บทที่ 48 คำเหล่านั้นหมายความว่ายังไง

บทที่ 48 คำเหล่านั้นหมายความว่ายังไง “ดื่มขวดนั้นเข้าไป เงินข้างในกระเป๋านี้ทั้งหมดเป็นของเธอ นี่ถึงจะเป็นเงินแต่งงานของฉันนะ.....” ชฎายุพูดไป แล้วก็กระซิบไปที่ข้างหูของแพน แพนเขินอายหลบไปนิด หลังจากนั้นก็ทำสีหน้าจริงจังกับชฎายุ “ชฎายุพูดเรื่องจริงหรือ” “ฉันจะโกหกเธอทำไม” แพนมองขวดที่อยู่บนโต๊ะรู้สึกว่าเหล้าแรงไปหน่อย หลับตาลง แล้วเตรียมที่จะดื่ม แต่ประตูก็ดันถูกถีบเข้ามา ในเวลานั้น คนทั้งหมดที่อัดแน่นอยู่ในห้องก็มองไปทีประตู อยากจะรู้ว่าใครกันที่กล้ามากขนาดนี้ ผลลัพธ์ที่มองไป ก็คือเห็นสีหน้าที่โกรธจัดของชฎายุ คนที่ยืนเท้าสะเอวอยู่ที่ประตู ยิ้มเย็นชา ในใจสศิชาอยากจะกัดฟันให้พังเลย บนใบหน้าก็ลากยิ้มขึ้นมา “ฉันมาเพื่อพาเธอกลับไป คุณแม่บอกว่าเย็นนี้จะมาทานข้าว“ สศิชาเน้นยำที่คำว่าคุณแม่สองคำนั้น ถึงทำให้ชฎยุยอมรับได้เล็กน้อย เขาลุกยืนขึ้น พูดกับแพนที่อยู่ข้างๆ ว่า“ภรรยาของฉันมาตามกลับแล้ว“ ที่พูดไปก็ไม่ได้ดูสศิชาที่ใกล้จะกระอักเลือดออกมา หัวก็ไม่ได้ห่างไปไหน ชฎายุนั่งอยู่บนรถเป็นเวลานานถึงเพิ่งจะเห็นอีกสองคนที่สศิชาพามาด้วยเดินออกมา เห็นสองคนที่มาช่วยอย่างนั้น ชฎายุก็หัวเราะเย็นชา สศิชานั่งเข้ามาในรถใช้แรงในการปิดประตู ราวกับว่าเธอไม่พอใจ ชฎายุก็เก็บความโกรธไว้ ฟังเสียงปิดประตูนั้น แต่ก็ไม่ได้คิดจะแยแส ละไม่อยากรับรู้หรือวังว่าเขาจะอธิบายเรื่องที่ร้านนั้น สุดท้ายก็คือสศิชาเองที่ทนไม่ไหว หมุนตัวมาถามเขา “ คุณไปทำอะไรสถานที่แบบนั้น“ ความสนใจของชฎายุได้รับความพ่ายแพ้ สักพักก็ได้ยินว่าถูกถาม “เธอดูแลตัวเองให้ดีก็พอแล้ว” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความไม่สบอารมณ์ สศิชาคิดถึงตอนที่ตัวเองอยู่โรงพยาบาลครั้งนั้น เขาก็ทำแบบนี้ที่ปล่อยชญานีไป คิดไปคิดมาก็มีสายฟ้าเกิดขึ้นในตาอย่างโกรธแค้น “ชฎายุ คุณอยากจะแต่งงานกับฉันจริง ๆ หน่ะหรือ” ชฎายุไม่อดทนอีกต่อไป เอาอีกแล้ว ปัญญานี้ไม่รู้ว่าตอบไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว ทุกครั้งก็ต้องใช้คำดีๆ มานั่งปลอบเธอ เพียงแต่ครั้งนี้ ชฎายุไม่มีอารมณ์จะทำอย่างนั้นแล้ว “ถ้ารู้ว่าการจะแต่งงานกับเธอมันวุ่นวายขนาดนี้ ไม่สู้ฉันไปขอรินรดาดีกว่า อย่างน้อยคนนั้นก็ไม่ได้เรื่องเยอะขนาดนี้’ สศิชาได้ยินคำนี้แล้ว รู้ว่าตัวเองถูกเอาไปเปรียบเทียบกับรินรดาเข้าแล้ว ในตอนนั้นโกรธแค้นคนพูดไม่ถูก “น่าเสียดายจริง ๆ” สศิชาเป็นคนประเภทที่โดนหมากัดแล้วต้องกัดตอบอย่างนั้น “เธอตอนนี้มารู้ถึงข้อดีของรินรดาแล้วหรือ แต่มันก็สายไปแล้ว คนคนนั้นเป็นของติณห์ไปแล้ว ถ้าจะให้พูดถึงคนนั้นไม่ว่าจะส่วนไหนก็ดีกว่าเธอไปหมด” ชฎายุฟังไม่ได้เลยที่มีคนบอกว่าเขาดีกว่า ใสสายตาเต็มไปด้วยความรุนแรง กำหมัดขึ้นมาเพื่อจะพุ่งไปที่สศิชา สศิชาก็ไม่ได้กลัวแล้ว ยันหน้าเข้าไปเลย “มาเลยมาเลย ต่อยมาที่ตรงนี้เลย ลูกของเธอจะไม่อยู่อยู่แล้วยังมีแก่ใจไปหาเศษหาเลย!” ชฎายุได้ยินประโยคนี้ก็กระตุกไปเลย “เธอพูดมาให้ชัดเจน!” “ชฎายุ เธออาจจะไม่มีบุญที่จะได้เป็นพ่อคน วันนี้ฉันไปตรวจครรภ์มา หมอบอกว่าตำแหน่งลูกของเราไม่ปกติ” สศิชาอารมณ์เย็นลง พูดทีละคำทีละประโยคให้ชฎายุฟัง เห็นสีหน้าเขายิ่งเปลี่ยนยิ่งไม่น่าดู “สศิชา ....เธอหลอกฉัน.....”ชฎายุพยายามหาสัญญาณจากใบหน้าสศิชาว่าต้องการจะแก้แค้นเลยพูดโกหก แต่ว่าไม่มี สักนิดก็ไม่มี สศิชาไม่ได้แสดงอาการอะไรให้เห็น สายตาเต็มไปด้วยความโศกเศร้า “ชฎายุสีหน้าเคร่งขรึม ในเวลานั้น ความโศกเศร้าวิ่งเข้ามาถาโถมเต็มแรง อีกด้านหนึ่ง รินรดาและติณห์สถานการณ์สองคนนั้นไม่ค่อยเขากัน ระหว่างพวกเขาสองคนเป็นฟองสีชมพู ในสายตาของสองคน คนรอบข้างมองก็รู้สึกขนลุก เพื่อทำลายสถานการณ์นี้ แม่อ้อยก็ได้รับคำสั่งให้มาส่งอาหาร พิจรณาถึงรินรดาออกไปซื้ออาหารก็คงไม่สะดวก อาจจะไปเจอกับสศิชาเขา เดี๋ยวก็เป็นเรื่องขึ้นมาอีก ดังนั้นติณห์เลยทำตัวเห็นคุณชายใหญ่โทรไปหาแม่อ้อย ให้เธอนำอาหารมาส่งให้ ตอนที่แม่อ้อยมาถึง รินรดากำลังเตรียมแอ๊ปเปิ้ลที่ปลอกไว้เสร็จป้อนให้ติณห์ “………แอ๊ะแหม คุณผู้ชาย คุณรินรดา” ถึงแม้ว่าจะรู้สึกเกรงใจไม่ได้อยากขัดจังหวะ แต่ว่าแม่อ้อยก็ทำเสียงแข็งขึ้นมา รินรดาเห็นแม่อ้อยเปิดเข้ามาแล้ว ก็เขิลหน้าแดงขึ้นมา ทำเสียงเล็กเป็นยุง เธอยังคงนึกถึงครั้งสุดท้ายท่ได้เจอ แม่อ้อยทำเหมือนกับว่าไม่ได้เจอกันมานานอย่างนั้น “คุณรินรดา คุณผู้ชายบอกว่าคุณไปทำงานนอกสถานที่ กลับมาเมื่อไหร่ค่ะ” รินรดารีบส่งสายตาอย่างไวไปที่ติณห์ มองไปที่ตาของเขาเห็นความรู้สึกไม่ค่อยขึ้นมานิดนึงถึงได้เชื่อว่าคำนี้เขาพูดขึ้นมาจริง ๆ แต่ทว่าไม่บอกคนในบ้านก็ดีเหมือนกัน อายุก็ป่านนี้แล้วไม่อยากให้พวกเขาไม่สบายใจ “ใช่ค่ะคุณแม่อ้อย ฉันเพิ่งกลับมาได้ไม่นาน……”