่ออก