บทที่ 15 เป็นเขา

“ ฉันกับฌอนแต่งงานกันมาห้าปี ในทางกฏหมายฉันเป็นภรรยาของเขา สามารถนอนกับเขาอย่างเปิดเผยถูกต้องได้ และในทางกฏหมายลูกสาวของคุณไม่มีสายเลือดเดียวกันกับฌอน ” เพราะความตกใจและหวาดกลัว ดวงตาของมารีนเบิกกว้างกลมโต ริมฝีปากบนและล่างอ้าค้างขยับไปมาชั่วขณะแต่พูดอะไรไม่ออกสักคำ ศรีษะ ปวดอย่างกับระเบิดออก ลิลากัดฟันหน้าแน่น หันหลังเปิดประตูออกไป ภายใต้มารีนและมานีที่พูดไม่ออกทั้งคู่ “ ปัง——! ” เสียงกระแทกปิดประตู เธอพิงกับกำแพงอย่างอ่อนแรง แสงอาทิตย์อบอุ่นส่องกระทบลงบนใบหน้า ปวดศรีษะ เจ็บหัวใจ แต่เธอไม่ได้ร้องไห้ออกมา แต่แค่อยู่ต่อหน้าฌอนเธอถึงจะอ่อนแอ แค่อยู่ต่อหน้าฌอนเธอถึงจะต่ำต้อย ก็แค่เพราะเธอรักเขา แม้ว่าหนทางจะไร้เส้นทางเธอก็จะไม่เลิกรักเขา เธอนั่งยองๆลงอย่างทนไม่ไหวอีกต่อไป อ้าปากกว้างอย่างอัตโนมัติ ลิลาอาเจียนออกมาบนพื้น มือที่กำเสื้อไว้สั่นเทาอย่างรุนแรง จนกระทั่งอาเจียนน้ำดีออกมา เธอจึงเช็ดปากแล้วลุกขึ้นมา มีแต่คนพูดว่าตอนท้องจะอาเจียน จริงๆด้วย ร่างกายโอนเอนไปมาแล้วค่อยยืนมั่น ลิลาโทรไปหาโบ หลังจากผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง เธอก็ขึ้นไปนั่งในรถของโบ ออกไปจากที่ที่มีปัญหามากมายนี้สักพัก ในวิลล่า มานีและมารีนทะเลาะกันมาตลอดหลังจากที่ลิลาออกไปแล้ว มานีรู้สึกว่ามารีนไม่ได้เรื่อง มารีนเองก็รู้สึกว่ามานีไม่เก่งและไม่ได้เรื่องเหมือนกัน เพราะเมื่อวานนี้เอง พวกเธอแพ้ลิลาผู้หญิงคนนี้มาแล้ว และในสายตาของพวกเธอ ผู้หญิงที่ชื่อลิลาคนนั้น ควรจะต้อยต่ำให้คนคนอื่นจูงจมูกไปไหนมาไหน “ แม่อย่ามาทะเลาะกับฉัน แค่ตอนกลางคืนพี่ฌอนกลับมา ฉันจะพูดกับเขา เขาก็จะช่วยฉันสั่งสอนนังผู้หญิงคนนั้น! ” “ แกนี่มัน นอกจากแกล้งทำเป็นน่าสงสารแล้วยังรู้อะไรบ้าง? หากฌอนสนใจแกจริงๆ ก็ต้องหย่ากับผู้หญิงคนนั้นตั้งนานแล้ว! ตอนนี้แกต้องคิดหาวิธีไล่ผู้หญิงคนนั้นออกไป ไม่ใช่ว่าคิดถึงแต่ ฌอน ผู้ชายคนนั้นทุกวัน! ” “ ริ่ง ริ่ง ริ่ง......” สิ่งที่ตัดบทเสียงทะเลาะกันคือเสียงสายเข้าที่ดังขึ้นมาอย่างกระทันหัน มารีนหันไปมองมือถือที่กำลังสั่นที่วางอยู่บนโซฟา รู้ว่าต้องเป็นเพราะลิลาลืมไว้แน่ เธอเดินเข้าไปหยิบขึ้นมาอย่างเบื่อหน่าย กำลังจะโยนเข้าไปในถังขยะ หางตากลับมองเห็นชื่อของฌอนที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอมือถือ “ เห็นหรือยัง? ” มารีนหันกลับมา ยกมือถือในมือขึ้น “ ฌอน ผู้ชายคนนั้นโทรมา ” มานีมองชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอมือถือ หัวใจคล้ายกับถูกเข็มแทง ทำไมเขาถึงโทรมาหาลิลาล่ะ? เรื่องอะไรกันแน่ที่ต้องโทรหาลิลาให้ได้?! เธอพุ่งเข้าไป แย่งมือถือในมือมารีนมา มานีกดรับสาย ยังไม่รอให้เธอพูดอะไร ก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำของฌอนดังมาจากปลายสาย “ ลิลา มารับฉันกลับบ้าน ” มานีกำมือถือในมือแน่น เจ็บปวดคล้ายกับในลำคอมีหนามติดอยู่ ทำไมเขาถึงให้ลิลาไปรับเขากลับบ้านนะ? หรือว่าในใจของเขาเธอไม่ใช่คนในครอบครัวของเขาหรอ?!! ฌอนนั่งอยู่ในคาราโอเกะจินจินห้องวีไอพี เขารู้สึกแค่ว่าในใจของเขามีไฟกองหนึ่งกำลังแผดเผาอยู่ แม้แต่วิสกี้ที่เขาดื่มเข้าไปในลำคอก็ไม่สามารถทำให้ไฟกองนั้นที่แผดเผาอยู่ในใจมอดดับไปได้ เดิมทีวันนี้เขามาทานข้าวเพื่อคุยเรื่องการร่วมโปรเจ็คกัน แต่นึกไม่ถึงว่าผู้ร่วมงานใหม่ของเขาจะเป็น บาร์ จริงๆแล้ว เขากับบาร์นับว่ารู้จักกันมาหลายปีแล้ว เหมือนกับเวล เขากับบาร์เป็นเพื่อนร่วมห้องเรียนและเพื่อนร่วมห้องนอน แต่ที่เขาไม่ได้เป็นเพื่อนสนิทกันมาตลอดกับบาร์เหมือนกับเวล หนึ่งเพราะหลังจากที่บาร์เรียนจบแล้วก็ไปเมืองนอก สองเพราะ......บาร์ชอบลิลา บาร์ชอบลิลา ชอบจนคนอื่นๆรู้และดังไปหมด แต่ตอนนั้นลิลากลับคล้ายกับสุนัขพันธุ์จูตัวหนึ่งที่ตามติดอยู่ด้านหลังเขา เรื่องความรักสามเศร้าของพวกเขาเคยดังอยู่ช่วงหนึ่งในโรงเรียน