已经是第一章了
บทที่ 3 คู่แฝดน่ารัก
“ใช่หรอ?ใครเป็นคนบอกว่าไปห้องน้ำเองแต่ก็ปิดประตูจนเกือบขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำ?โชคดีที่มีกุญแจ ไม่อย่างั้น เธอจะได้อยู่ในห้องน้ำบินกลับมาแล้ว” แม่บุญธรรมแกล้งลูกสาว
เด็กผู้หญิงหัวเราะแฮ่ๆ รู้สึกอายนิดๆและรีบเปลี่ยนเรื่องคุยว่า “แม่บุญธรรมคะ หนูกับพี่อยากกินอาหารมื้อใหญ่ๆ มามี้ก็อนุญาตแล้ว แม่บุญธรรมเลี้ยงได้ไหมคะ!”
“พวกเธอเป็นโจรแน่ๆเลย กลับมาก็จะให้ฉันเลี้ยงอาหารมื้อใหญ่แล้ว โชคดีที่ฉันพกเงินมาพอ รีบไปกันเถอะ!”ผู้หญิงผมสั้นหัวเราะและพูดกับสาวน้อยน่ารักว่า “นานา จะห้าปีแล้ว! ครั้งนี้กลับมาได้แล้วหรอ?”
“ฉันต้องกลับมาเยี่ยมแม่" นานาถอนหายใจ ความสำคัญของแม่ไม่เคยลดลงเลย ห้าปีที่ไม่กลับมาเธอไม่ใช่เด็กดีจริงๆ
“จะกลับไปตอนไหน?”
“เด็กน้อยบอกว่าอยากอยู่นานๆหน่อย น่าจะหนึ่งอาทิตย์!”
“หนึ่งอาทิตย์เองหรอ!น้อยเกินไป!อย่างต่ำต้องหนึ่งเดือน ฉันเลี้ยงพวกเธอเอง” แป้งพูด
ที่จริงนานาไม่อยากจะอยู่ที่เมืองนี้ ที่นี่ทำให้เธอรู้สึกเกลียดชังมาตั้งนานแล้ว ถึงแม้จะมีพ่อที่เป็นสายเลือดเดียวกับเธออยู่ที่นี่ แต่เธอก็ไม่คิดอยากจะไปเยี่ยม
กินข้าวเสร็จ เด็กน้อยทั้งสองเหนื่อยแล้วเลยกลับไปพักที่คอนโดของแป้งเลยทันที เด็กน้อยนอนหลับแล้ว ผู้หญิงสองคนก็คุยกันได้ตามใจแล้ว
“ตอนนี้พ่อเธอยังไม่รู้เรื่องที่เธอมีลูกสองคน?” แป้งสงสัย
“ฉันจะไม่ให้พวกเขารู้ ชาตินี้ทั้งชาติฉันไม่อยากจะติดต่อกับคนบ้านนั้นอีกแล้ว" เสียงของนานาทั้งมั่นใจและเข้มแข็ง
“ก็ใช่อยู่ ตอนนี้เธอมีงานที่มั่นคงดูแลเด็กๆได้ด้วย ก็ไม่ต้องไปพึ่งพวกเขาแล้ว" พูดจบ แป้งเข้าไปใกล้ๆหูเธอ “เด็กสองคนนี้ยังไม่รู้ว่าพ่อเขาเป็นใครใช่ไหม!”
นานาทำหน้าตึงเครียด เธอส่ายหัว “ชาตินี้จะไม่ให้เขารู้เด็ดขาด"
แป้งขมวดคิ้ว “ว่ามาก็แปลกนะ พูดตามหลักการแล้ว พี่สาวเธอกับคุณชายบ้านพาทิศก็จะแต่งงานกันตั้งแต่ห้าปีที่แล้วแต่ทำไมตอนนี้ยังไม่แม้แต่จะหมั้นกันเลย?”
นานาส่ายหัว “ไม่รู้และไม่อยากจะรู้"
สำหรับคนบ้านนั้น เป็นคนที่เธอไม่อยากจะมีความสัมพันธ์ด้วยมากที่สุด เมื่อก่อนแม่โดนพ่ออ่อยจนท้อง ทีแรกอยากจะได้ลูกชายแต่ไม่คิดว่าแม่จะมาท้องเธอ จากนั้นมาพ่อก็ไม่สนใจเราอีกเลย แม่ก็เครียดหนักทุกวันและสุดท้ายก็เป็นโรคซึมเศร้าจนตายไป
เช้าตรู่
นานาพาเด็กสองคนไปเยี่ยมแม่ที่สุสาน เด็กสองคนทำหน้าเครียด ช่วยเธอทำความสะอาด น้ำตานานาแอบไหลครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ก็ไม่อยากให้เด็กเห็น
“มามี้ ยายนอนอยู่ในนี้หรอครับ?” สาวน้อยใช้สายตาที่คลอน้ำตามองมาทางเธอ เธอยังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจคำว่าเกิดแก่เจ็บตาย
เธอเม้มปากยิ้ม “ใช่นอนอยู่ในนั้น"
“จะตื่นเมื่อไหร่คะ?”
“ฟ้า ยายฟื้นไม่เป็นแล้ว ยายจะนอนที่นี่นานมากๆ" นานากลั้นน้ำตาไว้แล้วอธิบายให้ลูกฟัง
เด็กผู้หญิงเอียงหัวแล้วถามต่อว่า “มามี้ ยายพวกเราอยู่ที่นี่ งั้นแด๊ดดี้พวกเราอยู่ไหน?”
เด็กผู้ชายเองก็หยุดมือที่ถอนหญ้าอยู่ เงยหน้ามาดูมามี้แล้วทำหน้าสงสัยเหมือนกัน
นานาชะงัก ทำใจแล้วหลอกพวกเขาว่า “แด๊ดดี้พวกเธออยู่ทางนั้น”เธอชี้ไปทางที่มีแต่หญ้าเต็มไปหมด
ถ้าไม่อยากให้เด็กสงสัย เธอต้องพูดให้เขาเชื่อและในตอนนี้เป็นเวลาที่ทำให้พวกเขาหยุดสงสัยได้ดีที่สุด
已经是最新一章了
加载中
