บทที่ 1 หนีออกจากบ้านไปจับชู้

“ปังปังปัง” เสียงทุบประตูดังกระหน่ำที่ส่งมาจากห้องข้างล่างผสมกับเสียงร้องที่แสนทรมานของฟาง “นวล ยายแก่รีบเปิดประตู ปล่อยฉันออกไป!” ด้านนอกประตู แม่เลี้ยงนวลแสดงความเกลียดแค้นบนใบหน้า แต่ปากกลับพูดอย่างดีว่า “น้องฟาง น้องชายของเธอถูกบังคับจนมีบ้านแต่กลับไม่ได้ เธอยอมตกลงซักครั้งไม่ได้หรอ?” ฟางรู้ถึงนิสัยของแม่เลี้ยง เธอไม่รับข้อตกลงนี้ แล้วรีบโต้กลับไปว่า “พวกคุณอย่ามัวแต่ฝันเลย? ลูกชายของคุณกากจนไม่มียาอะไรช่วยได้แล้ว พวกคุณอย่าคิดที่จะเอาฉันไปเกี่ยวข้อง!” “นางเด็กสารเลว หน้าไม่อายเหมือนแม่ของแกเลย เหอะ ปากแข็งไปเถอะ ไม่ตกลงก็ไม่ต้องออกมา!” นวลได้ถุยน้ำลายแล้วรีบเดินลงไปจากห้อง ไม่สนใจเสียงเรียกร้องที่ส่งออกมาจากในห้องอีก หลังจากฟางได้ยินเสียงเท้าที่นวลเดินลงไป เธอก็ได้เตะไปที่ประตูอย่างแรง จากนั้นทรุดตัวลงพื้น แล้วไม่ได้พูดอะไรอีก และน้ำตาที่อดกลั้นมานานก็ไหลรินออกมาจนไม่สามารถควบคุมได้ ตั้งแต่เล็ก เธอเติบโตจากภายใต้ความกดดันของแม่เลี้ยง หลังจากที่พ่อเสียไปแม่เลี้ยงก็ยิ่งกดดันเธอมากกว่าเดิม ตอนนี้เพื่อชดใช้หนี้สินให้ลูกชายสุดที่รักของเขา แม่เลี้ยงบังคับให้เธอไปอยู่กับคนแก่เฒ่าที่อายุมากกว่าพ่อของตนเองอีก นั่นฝันไปชัดๆ! ความต้องการที่ไร้ยางอายนี้ ฟางถึงตายก็ไม่ยอมตกลง แต่เธอคิดไม่ถึงว่าครั้งนี้นวลจะใจร้ายได้ขนาดนี้ สองวันสองคืนไม่ปล่อยเธอออกไป ยิ่งไปกว่านั้นคือไม่ให้เธอกินอะไรเลยแม้กระทั่งน้ำ ฟางนั่งพิงกำแพงอย่างหมดเรี่ยวแรง จากเดิมปากที่เคยอวบอิ่มได้กลายเป็นปากที่แห้งจนถลอก สายตาของเธอมองขึ้นไปบนหน้าต่างระบายอากาศ นี่เป็นทางรอดชีวิตสุดท้ายของเธอ ถึงแม้จะตกลงไปล้มตายก็ชั่ง เธอก็ไม่ยอมให้แม่ลูกคู่นี้สมหวัง เธอจะหนีออกไป จะไปหาแฟนที่โตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กของเธอ พล และจะไม่กลับมาที่บ้านหลังนี้อีก เมื่อถึงยามดึก ในห้องเงียบสงบลง สันนิษฐานว่าแม่เลี้ยงน่าจะนอนหลับแล้ว เธอกำเงินในกระเป๋าที่มีเพียงสิบกว่าบาทไว้อย่างแน่น ฟางได้ไต่ขึ้นไปทางหน้าต่างระบายอากาศ ใช้แรงสุดตัวดันกระจกบานที่มีสนิมติดเต็ม กองผ้าเก่าในห้องที่บนพื้นเต็มไปด้วยฝุ่น เธอได้เจอผ้าม่านที่ชำรุดไปแล้ว เธอมัดผ้าม่านให้แน่นจนกลายเป็นเชือกเส้นยาวที่สามารถใช้หนีได้ เธอใช้เชือกช่วยในการกระโดนออกไปจากหน้าต่างระบายอากาศ เธอลงไปอย่างระมัดระวังจนไปถึงประตูหลังบ้าน ความรู้สึกขณะที่เท้าลงสู่พื้นทำให้เธอโล่งอกมาก ตอนนี้ถึงจะรู้สึกว่ามือเจ็บแสบไปหมด มือของเธอไปโดนกระจกกับเหล็กที่ติดสนิมอยู่ ถูกขูดจนเลือดออกตอนไหนก็ไม่รู้ จากนั้นเลือดก็ไหลลงมาทีละหยด แผลเจ็บจนฟางต้องกัดฟัน แล้วยื่นมือทั้งสองออกมา ฝึกท่าทางเหมือนกับน้องชายที่ทำกับเธอปกติ แล้ววิ่งไปทางหน้าต่างที่ของแม่เลี้ยงจากนั้นก็ชูนิ้วกลางขึ้นมา ภายใต้ความเกลียด “นวล แล้ววันหนึ่งฉันจะให้แกได้เห็นดีแน่” พูดจบ เธอก็ไม่กล้าอยู่ต่อแล้ว เธอวิ่งออกไปข้างทางอย่างรวดเร็ว แล้วโบกมือเรียกแท็กซี่ ค่านั่งแท็กซี่เป็นเงินของเธอที่อยู่ในกระเป๋าทั้งหมด แต่พอหันขึ้นไปมองบนชั้นที่ยี่สิบที่ยังเปิดไฟไว้ เธอก็รู้ว่าพลยังไม่นอน ในใจของฟางเต็มไปด้วยความหวัง แถมยังมีความสุขอีกแฝงไปด้วย เธอถูกขังอยู่ในห้อง โทรศัพท์ก็ถูกยึด เสองวันนี้พลต้องติดต่อเธอไม่ได้แน่เลย ก็เลยเป็นห่วงจนถึงเวลานี้แล้วยังนอนไม่หลับ พอนึกถึง ฟางก็รีบขึ้นลิฟต์ เธอจะเล่าเรื่องราวทุกอย่างที่ผ่านมาสองวันนี้กับพล บอกพลงว่าตัวเองรักเขามากแค่ไหน บอกเขาว่า จากนี้ไป เธอมีเพียงเขาคนเดียว “ดิ้ง” (เสียงของลิฟต์) มาถึงชั้นที่ยี่สิบ ฟางมาถึงหน้าประตูของพล ประตูกลับไม่ได้ล็อกและมีแสงส่องออกมาจากด้านใน ประตูปิดไม่แน่น ผลักเบาๆก็เปิดแล้ว ฟางหันไปมองเห็นส้นสูงสีทองที่อยู่หน้าประตู มีความหวาดกลัวเกิดขึ้นในใจ นี่ ไม่ใช่รองเท้าของเธอ เธอพยายามบอกตัวเองว่าอย่าคิดมาก จากนั้นฟางก็ได้เดินไปที่ห้องรับแขกอย่างช้าๆ แล้วเดินต่อไปที่ห้องนอน แต่เสี่ยงแว่วๆที่ออกมาจากห้องนอนบอกเธอว่า เรื่องที่เธอกลัวว่าจะเกิดขึ้น มันเป็นจริงแล้ว “พี่พล เบาๆหน่อยสิคะ อ๊ายยะ อ้า...” เสียงหายใจที่ติดต่อกันส่งเข้าไปในหูของฟาง ยิ่งไปกว่านั้นคือหัวใจของเธอได้แตกสลายแล้ว เธอยืนนิ่งๆอยู่หน้าห้องนอน รู้สึกถึงเสียงที่โผล่มาดังในสมอง จากเดิมกระเพราะที่ว่างเปล่ากลับมีความอยากอวก จนเกือบจะอวกออกมา “อ้า พี่พลนิสัยไม่ดี อ๊าย แฟนพี่ที่โตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก ยังไม่รู้เรื่องแบบนี้ เธอยังไม่ให้พี่มีอะไรกับเขาหรอคะ” “อืม…” เป็นเสียงของพล “ที่รักอยู่ดีๆก็ไปเอ่ยถึงเขาทำไม ยายเด็กนั่นหัวโบราณจะตาย บอกว่าจะให้มีอะไรด้วยกันในวันแต่งงาน ใครจะมีเสน่ห์เหมือนเธอล่ะเนอะ จุ๊บ” เสียงจุ๊บสุดท้ายที่ไม่รู้ไปจุ๊บลงที่ไหนของผู้หญิง ตามมาด้วยเสียงร้องของผู้หญิง การพูดคุยแบบนี้เหมือนกำลังจุดระเบิดฟาง เธอโกรธมากและผลักประออกตูอย่างแรง จากนั้นวิ่งเข้าไปในห้องนอน ภาพหวานที่สะท้อนเข้าไปในตาเธอ สองร่างกายที่ติดกันนั้นกระตุ้นสมองของฟาง ทำให้ใจเธอแตกสลายและน้ำตาคลองตาในทันที สองคนที่นอนอยู่บนเตียงตกใจที่เห็นฟาง จึงรีบซุดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มเพื่อปกปิดร่างที่เปลือยกายของตนเอง “ฟา… ฟาง เธอมาได้ไง? แม่เธอบอกว่าเธอไปเที่ยวกับเพื่อนแล้วไม่ใช่หรอ?” พลกอดผ้าห่มไว้ หันไปมองแฟนของตนเองด้วยสีหน้าที่ตกใจและกังวล “ฉันออกเที่ยวแล้ว เธอก็เลยใช้โอกาสเล่นชู้อยู่ที่บ้านหรอ” ฟาง กลืนน้ำลาย พร้อมกับเสียงร้องไห้และความโกรธ ฟางกำมัดที่มือ อดไม่ได้ที่จะต่อยไปยังสองคนนั้น จากนั้น เธอก็ทำแบบนั้นจริง ฟาง ถอดรองเท้าที่สกปรกจากการหนีออกจากบ้าน แล้วฟาด ไปที่หัวของพลเต็มๆ! “อ๊าย!” หัวของพลโดนฟาด เขาเจ็บจนต้องกัดฟันตัวเอง “เฮ้ย เธอจะตีคนทำไม” ผู้หญิงที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่มโผล่หัวออกมาปกป้องพล ทำเป็นตอแหลลูบหัวของพลที่โดนฟาด ฟางเห็นผู้หญิงที่ย้อมผมสีเหลืองและม้วนผมไว้ มองไปทางใบหน้าที่เลอะเครื่องสำอางของนาง ยิ่งโกรธไปใหญ่ ไก่ป่าตัวนี้มาจากไหน ฉันไม่ใช่จะตีเขาอย่างเดียวจะตีเธอด้วย พูดจบ ก็ถอดรองเท้าอีกข้างโยนไปทางผู้หญิงคนนั้น แต่ครั้งนี้โยนพลาดไป ทำให้ผู้หญิงคนนั้นยิ่งท้าทายเข้าไปอีก ตะคอกไปทางฟาง “ผู้หญิงแบบเธอใครจะกล้าเอา โบราณไม่พอยังลาวอีก ก็ไม่แปลกที่ผู้ชายตัวเองจะไปได้ดีกับผู้หญิงคนอื่น” พอพูดจบแล้วยังทำตาขาวใส่ฟางอีกด้วย ฟางโกรธมาก เธอวิ่งเข้าไปจะตบหน้าของผู้หญิงคนนั้น แต่โดนพลวิ่งออกมากกอดไว้ “ฟาง หยุดตีได้แล้ว พอแล้ว อย่าเกินไปนะ!” “ฉันเกินไป?” ฟางผลักพลออกไป อ้อมกอดที่เปลือยกายโดนตัวของฟางทำให้เธอรู้สึกถึงความขยะแขยง และยังสวนกลับอีก ตัวเองก็ยิ่งโกรธไปใหญ่ เธอยกมือขึ้นชี้ไปทางพลแล้วพูดว่า “เธอแอบมีผู้หญิงคนอื่นยังจะบอกว่าฉันเกินไป พล เธอยังมียางอายอยู่ไหม เธอ…” “พอแล้ว!” พลมองไปที่ฟาง ผู้หญิงที่ไร้เหตุผลคนนี้ จะสู้หญิงคนข้างๆที่อ่อนโยนได้ไง พลหมดความอดทนแล้วพูดตัดคำพูดของฟางว่า “เราสองคนคบกันมานานขนาดนี้ เธอไม่เคยให้ฉันสัมผัสแม้กระทั่งนิ้วมือของเธอ ยังบอกว่าจะรอถึงวันแต่งงาน พูดความจริงกับเธอเลยนะ ฉันยังเล่นไม่พอ และไม่เคยคิดที่จะแต่งงานกับเธอ ถ้าเธอยังอยากจะอยู่กับฉันต่อก็แสดงความจริงใจของเธอมา ยอมให้ฉันนอนกับเธอ รอผ่านไปไม่กี่ปี หากฉันเล่นข้างนอกพอแล้ว อาจจะสู่ขอเธอก็ได้ ฟางไม่กล้าเชื่อ คำพูดที่ไร้ยางอาบแบบนี้ จะออกมาจากปากของคนที่เธอรักและยังเป็นแฟนคนแรกของเธออีกด้วย ในที่สุดน้ำตาไหลออกมาโดยไม่ได้สั่ง เธออึ้งไปชั่วขณะ ตบไปที่หน้าของผู้ชาย “พล ถือว่าฉันเคยตาบอดละกันนะ!”