บทที่ 3 ออกจางาน!รีบออก!

คิมคิดว่าตัวเองเรียกความสนใจจากบาสสำเร็จแล้ว ก็แอบดีใจ รีบควักบัตรธนาคารสีทองและเหรียญสีเงินออกมา ใส่ไว้บนโต๊ะทำงานของบาส บาสมองออกว่าบัตรนี้คือบัตรอะไร คือบัตรที่ให้คิมเอาไปให้ผู้หญิงเมื่อคืน ทำไมถึงเอากลับมาคืนล่ะ คิมมองออกถึงความสงสัยของบาส ฮ่าๆ หัวเราะออกมา “มีความหมายใช่ไหมล่ะ เขาเอาคืนกลับมาให้นายแล้ว ไม่เพียงเท่านี้ ยังจ่ายค่านอนเมื่อคืนให้นายด้วยนะ” พูดไปชี้ไปที่เหรียญสีเงินเหรียญนั้น ใจของบาสถึงกับเย็นไปเลย ใบหน้าที่เย็นชาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจและความเครียด แต่แอบแฝงความสนุกอยู่ข้างใน คิมมองใบหน้าที่จะตกใจไม่ตกใจของบาส ก็รีบแสดงใบหน้าที่อยากรู้อยากเห็นออกมา “พี่ ปกติพี่ไม่อะไรกับผู้หญิงนี่นา ทำไมรอบนี้ถึงเล่นอะไรแบบนี้ล่ะ?” เพื่อนที่โตมากับฉันคนนี้ เขาไม่เหมือนฉัน คุณชายบาสอยากได้อะไรก็มีให้ตลอด แต่ก็ไม่มีแฟนสักที แต่เมื่อหลายปีก่อนเคยมีความรัก แต่ก็คือรักที่ที่มาเร็วไปเร็ว ผู้หญิงคนนั้นหนีออกประเทศตัดการติดต่อกับเขา เขาคิดว่าเขาจะรอผู้หญิงคนนั้นไปตลอดชีวิต แต่ใครจะไปรู้ เมื่อคืนยอมไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นได้ไง คิมมีความสงสัยเป็นอย่างมาก บาสกลับตัดความสงสัยในใจคิมอย่างไร้อารมณ์ “พูดจบแล้วก็ออกไปนะ” มองดูหน้าที่เย็นชาของบาส คิมก็ไม่กล้าถามอีก ได้แต่อยากรู้อยู่ในใจ แล้วรีบออกจากห้องทำงานของบาส บาสวางปากกาเซ็นต์ชื่อลง เล่นกับเหรียญสีเงินนั้น ก็นึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวาน เมื่อวานเขาไปทำงานที่เมืองลาเบล พอกลางดึกหลังเสร็จเรื่องงานของบริษัท ก็ถูกชวนไปร่วมงานอีกที่หนึ่ง ดื่มสุราไปซักพัก เขาก็รู้สึกปวดหัวตัวร้อน ไม่สบาย ก็เลยจะออกไปเดินข้างนอก ใครจะไปรู้ อยู่ดีๆก็ร้อนขึ้นมา นี่ไม่ใช่อาการหลังเมานิ บาสเข้าใจแล้วว่าคืออะไร แต่เมื่อคืนมันดึกเกินไป เวลานั้นเขาจึงคิดวิธีแก้ปัญหาได้อย่างเดียว เพื่อจะลบความเร้าร้อนในร่างกายนั้นออกไป จากนั้นเขาก็ไปชนโดนผู้หญิงคนนั้น บาสปิดตาลง ความหวานในเมื่อคืน ยังคงติดตัวเธออยู่ ผู้หญิงคนนั้น…… หลังจากฤทธิ์ยาออก เขาก็มองออกไม่ชัดเจนว่าหน้าของผู้หญิงคนนั้นเป็นยังไง เขาจำได้แต่คราบแดงที่อยู่บนผ้าปูหลังจากเสร็จเรื่องนั้น ทำให้เธอใจแข็งมาก ตอนเช้าตื่นมา บาสมองไปที่ผู้หญิงที่กำลังนอนหันหลังให้เขา นึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวาน รีบอาบน้ำแล้วออกจากห้อง จากนั้นรีบกลับไปที่เมืองโลกัส หลังกลับเมืองเหลือไว้เพียงบัตรธนาคารบัตรนั้น ให้ความพอใจกับผู้หญิงที่รักเงิน ใครจะไปรู้ ตอนสุดท้ายกลับเป็นแบบนี้ บาสดึงสติกลับมา นำบัตรธนาคารเก็บเข้าลิ้นชักใต้โต๊ะ แล้วมองเห็นเหรียญสีเงินเหล่านั้น มองไปซักพัก ก็หยิบมาใส่ไว้ในกระเป๋าตัวเอง …… ห้าปีต่อมา ตึกธุกิจที่เมืองโลกัส ภาพที่วุ่นวายไปหมด พนักงานต่างก็ยุ่งกับงานของตัวเอง มีแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่ผ่านเข้ามา มุมที่ติดกับหน้าต่างนั้น มีเสียงคีย์บอร์ดดังออกมา ฟางเป็นหนึ่งในนั้น หญิงชุดกระโปรงสีกรม ที่ปกปิดหุ่นที่ดูเหมือนถูกฝึกฝนมาอย่างดี ยุ่งไปซักพัก พูดจบ กำลังค่อยๆเก็บของเตรียมตัวจะกลับบ้าน ทันใดนั้นทุกคนก็มองไปที่ห้องทำงานของผู้จัดการ ไม่หรอกมั้ง! จะมาอีกหรอเนี่ย?! ฟางตกใจจนมือที่กำลังจะเก็บคอมพิวเตอร์สั่น กดไปโดนปุ่มเปิดปิด ความตกใจยังไม่หายไป ผู้จัดการก็ประกาศออกมาว่า “คืนนี้ก็ลำบากทุกคนเพิ่มเวลางานอีกนิดหนึ่งนะ! เพื่อยอดของเดือนนี้สู้กับมันอีกสักตั้ง!” พูดจบ ไม่สนใจพนักงานที่เตรียมตัวกลับบ้าน กลับต้องกลับมาทำงานต่อ ฟางมองไปที่หน้าจอคอมที่กำลังเริ่มต้นใหม่ ในใจแอบไม่พอใจแล้วถอนหายใจออกมา เฮ้อ…… ตั้งแต่เข้ามาทำงานที่บริษัทนี้สามปีก่อน การเพิ่มเวลาทำงานของฟางก็เหมือนส่วนหนึ่ในชีวิตประจำวันไปแล้ว แล้วที่สำคัญคือ ไม่มีโบนัสเพิ่มให้อีก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพื่อชีวิตเขาก็จำเป็นต้องทำงาน แต่โชคดีหลังจากที่ผลออกมา ผู้จัดการก็มีนโยบายการเลื่อนตำแหน่ง ใครจะไปรู้ครั้งก่อนที่เธอไปกินข้าวกับผู้จัดการ หลังจากที่เธอปฎิเสธ นโยบายการเลื่อนตำแหน่งก็ไม่มีแล้ว ฟางแอบรู้สึกท้อ เปิดดูโทรศัพท์ ข้อความเสียงที่ส่งไปเมื่อกี้ถูกตอบรับ เป็นสติ๊กเกอร์การ์ตูนที่กำลังเต้นอยู่ มองดูสติ๊กเกอร์ ฟางคิดได้ถึงความสุขของคนคนนั้นเลย ถอนหายใจอีกรอบ ฟางรู้สึกขอโทษและส่งข้อความเสียต่อไปว่าได้เพิ่มเวลางาน ผ่านไปซักระยะ ทางนุ้นส่งรูปสติ๊กเกอร์กำหมัดมา ฟางรู้สึกกลุ้มใจ แต่ก็ทำได้แค่เปิดเอกสารมาทำงานต่อ เลิกงานสิบโมง ฟางอารมณ์ไม่ดีมาตลอด ในสมองมีแต่ภาพสติ๊กเกอร์กำหมัด เธอมองดูห้องทำงานของผู้จัดการ อดไม่ได้ เดินไปเคาะประตูที่ห้องผู้จัดการ “ผู้จัดการคะ จะเลื่อนตำแหน่งอีกทีเมื่อไหร่คะ?” “ฟาง อย่ารีบสิ งานนี้ทุกคนล้วนมีส่วนร่วมนะ พอถึงเวลาแล้วฉันจะบอกเอง” ผู้จัดการค่อยๆดื่มชา แล้วคุยกับฟาง “ผู้จัดการคะ ฉันมาทำงานกี่ปีแล้วคะ ฉันตั้งใจมาตลอด หากไม่สามารถแลกกับการเลื่อนตำแหน่งได้ ฉันก็คงทำได้แค่เลือกทางอื่น ” “เหอะๆ.....” สีหน้าของผู้จัดการก็เปลี่ยน เขากระแอมคอ แล้วเดินไปที่หลังของฟาง มือที่อวบใหญ่ไม่ทันระวังก็ตบไปที่ก้นของฟาง “ฟางจ๋า ในโลกนี้เนี่ย ผู้หญิงที่ทำงานนี่ไม่งายเลยจริงๆ แต่ไม่แน่นะ วิธีอื่นก็มีอยู่ แค่ดูว่าเธอจะเข้าใจไหมแค่นั้นเอง ” ความฉลาดของฟาง ทำให้ขนลุกไปทั้งตัว ไม่ได้อยากตีเขาแต่อยากตีความคิดนี้ เขาตบไปหนึ่งที “ป้าป” เสียงทุ่มไปที่หน้าของผู้จัดการ “ไอ่โรคจิต ยังมีหน้ามาคิดแบบนี้อีก สารเลว!” แว่นของผู้จัดการถูกฟางตีจนหัก เขาโกรธแค้นมาก”นี่คือฉันชอบเธอนะ ฟาง อย่าได้ดีไม่รู้จักดี ระวังฉันให้เธอกินหมัดนะ?” “ใครกลัวใครล่ะ เชื่อไม่เชื่อ ฉันออกไปตะโกนตอนนี้ได้เลยว่านายลวนลามฉัน” พูดจบ ฟางขยี้ไปที่ผม แล้วทำท่าเหมือนจะปลดกระดุมออก ทำตัวน่าสงสาร แล้วตะโกนขึ้นว่า “ช่วยด้วย ช่วยด้วย ผู้จัดการจะ....” ขณะที่พูดอยู่ก็เดินออกจากห้องทำงาน แค่นี้ยังไม่พอ! ในที่สุด หน้ากาของผู้จัดการก็ถูกดึงออก ผู้จัดการที่กลัวว่าตัวเองจะลำบาก รีบดึงฟางไว้ “โอ๋ อย่าลีลาสิ ตกลงเธอจะเอาอะไรกันแน่!?” เธอคิดว่าผู้หญิงคนนี้จะใช้วิธีนี้ เพื่อนจะมาแทนที่ผู้จัดการ คิดไม่ถึงกลับได้ยินออกมาจากปากของฟางว่า “ฉันจะลาออก พรุ่งนี้ก็จะเอาใบลามาให้” แค่นี้? ผู้จัดการรู้สึกประหลาดใจ รีบพยักหน้าตอบรับ--เขาไม่ชอบเลยจริงๆผู้หญิงที่เอาใจยากคนนี้ หลังจากได้คำตอบที่แน่ชัด ฟางก็เดินออกจากบริษัท แต่ไม่ได้มุ่งไปที่บ้าน กลับไปที่โรงเรียนอนุบาลใกล้บ้านแห่งหนึ่ง ในกลางดึกที่ไม่มีเสียงของเด็กเหมือนตอนกลางวัน ทำให้เงียบสงบมาก “คุณมาแล้วหรอ เขารอคุณจนหลับไปแล้ว”