บทที่ 9 คุณลุงคือฮีโร่

ฟางรู้สึกงงไปทั้งหน้า หลังจากที่ฟังคนสองคนสนทนาเสร็จ ก็รู้สึกง่วงโดยไม่รู้ตัว แล้วก็ถูกคุณตาเรียกชื่อกระทันหัน เธอทั้งคนยังมึนๆงงๆอยู่ ฟังไม่ออกซักคำเลยว่าเขากำลังพูดอะไรอยู่ “ใครย้ายบ้าน? ย้ายไปที่ไหน?” ฟางขยี้แล้วขยี้ตาอีก “คุณ ย้ายมาบ้านผม” บาสพูดขึ้นอย่างเย็นชา เธอแอบรู้สึกไม่พอใจกับการตัดสินใจของคุณตา แต่เห็นว่าคุณตาชอบลูกต้นขนาดนี้ ก็คงต้องยอมรับ” เพราะความสุขของคนในครอบครัวนั้นเป็นหน้าที่ของเขา แล้วอีกอย่าง เขาเองก็ชอบเด็กคนนี้มากเหมือนกัน “ทำไมต้องย้ายไปบ้านคุณล่ะ?” ฟางรู้สึกตกใจ จนดึงสติกลับมาได้กระทันหัน ไม่รู้สึกง่วงแล้ว เธอพลาดอะไรไปเนี่ย! รอบนี้บาสไม่ออกเสียงอะไรเลย กลับมีแต่เสียงของคุณตา “ฮ่าๆ!” คุณตายิ้มไปทั่วใบหน้า รอยตีนกาค่อยๆคลายออก “ฉันเห็นต้นบอกว่าทางบ้านคุณไม่มีญาติเลย อยู่กันแค่สองคน คงลำบากมากแน่ๆ ย้ายมาอยู่บ้านฉันสิ อย่างน้อยก็ยังมีคนดูแล” “คุณตาคะ แบบนี้ไม่ค่อยสะดวกหรือเปล่าคะ” ฟางปฏิเสธไปตั้งแต่ประโยคแรก ถึงแม้ว่าลูกต้นจะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับคุณตา แต่พวกเขาทั้งสองไม่ใช่ญาติหรือมีความเกี่ยวข้องอะไรกันเลยสักนิด จะไปอยู่ด้วยกันได้ไง? พอคุณตาเห็นว่าเธอปฏิเสธตั้งแต่คำพูดแรก ก็แอบมีความตกใจ ผู้หญิงคนนี้น่าจะดูฐานะบ้านเราออกนี่นา กลับไม่เห็นแก่เงินเลย ดูท่าทีว่าต้องเปลี่ยนวิธีแล้ว พอคิดไปคิดมา รอยยิ้มบนใบหน้าคุณตาก็ค่อยๆหายไป กลับกลายเป็นใบหน้าที่เศร้าโศก “ฟาง คุณไม่รู้หรอก ฉันเข้าโรงพยาบาลครั้งนี้ ก็เพราะอยู่แต่บ้านจนอึดอัด สุดท้ายแล้วก็ต้องย้ายมาอยู่โรงพยาบาล บาสก็อยู่แต่บริษัท ฉันอยู่คนเดียวมันช่างเหงาจริงๆนะ คิดไม่ถึงว่าเข้าโรงพยาบาลครั้งนี้จะได้พบกับต้น ทำเอาฉันมีความสุขไม่น้อยเลยนะ ฟาง ก็ถือว่าสงสารตา ย้ายมาอยู่กับเรานะ ได้ไหม?” ฟางเป็นคนที่ใจอ่อนมาตลอด เห็นคุณตาเป็นแบบนี้ เธอเองก็รู้สึกสับสน ไม้รู้ว่าควรทำยังไงดี หรือว่าเธอควรมองไปที่บาส ให้เขายกเลิกการตัดสินใจนี้ของคุณลุง บาสไม่มองเธอเลย แถมยังก้มหัวลง พูดด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นกับต้นว่า “หนูอยากย้ายมาอยู่กับลุงและคุณตาไหมครับ?” “อยากครับ อยากครับ! เย้!” พอได้ยินว่าต้นจะได้อยู่กับคุณตา ต้นดีใจจนกระโดดขึ้นไปอยู่บนตักของบาส ต้นตื่นเต้นและดีใจมาก พอหันไปมองฟางที่ไม่พูดอะไรเลยซักคำ ต้นก็หยุดกระโดด สายตาของต้นที่มองไปทางฟาง เหมือนกำลังบอกฟางว่า “แม่ครับ ตกลงเถอะนะครับ” บาสก็เหลือบไปมองฟางเช่นกัน ฟางถูกเขามองด้วยสายตาที่น่าหลงไหล จากนั้นหันไปมองลูกต้น ใบหน้าของลูกต้นมีแต่ความหวัง ฟางเงียบไปสักพัก จากนั้นก็พยักหน้าลง ย้ายไปอยู่สักพักก็น่าจะดี พรุ่งนี้เธอก็ต้องไปทำงานอีก อีกอย่างก็ยังมีคนช่วงยดูแลต้นอีกด้วย รอต้นโตกว่านี้ ก็คงจะกลับบ้านกับเธอ “งั้น โอเค” ฟางมองไปที่ต้น เธอยิ้มแล้วยิ้มอีก “วันนี้ฉันจะเตรียมตัวเรื่องเข้าทำงานพรุ่งนี้ หลังเลิกงานพรุ่งนี้ฉันจะพาต้นย้ายมานะ” “ออ!” พอได้ยินมามี้ตกลง ต้นก็ยิ่งดีใจไปอีก “ที่อยู่คุณอยู่ไหนคะ พรุ่งนี้จะได้เรียกรถตรงไปเลย” ฟางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เตรียมจดที่อยู่ “ไม่จำเป็น” หลังจากพูดเสร็จบาสก็หยิบโทรศัพท์ของฟางมา พิมพ์เลขลงไป “นี่คือเบอร์ของฉัน หลังเลิกงานพรุ่งนี้ ฉันจะให้คนไปรับ” “โอเค” ฟางบันทึกเบอร์โทรศัพท์ลงไป หลังจากที่ต้นเล่นไปซักพัก เนื่องจากว่าฟางต้องไปเตรียมเอกสารเรื่องงานพรุ่งนี้ ต้นก็เลยต้องกลับบ้าน ทั้งๆที่ยังไม่อยากกลับ เขาโบกมือให้คุณตา แล้วกลับบ้านกับฟาง ระหว่างทางกลับบ้าน ต้นกระโดดโลดเต้นตลอดทาง เธอกำลังนับของเล่นที่จะเอาไปอยู่ด้วย “ลูกต้น ลูกชอบคุณลุงมากเลยหรอ” ฟางถามไปที่ต้น “อืม!” ต้นพยักหน้าอย่างแรง “ต้นชอบคุณลุงครับ คุณลุงคือฮีโร่ คุณลุงจะปกป้องต้น” ฮีโร่? หลังจากที่บาสเคยช่วยต้นไว้ ต้นก็เอาบาสมาเป็นฮีโร่ของตัวเอง แล้วยังไว้ใจบาสอีกด้วย “มามี้ ต้นเด็กไปหน่อย ยังปกป้องมามี้ไม่ได้ รอต้นโตแล้ว ต้นจะเป็นฮีโร่ที่ปกป้องมามี้นะครับ ตอนนี้ก็ให้คุณลงปกป้องมามี้ไปก่อนนะครับ?” แววตาของต้นขณะนั้น เหมือนรอไม่ไหวอยากจะโตเร็วๆ จะได้มีหน้าที่ปกป้องคนที่ตัวเองรัก ฟางจับไปที่หน้าของต้น รู้สึกเจ็บจี๊ดในใจ เพราะว่าต้นไม่มีพ่อ ต้นก็เลยขาดความปลอดภัยตั้งแต่เด็ก เป็นจุดๆหนึ่งที่เธอละเลยจริงๆ ดีที่มีบาส ทำให้สามารถเติมเต็มส่วนขาดหายไปของต้น ทำให้ต้นรู้สึกว่ามีพ่อ เหมือนกับที่ฝันไว้ วันที่เริ่มงาน ฟางยุ่งตั้งแต่เช้า หลังจากกินข้าวเช้ากับต้นเสร็จ เธอก็ส่งต้นไปที่โรงเรียนอนุบาล จากนั้นก็รีบตรงไปที่บริษัท เริ่มเข้าทำงาน เอกสารพนักงาน….. หลังยุ่งเสร็จ ก็เที่ยงวันแล้ว อยู่บริษัทใหม่ ฟางมีห้องทำงานของตัวเองและมีเวลาส่วนตัวมากขึ้น สิ่งแวดล้อมของบริษัทนี้รวมถึงคุณภาพ ไม่ใช่บริษัทธรรมดาจริงๆ ฟางพอใจกับงานใหม่นี้มาก เหมือนมองเห็นอนาคตที่ดีของตัวเอง เธอเองก็มีความสุขมาก “ต๊อกๆๆ….” หลังจากเพิ่งจัดห้องทำงานตัวเองเสร็จ ก็มีคนมาเคาะประตู “เข้ามา” เธอเงยหน้าขึ้นด้วยกับความไร้เดียงสา “ฟาง คงยุ่งมากสินะ” ผู้ชายคนหนึ่งที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน ห้อยบัตรพนักงานไว้ เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม น้ำเสียงนี้ คือเสียงของพล เป็นคนที่หน้าด้านจริงๆ ฟางถอนหายใจ “รองหัวหน้ามีอะไรหรือเปล่าคะ” ฟางพูดไปด้วยทำงานที่อยู่ในมือของตัวเองไปด้วย เหมือนเขารู้แต่แรกแล้วว่าฟางจะแสดงสีหน้าแบบนี้ใส่เขา พลยิ้มอ่อนไม่สนใจสีหน้าของฟาง พูดออกมาว่า “ที่ฉันมา ก็มาดูว่าเพื่อนร่วมงานใหม่เป็นไงบ้าง แน่นอน พูดอีกอย่างก็คือ เพื่อนเก่า” “เป็นพระคุณมาก แต่ไม่จำเป็นแล้วค่ะ” ฟางปฏิเสธอย่างหนักแน่น รู้สึกว่าเสียเวลาตัวเองมากๆที่มาคุยกับคนแบบนี้ “ฟาง อย่างน้อยเราก็เคยรักกัน ไม่ต้องเย็นชาอย่างงี้สิ” พลพูดไปด้วยแกล้งช่วยฟางจัดโต๊ะทำงานไปด้วย เขาตั้งใจจับไปที่มือของฟาง “ปัง” ฟางรู้สึกขยะแขยงมาก เธอสะบัดเอกสารที่อยู่ในมือลงบนโต๊ะ มองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าอย่าโกรธแค้น พูดออกมาอย่างดังว่า “ออกไปสะ!” พลรู้สึกเสียหน้ามาก เธอพูดอย่างไม่ละอายใจว่า”ฟาง ฉันให้โอกาสเธอแล้วนะ เธอไม่รักษามันเองนะ! เธอเพิ่งมาที่นี่ครั้งแรก จะอยู่ต่อได้ไหมค่อยพูดกันอีกที ฉันอยู่ที่นี่ก็นับว่าหลายปีได้แล้ว คนรู้จักก็เยอะ ถ้าเธอยอมฉันตอนนี้ ฉันยังช่วยให้เธอเลื่อนขั้นได้อีกนะ แต่ถ้าเธอยังได้ดีไม่รู้จักดีอยู่ละก็ เฮ้อ ฉันก็จะให้เธอรู้ว่า เธอเข้ามายังไงก็ออกไปอย่างงั้นได้เช่นกัน!” ภายใต้คำพูดนี้ หากฟางไม่ยอมรับข้อตกลงของเขา เขาต้องไม่ดีไม่ร้ายกับเธอแน่ๆ เธอเข้าบริษัทใหม่ ถึงแม้จะพยายามแค่ไหนก็คงให้งานที่มั่นคงกับเธอไม่ได้ ถ้ามีคนตั้งใจอยากให้เธออก งั้นก็เป็นไปได้ยากที่เธอจะอยู่ต่อ ฟางไม่เพียงไม่กลัวพูดของพล เธอยังขู่พลอีก ทำให้เธอมองเห็นท่าทีที่แท้จริงของเขา เธอขยะแขยงมาก แต่กลับพูดออกมาอย่างเย็นชาว่า “พูดจบหรือยัง? พูดจบแล้วก็ออกไปจากที่นี่ซะ คิดว่าฉันกลัวเธอหรอ อิผู้ชายเลว!” พลเหมือนถูกคำว่า ผู้ชายเลว ตบหน้า พลไม่ตื้อเธออีก จากนั้นก็ออกจากห้องทำงานของฟางด้วยสีหน้าที่โกรธแค้น ตอนเย็น หลังจากที่ฟางเดินดูรอบๆบริษัท ก็เหมือนยุ่งไปทั้งวัน ไม่รู้สึกเลยว่าถึงเวลาเลิกงานแล้ว ฟางทุบไปที่เอว มองดูชุดดออกแบบที่ตัวเองวาดมาทั้งวัน เธอถอนหายใจออกมาด้วยความพอใจ เธอม้วนเก็บภาพนั้น เริ่มเก็บของเตรียมตัวจะเลิกงาน “ป้าป” ทันใดนั้นก็มีกระดาษวาดรูปกองอยู่หน้าเธอ “ฟาง รูปพวกนี้พรุ่งนี้ก็ต้องใช้แล้ว รบกวนเธอช่วยทำให้เสร็จภายในวันนี้หน่อยนะ” ใบหน้าของพลแลดูจริงจังมาก พูดจบก็เดินจากไป ในสายตาของเขาก็มีแต่ความสะใจ ฟางรู้ว่าพลตั้งใจทำแบบนี้กับเขา เธอแอบโกรธในใจ แต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา ได้แต่โกรธแค้นจากด้านหลังของพล ต้องไปรับต้นแล้ว แต่กระดาษเยอะขนาดนี้ ฟางรู้สึกเครียดมาก แต่เหมือนจะคิดอะไรได้ขึ้นมา เธอหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาผู้ชายคนนั้น