บทที่ 6 คุณตาชอบเล่นและเด็กชอบเล่น

พอได้ยินเสียงของลูก ฟางรีบลุกขึ้นและจะวิ่งเขาตึก “หยุด！” เพิ่งถึงประตูก็โดนยามตัวสูงๆคนหนึ่งห้าม “คุณครับ นี่คือพื้นที่พยาบาลส่วนตัว คนอื่นห้ามเข้าครับ”ยามพูดอย่างจริงจัง ฟางไม่สนใจสิ่งที่เขาพูด เธออยากเข้าไป:“ให้ฉันเข้าไป ลูกฉันอยู่ข้างในค่ะ！” “คุณเป็นใครครับ？”ยามยังไม่ยอมปล่อยให้เธอเข้าไป ในเวลานี้ ฟางไม่รู้ต้องพูดยังไง เลยพูดว่า:“ฉันเป็นแม่ของลูกฉัน！” นี่คือคำตอบอะไรหรือ！ ฟางร้อนใจจนคิดอะไรไม่ออก แต่ก็ยังคิดไม่ออกว่าต้องอธิบายยังไง เธอพูดว่า“พี่ ให้หนูเข้าไปนะคะ！ลูกฉันอยู่ข้างในจริงๆค่ะ！” “ให้เธอเข้ามา”เสียงต่ำๆและเย็นชา เสียงนี้……เหมือนเคยได้ฟังที่ไหนมา…… ฟางเงยหน้า แล้วเห็นหน้าเจ้าของเสียง เธอตกใจและพูดว่า:“คุณหรือคะ？” ผู้ชายคนนี้ก็คือคนที่เธอเคยเจอกับเขาที่หน้าโรงพยาบาลในตอนเช้า “ลูกต้นเป็นลูกของคุณหรือครับ？”บาสไม่สนใจคำถามของเธอ แค่ถามเธออย่างนี้ “ใช่ค่ะ ใช่ค่ะ！”ฟางตอบอย่างตื่นเต้น บาสมองผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเขา หน้าเล็กๆของเธอซีดมาก ยังเห็นออกว่าเธอเพิ่งร้องไห้มาก่อน ตอนนี้ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหวัง “ลูกอยู่ข้างบน ตามมาครับ” เขาพูดเบาๆ แต่ก็ให้คนอื่นปฎิเสธไม่ได้ ฟังไม่เหมือนคำเชิญชวน กลับเหมือนคำสั่ง ฟางไม่สนใจและตามบาสขึ้นชั้นสอง ตึกนี้มีสามชั้น ข้างในเงียบสงบ โทนของการตกแต่งคือสีขาวและสีน้ำตาลอ่อน ในห้องส่วนใหญ่ปูด้วยวัสดุหินอ่อนราคาแพง ดูสะอาดสว่างและสวยงาม จะทำให้คนที่อยู่ข้างในสบายใจ มันเป็นสถานที่ที่เหมาะสำหรับการพักฟื้น บาสพาฟางมาถึงหน้าห้องชั้นสอง เสียงหัวเราะจากข้างในชัดเจนขึ้น เปิดประตู ห้องสอาด การตกแต่งง่ายๆ เฉพาะเตียงคนไข้ขนาดใหญ่กลางห้องที่เห็นได้ชัดเจน ลูกต้นที่ฟางกำลังอยู่ก็นั่งบนเตียง “มามี้！” พอเห็นฟาง ลูกต้นรีบวิ่งมาหาเธอและกอดคอเธอ ได้เห็นลูกอีกแล้ว ฟางกอดลูกแน่นๆ และดีใจจนร้องไห้ “เด็กดื้อนะเนี่ย ทำไมหายโดยไม่ได้บอกมามี้ รู้ไหมว่ามามี้เป็นห่วงขนาดไหนคะ？！” เธอพูดอย่างนี้ แต่ก็ยิ่งกอดลูกให้แน่น เธอกลัวลูกหายไปอีกที “มามี้~~ผมเจ็บครับ”ลูกต้นพูดและยกมือมาสัมผัสหัวของฟาง“มามี้ไม่ต้องกลัว ลูกต้นอยู่นี่ครับ” ฟางฟังเสร็จก็อยากร้องไห้อีกแล้ว เธอรีบปล่อยมือและตรวจว่าลูกต้นเป็นยังไง เห็นว่าลูกยังเป็นเหมือนเดิม สุดท้ายถึงวางใจได้ “เมื่อกี๊ลูกต้นได้ยินเสียงของคุณที่พูดกับยาม บอกว่าจะลงไปหาคุณ ผมไม่อยากปล่อยี๊ลูกต้น เลยให้หลานผมไปรับ ผมอยากรู้ว่า แม่แบบไหนจะมีลูกน่ารักอย่างนี้ได้！” คนที่พูดเป็นผู้แก่ที่ผมขาวแต่หน้าเหมือนอายุยังน้อย เมื่อกี๊คนที่เล่นกับลูกต้นก็คือเขา ผู้แก่คนนี้ ดูร่างกายแข็งแรง ใบหน้าเต็มไปด้วยความมีน้ำใจและความหึงหวงเหมือนเด็ก “ขอบคุณที่ดูแลลูกต้น ขอโทษที่รบกวนคุณค่ะ” ฟางไหว้เขาเพื่อขอบคุณเขา “555 ไม่เป็นไรครับ ผมแก่แล้ว และพักที่นี่ตลอด น่าเบื่อมากเลยครับ ลูกต้นน่ารักดี ช่วยให้ผมดีใจขึ้นได้พอดีครับ” เขามองลูกต้น สายตาเขาเต็มไปด้วยความห่วงใย เขามองบาส แล้วโกรธขึ้นอีกและพูดว่า:“คุณละ อายุสามสิบกว่าแล้ว แต่ยังไม่มีแฟน เรื่องการแต่งงานยัยิ่งไม่รู้จะมีเมื่อไหร่ ผมไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะเจอลูกของหลานที่น่ารักอย่างนี้！” พอเขาพูดเสร็จ เขาก็สัมผัสหัวเล็กๆของลูกต้น เหมือนมีแค่เด็กที่อยู่ข้างหน้าเขาถึงจะทำให้เขาดีใจขึ้นได้ บาสไม่ได้ทำอะไร เขาไม่สนใจและไม่ตอบการเร่งแต่งงานของผู้สูงอาย บาสเป็นแบบนี้มาตลอด บาสเป็นคนกตัญญูเถียงอะไรไม่ได้ เรื่องแบบนี้เขาต้องอดทนเอา ฟางเห็นพวกเขาเป็นแบบนี้ เลยรีบเปลี่ยนเรื่องว่า:“ลูก ลูกหนีมาตรงนี้ทำไมคะ？” “มามี้~~เมื่อกี๊ผมขึ้นไปข้างบน เกือบจะลงมา ลุง/คนนี้ช่วยชีวิตผมครับ”ลูกต้นใช้นิ้วเล็กๆชี้บาส ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเลื่อมใสศรัทธา ฟางตกใจ“ลูก ไปข้างบนทำไมคะ？อันตรายมากเลย！” “ครูบอกว่า ยิ่งอยู่ชั้นสูงยิ่งเห็นได้ไกล ลูกต้นคิดว่าถ้ายืนที่ที่สูงๆอาจจะได้เห็นมามี้”เด็กน้อยเห็นฟางเป็นห่วง ก็รู้ว่าดัวเองทำให้มามี้โกรธ เด็กน้อยน้อยใจ ฟางสงสัยเด็ก เลยรีบขอโทษว่า:“ขอโทษ มามี้ไม่ควรดุลูก หลังจากนี้ อย่าไปที่ที่อันตรายนะคะ？มามี้ไม่อยากให้ลูกรับปากเจ็บ” พอเห็นลูกต้นเชื่อฟัง ฟางก็ไว้ใจแล้ว ฉากนี้ทำให้บาสอุ่นใจ เขาไม่คุ้นเคยกับเรื่องอย่างนี้ เขาเสียแม่ตั้งแต่เด็ก เขาคุ้นเคยความเป็นอิสระ ไม่ว่าเป็นเรื่องของชีวิตประจำวันหรือเรื่องบริษัท ทุกอย่างเขาจัดการได้เรียบร้อยหมด มีแต่ความรัก ไม่มีผู้หญิงคนไหนได้ความรักจากเขาไปได้ แต่ถ้ารักจริงๆ ก็จะไม่มีทางกลับ เขานึกถึงผู้หญิงคนหนึ่ง เขามองทางฟางและพูดว่า:“เด็กน้อยไม่รู้ทะเบียนห้อง ผมเลยพาเขากลับมาครับ” เพื่อหนี่คุณตา เขาตั้งใจหาที่ที่ไม่มีคนมาอยู่ แต่บังเอิญเจอเด็กน้อยพอดี เด็กน้อยยืนอยู่ขอบชั้นบนสุด จับชั้นวางให้แน่นด้วยมือทั้งสองข้าง ผมของเด็กน้อยโดนลมพักให้เหมือนหญ้ารก เขาคิดว่าเด็กน้อยอยากตกตึก เดินเข้าใกล้ ถึงรู้ว่าเด็กน้อยไม่กล้าลุงมา เลยช่วย “ฉันต้องขอบคุณคุณยังไงคะ？”ฟางพูด หล่อขนาดนี้ ให้ฉัน ให้คุณได้ทั้งตัวและหัวใจก็ได้นะ …… ฟางรีบหยุดคิดอย่างนั้นและพูดอย่างตื่นเต้นว่า:“งั้นฉันเลี้ยงข้าวเองค่ะ！” บาสรีบตอบว่า:“ได้ครับ” ยอมง่ายเกินไปหรือเปล่า ฟางไม่รู้จะพูดอะไรต่อแล้ว “งั้นคุณอยากกินอะไรคะ？”ฟางตื่นเต้น ผู้ชายคนนี้ดูรวยมาก อย่าให้เธอไปเลี้ยงที่โรงแรมห้าดาวอะไรอย่างนั้น เธอไม่มีเงิน…… เธอไม่คิดว่าบาสพูดว่า:“แล้วแต่คุณครับ” พูดง่ายจริงๆ……เลี้ยงอะไรก็ได้หรือ งั้นก็เอาที่ที่ประหยัดเงินได้！ “ไปกินซุกกี้！” “ได้ครับ” ฟางตะลึง คุณตามองทั้งสองคนและสงสัยในใจ:เมื่อไหร่บาสคุยง่ายขนาดนี้แล้ว？ ทั้งสามคนลาก่อน แล้วไปตลาด ท้องฟ้าเพิ่งมืด ตลาดเมืองyมีคนเยอะมาก ในฝูงชน ฟางดูตื่นเต้น ผู้ชายที่อยู่ข้างๆเขาเงียบเหมือนปกติ ถ้ากินข้าวด้วยกันจะอึกอักไหมล่ะ…… โชคดีที่มีลูกต้นมาด้วย เลยไม่ต้องเงียบตลอด “ลุงครับ ที่นั่นมีปลาทองครับ” “มาร์ชเมลโล่ใหญ่จังครับ คุณลุงดูนะครับ” “ลุง ที่นี่มีคนทำเครื่องบ้านดินเผาครับ！” บาสกอดเด็กน้อย ถ้าเด็กน้อยเห็นอะไรที่น่าสนใจ ก็รีบบอกให้บาสดู เด็กน้อยชอบบาสจริงๆ รู้จักกันแค่วันเดียวเรียกหวานๆอย่างนั้น เรียกแต่ลุง ลุง ลุง แล้วแม่ล่ะ ฟางเหินว่าลูกต้นจับมือบาสและคุยอย่างสนุก สีหน้าบาสก็เหมือนเดิม แต่สายตาเขาเหมือนดีใจอยู่ บาสไม่ชอบเด็ก รู้สึกเบื่อ แต่สำหรับลูกต้น เขาไม่เกลียด กลับรู้สึกสนิทและชอบ “อือ ฉันชื่อฟาง ฉันยังไม่รู้ว่าคุณชื่ออะไรคะ？”ฟางพยายามชวนคุย