บทที่ 2 5ปีต่อมา

เวลาตีสาม เธอเดินออกมาจากโรงแรมด้วยสภาพที่แทบจะดูไม่ได้ มีผู้หญิงใส่กระโปรงสีแดงสดโผล่ออกมาจากมุมข้างๆ คุณหนูบ้านสีธะ นารา ในตอนนี้ สายตาเต็มไปด้วยความโกรธและรู้สึกเสียดาย “ทำไมนานขนาดนี้?” นารากัดฟันถาม นานาเช็ดน้ำตาออก ผมที่ดำและยาวก็ปกปิดรอยจูบที่คอของเธอไม่ได้ เธอกัดริมฝีปาก “เอาเงินให้ฉัน” “ไปเอากับพ่อฉัน!” ผู้หญิงขี้เกียจคุยกับเธอ นาราเปิดประตูแล้วเข้าห้องไป แสงจันทร์สาดเข้ามาในห้อง ผู้ชายนอนหงายอยู่ร่างกายที่ผอมสูงดูมีเสน่ห์และเย้ายวน เธอดีใจรีบไปนอนอยู่ข้างๆเขาและยื่นมือไปกอดที่เอวของเขา นานาวิ่งออกมาจากโรงแรม เธอร้องไห้และโทรไปหาพ่อ เธอทำภารกิจเสร็จแล้วให้เขาโอนเงินมา คืนนั้น วัฒไม่ได้หลับ เขารับรองว่า “พรุ่งนี้เช้าฉันจะโอนไปให้เธอ!” “ฉันจะเอาตอนนี้” นานาพูด “โอเคร!เดี๋ยวจะโอนเข้าบัญชีเธอ” นานาเรียกแท็กซี่แล้วกลับไปที่โรงพยาบาล เธอนั่งเหม่อแล้วมองไปทางหน้าต่าง ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เธอหยิบขึ้นมาดูเป็นสายจากหมอที่ดูแลแม่ เธอรีบรับสาย “สวัสดีค่ะ!คุณหมอ” “คุณนานาครับ มีข่าวร้ายจะบอกคุณครับ “ “แม่หนูเป็นอะไร?” “แม่คุณเสียชีวิตแล้ว เมื่อกี้นี้” เสียงของหมอฟังดูสงบมาก แต่ว่า หัวใจของสาวน้องเย็นยะเยือกเหมือนตกลงไปในบ่อน้ำแข็ง มือเธอสั่นเทาและกำโทรศัพท์ไว้แน่นๆ มีข้อความแจ้งเตือนว่าในบัญชีเธอมีเงินเข้าห้าล้าน “แม่……” สาวน้อยนั่งอยู่หลังแท็กซี่ โศกเศร้าเสียใจและร้องไห้ออกมา แท็กซี่ใจดีรีบเร่งรถไปส่งเธอที่โรงพยาบาล สายไปแล้ว ถึงแม้เธอจะใช้ร่างกายตัวเองเพื่อแลกเงินมาห้าล้านแล้วแต่ก็ช่วยแม่ไม่ได้อยู่ดี ในตอนที่รีบมาโรงพยาบาล มือของเธอไปจับที่คอ พบว่าสร้อยคอที่มีรูปแม่กับตัวเองไม่อยู่แล้ว ทันใดนั้นน้ำตาของเธอก็พรั่งพรูไหลออกมาเหมือนฝนที่กำลังตกหรือนี่จะเป็นชะตากรรมของเธอ? ฟ้าดินกลั่นแกล้งกันหรืออย่างไร ถึงอยากให้แม่ไปจากเธอ? ห้าปีต่อมา สนามบินแห่งหนึ่ง มีสาวน้อยตัวผอมสวมเสื้อสีเนื้อและเข็นรถใส่กระเป๋าเดินทางอยู่ บนกระเป๋าเดินทางมีเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆนั่งอยู่ กระโปรงสีชมพูผมยาวสีดำถักเปียถึงเอวและติดกิ๊บผีเสื้อไว้ ไม่สามารถใช้คำพูดมาอธิบายความน่ารักของเธอได้ และข้างๆของเด็กผู้หญิงก็มีเด็กผู้ชายใส่เสื้อสีดำกางเกงยีนขาสั้นรองเท้าผ้าใบสีขาวสะพายกระเป๋าหน้านิ่งๆเดินตามหลังมาต้อยๆ “มามี้ เดี๋ยวพวกเราไปให้แม่บุญธรรมเลี้ยงข้าวมื้อใหญ่ได้ไหม?” “ถ้าเธอยอมนะ” สาวน้อยยิ้มอ่อนๆมองไปทางลูกสาวอย่างอ่อนโยน เด็กผู้หญิงรีบกระพริบตาที่กลมโตของเธอ “ถ้าหนูขอร้อง เธอต้องตกลงแน่ๆเลย” “วางใจได้ แม่บุญธรรมรวยออก” เด็กผู้ชายพูดเสริม เด็กน้อยทั้งสองคนมองซ้ายแลขวา พวกเขาเป็นคนประเทศนี้ตั้งแต่พวกเขาคลอดออกมา แต่ก็พึ่งจะกลับประเทศครั้งแรกจะไม่ให้รู้สึกตื่นเต้นได้ไง? พึ่งออกมาก็ได้ยินเสียงตะโกนเรียก “ ลม ฟ้า “ “แม่บุญธรรม” เด็กผู้หญิงเรียกอย่างดีใจ ยื่นมือออกไปจะให้เธออุ้ม เห็นผู้หญิงผมสั้นรีบเดินมา เปิดแขนกว้างไปอุ้มเด็กผู้หญิงที่น่ารักคนนั้น ไปจูบที่แก้มเธอแรงๆและหันไปยิ้มกับแม่ลูกที่ยืนอยู่ข้างๆ “กลับมาสักที นั่งเครื่องเหนื่อยไหม?” “แม่บุญธรรมครับ พวกเราเชื่อฟังมาก” เด็กผู้ชายยักคิ้วพูด เด็กผู้หญิงรีบพยักหน้าตาม “ใช่พวกเราไม่ได้ทะเลาะกันและไม่ได้ก่อเรื่องให้มามี้ด้วย”