已经是第一章了
บทที่ 47 เบื้องหลัง
บทที่ 47 เบื้องหลัง
ก่อนอื่นพูดกับหญิงนอกใจและหญิงที่ล่วงประเวณีในสายตาของเธอแล้วหันไปหาสศิชาแล้วพูดว่า “จะดีที่สุดถ้าเธอจะคิดถึงเด็กในท้อง จะพูดอะไรก็ใช้สมองบ้าง”
ติณห์กัดปาก ไม่ได้สนใจชื่อเสียงของตนเอง เพียงแต่รินรดาคือสิ่งที่เขาต้องปกป้อง “สศิชา คราวหน้าถ้าจะพูดคิดให้ดี”
พูดเสร็จก็ให้รินรดาประคอง ค่อย ๆ เดินกลับไป
เดินไปได้ครึ่งทาง ติณห์ถึงได้หายใจเข้าไปครั้งหนึ่ง บนหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
“โอ้ยให้ตายเถอะ เพื่อที่จะมาช่วยเธอตลอดทางที่เดินมา เจ็บเกือบตายเลย”
รินรดามองเขาด้วยอารมณ์สับสน “จริงๆ แล้วคุณไม่ต้องมาก็ได้ “ฉันโดนคนมาทำร้ายชื่อเสียงแบบนี้ก็ไม่ได้ว่าครั้งแรก
ติณห์เหล่มองรินรดา “เมื่อกี้นี้เธออยู่อย่างน่าสงสารอย่างนั้น ฉันจะไม่มาก็ดี อีกอย่างหนึ่งเธอเป็นคนของติณห์ ใครหน้าไหนจะกล้ามารังแกเธอ”
คนที่โดนพูดอย่างรินรดาอยากจะร้องไห้ แบบนั้นยังดีที่มีที่หลบภัย
“ดื่มอันนั้นเข้าไป เงินข้างในนี้ทั้งหมดเป็นของเธอ นี่เป็นพื้นฐานของภรรยาผม....” ชฎายุพูดไปด้วย อีกข้างก็พูดไปที่ข้างหู
หายใจเข้าออกเหมือนมีน้ำใจจมูก รินรดาระมัดระวังในการประคองติณห์ ประคองเขาไปที่ห้องผู้ป่วย
เห็นเขาเจ็บจริงจนต้องกัดฟันไว้ ความจริงรู้สึกเป็นห่วง ดังนั้นเธอจึงดูและอย่างดีให้ติณห์นอนลง หลังจากนั้นก็ไปตามพยาบาลให้ไปเรียกหมอมา จะให้ต้องเจ็บยังไง เอวของติณห์ก็ต้องโดนเย็บอีกหลายเข็ม ตอนที่กำลังลุกยืนขึ้นมา โชคดีที่ไม่ได้สูญเสียการทรงตัว นี่ก็เป็นเรื่องน่ายินดีอีกเรื่องของติณห์
ตอนนี้ไม่มีใครเห็น เขานอนหายใจพะงาบ ๆ อยู่บนเตียง
ในตอนนี้ รินรดาเรียกหมอมาดู สีหน้าของติณห์ก็ยังวางตัวอย่างดี เขารีบหายใจออกและไออย่างแรง
การไอนั้นทำให้เอวเจ็บขึ้นมา เพียงชั่วครู่หนึ่งติณห์ก็ทำบิดเบือน
ดีที่หมอรีบมาตรวจดูอาการ โชคดีที่แผลไม่ปริ ไม่อย่างนั้นคงต้องให้ยาชาขนานหนัก ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย
รินรดาส่งหมอกลับไปหลังจากนั้น ก็นั่งคอยซับเหงื่อที่หน้าผากของติณห์
หลังจากนั้นก็ขอโทษขอโพยยกใหญ่ “ขอโทษนะ”
ติณห์หัวเราะ “ขอโทษอะไร”
“ถ้าหากว่าไม่ใช่เพราะฉัน คุณคงไม่ได้รับบาดเจ็บ และไม่ต้องลุกขึ้นมาให้กระเทือนบาดแผลอีก”
หลังจากที่พูดประโยคนั้น หลังจากนั้นก็พูดได้ดีขึ้นเยอะเลย รินรดาไม่หยุดที่จะเอาความผิดโยนใส่ให้ตัวเอง
ติณห์ได้ฟังก็หยุดหัวเราะแล้ว แต่ว่าเพราะว่าเอวของเขาได้รับบาดเจ็บไม่สามารถหัวเราะได้ ทำได้เพียงยิ้มไปและไม่หยุดที่จะไอ
“เธอหน่ะ ถ้าตามที่เธอพูด คนที่ขับรถมาชนเธอก็เป็นเพราะฉัน ฉันควรตัดสินใจอย่างไร’
รินรดาตกอยู่ในภวังค์คิดไม่ถึง “เธอเห็นคนที่นั่งอยู่ในรถคนนั้นหรือ”
ติณห์ไม่ได้พูด เพียงแค่พยักหน้า
ป้ายทะเบียนรถที่คุ้นตา แค่เห็นก็รู้แล้ว
ด้านหลังของหนึ่งติณห์และรินรดาค่อยๆ หายไปไกล ๆ สีหน้าของสศิชาทั้งคล่ำทั้งซีด คนทำเป็นครึกครื้นชี้นิ้วอยู่นาน
ในใจชญานียังคงเห็นใจผู้หญิงคนนี้อยู่หลายส่วน ก็วันนั้นที่ชฎายุพูดแสดงออกมา ชญานีรู้สึกว่าเธอน่าสงสาร
ดังนั้นเมื่อสักครู่จึงทำได้แค่ออกมาทำแทนเธอเท่านั้น “แยกย้ายกันเธอ ไม่มีอะไรน่าดู”
คนข้างๆ ถูกหมอไล่แล้ว ทำได้เพียงทิ้งไปไว ๆ ไม่มีอะไรครึกครื้นแล้ว
ชญานีถึงเข้าไปพยุงสศิชา “ไปกันเถอะ เธอไม่ได้ว่าจะมาตรวจครรภ์หรือ”
สศิชาเข้าไปในห้องทำงานของชญานี ถึงแม้ว่าสีหน้าหมองคล่ำบอกไม่รับ แต่ในใจยังคงวางแผนอย่างลับ ๆ
“ เอาหล่ะ เธอนอนลงนะ พวกเราจะทำการตรวจร่างกายแล้ว”
ชญานีเห็นเครื่องอัลตร้าซาวด์อย่างนั้น รู้สึกว่ามีอะไรไม่ค่อยถูก
“ริน....รินรดา บอกข่าวดีกับเธอข่าวหนึ่ง”
สศิชาที่นั่งรถกลับไป กระจกรถถูกเปิดออก ลมพัดอ่อนๆเข้าที่หัวของเธอ
แต่ว่าอารมณ์ของเธอรู้สึกหดหู่
สมองของเธอเต็มไปด้วยคำที่ชญานีพูดกับเธอ “รินรดา ตำแหน่งเด็กในครรภ์ไม่ค่อยถูกต้อง โดยปกติจะต้องหัวออกมาก่อน แต่ว่าลูกของเธอจะเอาก้นออกมาก่อน”
จะพูดง่าย ๆ ก็คือ เอาเด็กออก
ตัวเองไม่สามารถทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เอาเด็กออกได้ แม้แต่หมอก็หาสาเหตุไม่เจอ พูดว่าตัวเองดื่มเหล้าแล้วก็แท้งไป
แต่ว่า....
ไม่ว่าจะพูดอย่างไร เด็กคนนี้ต้องรักษาเอาไว้ ไม่มีไม่ได้แล้ว
“พวกเธอต้องคอยดูแลชฎายุให้ดี ถึงเวลานั้นจะต้องมีรางวัล”
แม่เล้ากำชับลูกน้องอย่างละเอียดไปรอบหนึ่ง หลังจากนั้นก็ยิ้มแย้มผลักประตูออกมา “ ชฎายุนี่เป็นที่พวกสาว ๆ ส่งมาให้เธอ”
ชฎายุนั่งเซ็งลงบนโซฟา ใส่ชุดครึ่งทางการ เน็คไทปลดออกลงมาครึ่งหนึ่ง ผมเผ้ายุ่งเหยิง เหลือบมองไปยังผู้หญิงที่เข้ามา
“คุณภาพครั้งนี้ไม่เลว....”ชฎายุพูดเรื่อยเปื่อย
“นั่นเป็นเพราะว่า รู้ว่าชฎายุจะมา พวกเราเลยเลือกของที่ดีที่สุดมาส่งให้”
ชฎายุยิ้มเล็กน้อย ยื่นมือออกมาชี้ไปคนหนึ่ง “เธอ เธอชื่อว่าอะไร”
คนที่โดนชี้คนนั้นก็หน้าแดง พูดเสียงเหมือนยุง “เรียนคุณชฎายุ ฉันชื่อแพน”
“อืม เธอเข้ามา.....”
แม่เล้าเห็นอย่างนั้นก็รีบผลักคนที่ชื่อแพนเข้าไป ขอให้เธอสนุกหน่อย
แพนทำอะไรได้ ทำได้เพียงแค่เดินไปอยู่ด้านข้างของชฎายุ
“แพน ดื่มเหล้าที่อยู่บนโต๊ะให้หมด เดี๋ยวฉันมีรางวัลให้ “ ชฎายุแสยะยิ้มไปที่เหล้าที่อยู่บนโต๊ะ หลังจากนั้นก็ควักบัตรธนาคารออกมาวางไว้บนโต๊ะดังปั้ง
已经是最新一章了
加载中
