บทที่ 12 ภาวะซึมเศร้า

วันนี้ซันมาที่โรงพยาบาลเซนาตั้งแต่เช้า เขาเป็นกุมารเเพทย์ของโรงพยาบาลแห่งนี้ แต่ความจริงวันนี้มันควรจะเป็นวันหยุด เเต่เขาเข้าเวรเพียงเพราะได้รับโทรศัพท์จากผู้หญิงคนนั้นในตอนเช้า เธอขอให้เขาช่วยตรวจสอบตัวยาชนิดหนึ่ง นี่เป็นเหตุผลที่ทำให้เขาไม่สนใจทุกสิ่งที่เขาวางแผนไว้ แล้วรีบไปโรงพยาบาล เขาจะไม่ยอมปล่อยให้หลุดผ่านไป ทุกครั้งที่เขามีโอกาสจะได้เจอผู้หญิงคนนี้ ฟาง…… ซันนั่งอยู่ในห้องของหมอ ภายในใจทบทวนแต่ชื่อนี้อย่างสงบ ใบหน้าที่หล่อเหลาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน เมื่อสองปีก่อน ลูกต้น ติดเชื้อที่ปอดและมีไข้สูง ฟางอุ้มเด็กไว้พร้อมกับน้ำตาคลอยืนอยู่ข้างหน้าเขา หลังจากนั้นเรื่องนี้ก็ฝังใจเขาไปตลอด เธอเป็นทั้งแม่ที่แข็งแกร่งและผู้หญิงที่บอบบาง แต่เปรียบเสมือนดอกชบาที่น้ำฝนตกลงมากระทบ ช่างน่าภาคภูมิใจในความสวยเหลือเกิน โรงพยาบาลเซนา อยู่ใกล้กับที่พักของฟาง ทุกครั้งที่ลูกต้นปวดหัวตัวร้อน ก็จะพารักษาที่นี่ ซันมีความรู้สึกอยากสนิทกับฟางมากยิ่งขึ้น แต่ผู้หญิงอ่อนโยนคนนี้ มองว่าเขาเป็นหมอของลูกมาโดยตลอด ที่ไม่ใช่คนที่จะมาเป็นคู่ชีวิต แม้แต่เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันก็ยังไม่ใช่เลยมั้ง ซันหัวเราะให้กับตัวเอง เเหงนหน้าขึ้นก็มองเห็นฟางเดินเข้ามาในห้องทำงานของเขา “คุณหมอซัน ไม่เจอกันนานเลยน้ะ” ฟางยิ้มอ่อนๆ ซันยิ้มอย่างอบอุ่น เเล้วลุกขึ้นพร้อมกับพูดว่า "นานมากแล้ว แต่มันเป็นเรื่องดีที่เธอจะไม่เจอฉัน เพราะมันพิสูจน์ให้เห็นได้ว่าลูกต้นเติบโตขึ้นอย่างแข็งแรง" “ เด็กนี่ สองวันที่แล้วยังเป็นหวัดอยู่เลย ” พอพูดถึงเรื่องลูกชาย ฟางก็ขมวดคิ้วโดยไม่รู้สึกตัว รอยยิ้มของผู้หญิงคนนี้ส่งผลต่อหัวใจของซัน เมื่อเห็นเธอขมวดคิ้ว ทันใดนั้นหัวใจของเขามีเเต่หมอกควัน เธอถามขึ้นมาว่า: "เกิดอะไรขึ้น?" “ โอ้ ไม่มีอะไร” เมื่อฟางเห็นความเป็นห่วงกังวลใจของหมอซัน เธอเองก็รู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างมาก “ ก็คือติดหวัดจากเด็กอนุบาลมา เติมน้ำเกลือที่โรงพยาบาลอนันสองวันก็หายล่ะ” “ อ้อ ใช่สิ ครูอนุบาลเป็นคนส่งไปที่โรงพยาบาลอนันเอง เพราะอยู่ใกล้กับโรงเรียนนั้น” ฟาง รีบเเทรกประโยคขึ้นมาโดยเร็ว เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะโทษเธอ ที่เธอไม่ได้พาเด็กไปหาหมอเอง นี่ไม่ใช่การดูถูกทักษะการแพทย์ของหมอในโรงพยาบาลนี้หรอ? โรงพยาบาลอนัน…… มันเป็นโรงพยาบาลภายใต้การควบคุมของเขาคนนั้นหรือเปล่า? ซันตกใจ :“ไม่เป็นไรก็ดีล่ะ ช่วง นี้ไข้หวัดใหญ่เด็กกำลังแพร่หลายดังนั้นควรให้ความใส่ใจมากขึ้น "” ฟางพยักหน้าแล้วเอาของออกมาจากกระเป๋า—— ถุงเล็ก ๆ ที่บรรจุยาเม็ดเล็กๆที่เขาสงสัยไว้ ซันรับมาดู แล้วพูดว่า :“ไว้ใจฉันเถอะ เดี๋ยวฉันจะให้คนดูให้” “งั้นก็ขอบคุณมากนะ！” ฟางผสานมือ แล้วแสดงความขอบคุณอย่างจริงใจ ซันยิ้มตอบเเล้วถามกลับว่า :“ยานี้มาจากไหน？” ฟางไม่สะดวกในการพูดความจริง เเละหวังว่าจะหลีกเลี่ยงคำถามนี้ได้ “เพื่อนฉันคนหนึ่งเขาต้องกินยานี้ ฉันถามเขา เเต่เขาก็ไม่ยอมบอก ฉันเลยอยากจะถามคุณดู” "เพื่อน ......” นัยน์ตาอิจฉาของซันเปล่งประกายทันที เพื่อนเเบบไหนกัน ที่ทำให้คุณใส่ใจได้มากขนาดนี้ ฟางมองสีหน้าที่สงสัยของหมอซัน เเล้วพูดว่า "ฉันรบกวนคุณหมอซันมากละ ฉันต้องรีบไปทำงานเเล้ว ฉันกลัวว่าจะสาย" “ผมไปส่งคุณ” “ไม่……” ฟางไม่ทันได้ปฏิเสธ ซันก็ถอดเสื้อกาวน์ พร้อมกับเอากุญแจรถออกมาจากใต้โต๊ะเเล้ว เขาเดินไปที่ประตูและทำท่าเชิญเธอ การกระทำของเขามีความเป็นสุภาพบุรุษอย่างมาก “รบกวนหน่อยน้ะ” ฟางไม่กล้าที่จะปฏิเสธอีก ฟางพูดเรื่องเกี่ยวกับลูกต้น ในการเรียนอนุบาลตลอดทาง แล้วยังพูดถึงเรื่องงานใหม่ของตัวเองให้ซันฟังด้วย ซันยิ้มและขับรถอย่างเงียบๆ ตอบสองสามคำเป็นครั้งคราว เมื่อใกล้ถึง ฟางดูเหมือนจะรู้ว่าตัวเองพูดมากเกินไป จึงเงียบไป เธอพูดอย่างรู้สึกผิด :“คุณหมอซัน ฉันน่ารำคาญมากใช่ไหม？” ซันส่ายหัวและยิ้มเบา ๆ : "คุณรบกวนฉันตลอดชีวิต ฉันก็ยอม" ฟางตะลึง นี่คือ ...... เขากำลังจีบเธอหรอ? “ถึงแล้ว” ซันจอดรถ แล้วมองฟางที่กำลังยิ้มอย่างเบิกบาน “อ้อ ขอบคุณนะ” ฟางตอบอย่างทำตัวไม่ถูก เเล้วเดินหน้าเเดง ลงจากรถ “คุณผู้หญิงฟาง” ซันลดกระจกรถลง แล้วเรียกเธอ ฟางหันไป “มีธุระอะไรหรือเปล่าค่ะ หมอซัน？” "นี่คือเบอร์โทรศัพท์ส่วนตัวของผม ทีหลังมีเรื่องอะไรหาผม ก็โทรเบอร์นี้" ซันส่งโน้ตเล็กๆให้กับฟาง เมื่อก่อนทุกครั้งที่ฟางติดต่อซัน ก็โทรหาเบอร์โทรศัพท์ที่ทำงานของโรงพยาบาลตลอด “ได้ค่ะ ขอบคุณนะ คุณหมอซัน” ฟางรับแล้วเก็บเข้ากระเป๋าเป็นอย่างดี ซันเห็นเบอร์โทรศัพท์ของตัวเองที่เขียนใส่บนโน้ต โดนฟางเก็บเป็นอย่างดี จึงคิดว่า นี่เป็นสิ่งหนึ่งที่ฟางยอมรับเขาบ้างเเล้วหรือเปล่า? “ทีหลังก็ เรียกชื่อฉันเฉยๆก็พอล่ะ ฉันสามารถเรียกคุณว่าฟางน้อยได้ไหม？” ซันยิ้มอ่อนๆเเล้วมองเธอ ในหัวใจเต็มไปด้วยความคาดหวังมากมาย “ได้สิค่ะ” ฟางยิ้มบอกลา แล้วเดินเข้าบริษัท ซันคอยมองดูการเดินจากไปของฟาง จนกระทั่งเธอเดินเข้าไปในอาคารของบริษัท เเละไม่สามารถมองเห็นได้อีกเเล้ว จากนั้นเขาจึงขับรถออกไปด้วยความพึงพอใจ ในห้องสำนักงานออกแบบ พลโมโหใส่ฟางที่ส่งภาพวาดมา "นี่คือภาพร่างการออกแบบของคุณหรอ？！แก้ไขๆ เอากลับไปแก้ไขซะ!" พนักงานที่อยู่นอกประตูก็แอบนินทาเธอ “นี่คือพนักงานออกแบบคนสวยที่มาใหม่ เเละผ่านการรับรองจากท่านประธาน ทำไมถึงเป็นแบบนี้ แค่ร่างการออกแบบก็ทำได้ไม่ดี ต้องเเก้ไข？” “หรือเป็นเพราะสายตาเจ้าเล่ห์ของท่านประธาน หลงไหลในตัวเธอ？” "ฉันคิดว่านางสวยขนาดนี้ บางทีอาจขึ้นขั้น เพราะอย่างนั้นก็ได้!" “ยังไงหรอๆ？” “เธอคิดว่าไงล่ะ แลกตัวเองขึ้นขั้นไง!” “ไม่ใช่มั้ง ดูนางออกจะเรียบร้อย ไม่น่าเหมือนพวกผู้หญิงประเภทนี้” “คนที่ภายในไม่เหมือนภายนอกเยอะเเยะ เเละคนที่สวยแต่มีความสามารถก็น้อยมากด้วย” แน่นอนว่าคนเหล่านี้ไม่รู้ว่า ฟาง เป็นนักออกแบบที่มีคุณค่าและความสามารถมากมาย งานเหล่านี้ง่ายนิดเดียวสำหรับฟาง แต่เพราะพลไม่ชอบเธอ จึงแกล้งเธอ ไม่ให้เธอผ่าน ฟางกลับไปที่ห้องทำงานตัวเองพร้อมกับกองภาพวาดและเริ่มทำงานใหม่ เฮ้อ วันนี้ต้องกลับบ้านช้าอีกเเล้ว ฟางนั่งบนเก้าอี้ด้วยความเหนื่อยล้า ในใจก็รู้สึกเกลียดชายพลมาก เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นกระทันหัน สายที่โทรมาคือ ซัน "ฟางน้อย ยาตัวนั้นฉันช่วยคุณตรวจสอบดูแล้ว มันคือยาต้านอาการซึมเศร้า" เสียงซันในโทรศัพท์มีความอ่อนโยนและมั่นคง “ยาต้านอาการซึมเศร้า？” ฟางไม่เข้าใจ ผู้ชายคนนั้นจะมีภาวะซึมเศร้า? “ เพื่อนของเธอคนไหน เขาน่าจะมีภาวะซึมเศร้า” ซันยืนยันความคิดของฟาง และพูดต่อว่า:“ ชีวิตในปัจจุบันนั้นเต็มไปด้วยความกดดันและความเครียด มีคนมากมายที่เป็นโรคภาวะซึมเศร้า โรคนี้มีอาการหนักและเบา ถ้ามีอาการเล็กน้อยก็สามารถปรับได้โดยการควบคุมตนเองเเต่ถ้าอาการหนักก็ควรปรึกษาเเพทย์ทางด้านจิตใจและเข้ารับการรักษาในระบบอย่างจริงจังมิฉะนั้นมันจะทำให้เกิดผลที่ไม่คาดคิด " “ได้ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว ขอบคุณนะค่ะ คุณหมอซัน……” ฟางนึกถึงการสนทนาตอนเช้าขึ้นมา จึงรีบแก้ไขคำพูดทันที “ไม่เป็นไร คราวหน้าไม่ต้องพูดคำว่าขอบคุณกับฉัน” ในสายโทรศัพท์ของซัน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ฟังผู้หญิงที่เขารักเรียกชื่อเขา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มไปถึงหัวใจ