บทที่ 5 ลาก่อนผู้ชายเลว

“คุณผู้หญิงคนนี้คะ พวกเราเดินอยู่ดีๆ คือคุณเดินมาชนเองไม่ใช่หรอคะ?” คิมมองไปที่หน้าอันโกรธแค้นของผู้หญิงคนนั้น แล้วมองไปที่บาสต่อ เริ่มรูสึกประหลาดใจ ในวันปกติ ยากที่จะดึงเวลาว่างออกมา เพื่อมาเยี่ยมคุณตาอนันที่กำลังรักษาตัวอยู่ คิดไม่ถึงเลยว่า แค่เข้าประตูมา ก็เจอคนชน คุณชายบาสไม่เคยโดนใครเสียมารยาทขนาดนี้เลย “เหอะๆๆ….. ขอโทษจริงๆค่ะ ฉันรีบ ฉันมองไม่เห็นคุณ ขออภัยจริงๆค่ะ” หลังจากที่รู้ว่าตัวเองเป็นฝ่ายขาดทุน ฟางก็รีบยอมรับผิด รีบจับไปที่หัว แล้วก้มขอโทษแบบผ่านๆ “ฮ่าๆ….” คิมหัวเราะในท่าทีของเธอ พอหันหลัง กลับเห็นว่าบาสก็กำลังอมยิ้ม โอ้โห คุณชายเยือกเย็นคนนี้หัวเราะหรอเนี่ย นี่ความความฝันหรือเปล่า? “ไปเถอะ” บาสมองตรงไปที่คิมขณะกำลังขยี้ตา แล้วไม่สนใจผู้หญิงตรงหน้าอีก มุ่งไปที่รักษาตัวของคุณตาอนัน ฟางมองดูผู้ชายที่ไม่พูดแม้แต่สักคำเดินจากไป เงาหลังของผู้ชายคนนั้น ทำให้เธอหลงไหลไปซักพัก—ถึงแม้ว่าจะเย็นชาไปหน่อย แต่ก็เป็นผู้ชายที่น่าสนใจจริงๆ บ้า เธอกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย! งานสัมภาษณ์ล่ะ! ฟางเก็บเอกสารที่ถูกบาสเหยียบขึ้นมา รีบตรงไปที่บริษัทอนัน แผนกรับสมัคร การสัมภาษณ์ใกล้จะจบลงแล้ว ฟางคือคนสุดท้ายที่เข้าไป ขณะที่ยืนรออยู่หน้าห้องสัมภาษณ์ ฟางตบไปที่อกเบาๆ ในที่สุดก็มาทัน ใครจะไปรู้พอเข้าไป ก็รู้สึกไม่ดีเลย เพราะผู้สอบสัมภาษณ์ที่นั่งอยู่สามคน หนึ่งในหน้าคือคนที่เธอเคยรู้จัก และชีวิตนี้จะไม่มีวันลืม พล ผู้ชายเลว เธอคือผู้สอบสัมภาษณ์หนึ่งในนั้น ฟางไม่ทันระวังเกือบล้มลง ผู้ชายเลวคนนี้อยู่ที่นี่ ผลสัมภาษณ์ของเธอไม่มีหวังแล้ว แต่ยังไงก็มาแล้ว ยังไงก็ต้องสัมภาษณ์ให้เสร็จ “สวัสดีค่ะทุกคน ดิฉัน ฟาง รู้สึกดีใจมากค่ะที่มีโอกาสมานั่งในที่นี้..... ” ฟางพยายามนิ่ง เริ่มแนะนำตัวเอง เธอแสดงออกด้วยใบหน้าที่สงบ รูปลักษณ์ภายนอกเธอถูกรับคำชม พลมองไปที่ฟางด้วยกับความอึ้ง ประมาณครึ่งนาที ฟาง? นี่ไม่ใช่ฟางที่เธอเคยรู้จักหรอ? คนที่ใส่แต่เสื้อราคาถูก ไว้ผมทรงนักเรียน เธอคนนั้นหายไปไหน ผู้หญิงตรงหน้านี้ แต่งตัวทันสมัย รู้สึกได้ถึงความสาวและน่าหลงไหล ผิวหน้าก็ดี สายตาของเขาแสดงออกถึงความประหลดใจเป็นอย่างมาก คำถามต่อจากนั้น ฟางตอบได้สมบูรณ์แบบทั้งหมด ทำให้ผู้สอบสัมภาษณ์โล่งอกไปที ยุ่งมาทั้งวัน รับฟังคำตอบของแต่ละคน ในที่สุด ก็เจอคนที่เหมาะสมที่สุด ฟางได้ผ่านเข้าไปทำงานโดยตรง เขาให้งานฟางในห้องสอบสัมภาษณ์เลย การสัมภาษณ์ผ่านไปได้ดี ฟางก็โล่งอกไปอีก พอเดินเข้าไปก็เจอกับผู้ชายเลวคนนั้น สติหายไปซักพัก โชคดีที่ดึงสติกลับมาได้เร็ว นึกถึงต้นที่ยังอยู่โรงพยาบาล ฟางก็เก็บอารมณ์แล้วมุ่งไปที่โรงพยาบาล ใครจะไปรู้พอไปถึงหน้าประตู เสียงที่รู้สึกคุ้นเคยก็ดังขึ้น “ฟาง ไม่เจอกันตั้งนานเลยนะ” สีหน้าของฟางมีความขยะแขยง แต่หันหลังไปยิ้มอ่อนอย่างมีมารยาท “หัวหน้าพลมีเรื่องอะไรคะ?” น้ำเสียงที่แปลกของพล พลรู้ว่าเรื่องราววันนั้นยังคงอยู่ในใจฟาง เขาเอ่ยมาอย่างน่าประหลาดใจว่า “ไม่คิดเลยว่าจะได้พบเจอกันที่นี่ บุญวาสนาจริงๆ เออ แล้วห้าปีนี้เธอหายไปไหนล่ะ ฉันหาเธอไม่เจอเลย” พูดไป ทำท่าทีเหมือนจะกุมมือฟาง ฟางถอยไปหนึ่งก้าว หลบมืออก แสดงสีหน้าที่สะใจ “ฟาง เธอยังไม่ให้อภัยฉันหรอ?” พลยิ้มด้วยความละอายใจและแสดงสีหน้าที่จริงใจ “ตอนนั้นฉันยังหนุ่มมากเลย ไม่รู้ว่าผู้หญิงข้างนอกนนั้นไม่มีใครจริงใจกับฉัน หลังจากที่เธอจากไป ฉันรู้สึกเสียใจมาก จนเคยคิดอยากจะฆ่าตัวเอง ฉันหาเธอไปทั่ว แต่ก็ไม่เจอเธอเลย หลายปีมานี้เธอไปอยู่ที่ไหน?” ฟางมองดูแฟนเก่าตรงหน้าที่รู้สึกเสียใจและน้ำตากำลังไหลออกมา ภายในใจเธอไม่มีความจริงใจเลย คำพูดปลอมๆเหล่านี้ เธอเจอมามากแล้ว เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่ฟังคำหวานๆ แล้วยิ้มอีกต่อไป “ขอบคุณหัวหน้าพลที่เป็นห่วงค่ะ หลายปีมานี้ฉันอยู่เป็นสุขดีค่ะ ต่อจากนี้เราก็คือเพื่อนร่วมงานกันแล้ว ยังไงก็ต้องเจอกันอีก เรื่องที่เคยเกิดขึ้นแล้วก็ให้มันผ่านไปเถอะค่ะ” พูกจบเธอก็จะเดินจากไป แต่ถูกพลดึงมือไว้ “หัวหน้าพลระวังตัวด้วยค่ะ” จากนั้นก็สะบัดมือเขาออก “ฟาง! คุณรู้! การสัมภาษณ์รอบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะผม คุณคิดว่าจะผ่านเข้ามาได้ราบลื่นขนาดนี้หรอ?” ฟางสุดจะทนแล้วจริงๆ ผู้ชายเลวคนนี้ไม่ใช่หน้าด้านอย่างเดียว แต่คือไม่เอาหน้าแล้วจริงๆ เขาคิดว่าเขาคือใคร? ที่สามารถควบคุมการสัมภาษณ์ได้ “หัวหน้าพล ไม่สิ รองหัวหน้าพล ถ้าจำไม่ผิดคุณมีแค่หนึ่งเสียงนิคะ รอบนี้ผ่านสัมภาษณ์คือขึ้นอยู่กับหัวหน้าแผนกโดยตรง คุณชื่อชมฉัน ฉันขอบคุณค่ะ แต่อย่าเกินไปถึงกับเอาทองมาทาหน้าตัวเองนะคะ ฉันยังมีธุระต่อค่ะ ไปก่อนนะคะ บาย” พูดจบ เธอก็เดินจากไป พลถูกคำพูดของเธอจนหน้าแดงไปหมด ได้แต่มองเงาหลังที่จากไปของฟาง คนที่ปากแข็ง ไม่รู้จักดี วันหลังได้เจดีแน่ๆ โรงพยาบาลอนัน ตอนนี้ คนทั้งโรงบาลยุ่งไปหมด คุณหมอและพยาบาลต่างก็วิ่งไปมา ไม่รู้ว่ากำลังหาอะไร ฟางจับไปที่ไหล่ของพยาบาลคนหนึ่ง ถามด้วยความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น พยาบาลพูดอย่างกังวล “คนไข้ห้องเจ็ดหายตัวไปค่ะ” ห้องเจ็ด…….. ลูกต้น! ฟางรีบมุ่งไปที่ห้องเจ็ด ห้องของต้น ทันใดนั้น ไม่มีคนอยู่ในนั้นจริงๆ ลูกหายไปไหน!!! ฟางโล่งไปทั้งสมอง ทันใดนั้น เธอคิดอะไรออก ก็รีบจับโทรศัพท์โทรหาคุณครูลิลลี่ ก่อนเธออกไป เธอฝากลูกไว้กับคุณครูลิลลี่นี่นา หรือว่าคุณครูพาเขาออกไปเดินเล่นหรือเปล่า? “สวัสดีค่ะ?” โทรติดแล้ว “ครูลิลลี่คะ ฉันคือฟางค่ะ อยากสอบถามว่า…. ลูกต้นได้อยู่กับครูหรือเปล่าคะ?” ฟางรีบหมุนโทรศัพท์แล้วกลืนน้ำลาย “คุณแม่ฟางหรอคะ ลูกต้นไม่ได้อยู่กับฉันนะคะ เมื่อกี้ทางบ้านฉันมีเรื่องนิดหน่อย ฉันเห็นว่าต้นหลับแล้ว ก็เลยกลับมาที่บ้านค่ะ ทำไมหรอคะ? มีอะไรหรือเปล่าคะ” คุณครูลิลลี่ก็เหมือนจะรับรู้อะไรบางอย่าง ฟางโล่งไปทั้งใจ รับไม่ได้จนล้มไปที่เตียง ความคุมไม่ได้จนร้องไห้ออกมา “อะไรนะ! ฉันเพิ่งออกมาไม่นาน ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ ฮาโหล.. ฮาโหล....” ฟางเริ่มฟังคำพูดในโทรศัพท์ไม่ค่อยชัด เธอเดินออกจากห้องราวกับคนที่เสียสติไปแล้ว ค่อยๆเข้าไปดูทีละห้องๆ ตะโกนว่า ลูกต้น ลูกต้น แล้วตามหาเด็กตัวเล็กคนนั้น แต่หาไปทั่วตึกก็ไม่มีแม้แต่วี่แววของลูกต้น ฟางเหมือนกับคนที่ถูกดึงสติออก ธอเดินตามโรงพยาบาลด้วยกับใบหน้าที่ซีดจาง ในขณะที่ไม่รู้ตัว ก็เดินมาถึงหน้าตึกที่เล็กเป็นพิเศษ ตึกนี้แตกต่างจากตึกทั่วไปมาก เหมือนวิลล่าที่ถูกออกแบบอย่างง่าย ก็เพราะเธอนั่นแหละ ถ้าไม่ใช่เพราะมัวแต่จะสอบสัมภาษณ์แล้วทิ้งต้นไว้ ต้นจะหายไปได้ยังไง ฟางทุบไปที่หัวตัวเอง เธอทุบแล้วทุบอีก “ฮ่าๆ! คุณตาครับคุณตาแพ้แล้ว! รอบนี้ตาผมกินแล้ว!” ทันใดนั้น เสียงที่คุ้นเคยก็ดังออกาจากชั้นสองของตึกนี้ ฟางตกใจไปชั่วขณะ เงยหน้าขึ้นด้วยความดีใจ นี่คือ! เสียงของลูกต้น!