บทที่ 11 ลูกชายจอมซนกับคุณพ่อประทาน

แป้งหัวเราะออกมา เธอตบไหล่ของนานาเเล้วพูดว่า“พอได้แล้ว！เจ้าเด็กน้อยก็อยู่ข้างๆเธออย่างปลอดภัยเเล้วไม่ใช่หรอ？ ไม่ต้องด่าแล้ว” นานาไม่รู้จะจัดการกับพวกเขายังไงแล้ว！เจ้าตัวน้อยสามารถพาเธอมาอยู่ต่อหน้าคนในบ้านสีธะได้ยังไง？สำหรับเธอแล้ว เรื่องนี้มันคงเป็นได้เเค่เรื่องบังเอิญเท่านั้น บังเอิญจนไม่มีเหตุผล ณ สนามบิน เป็นสถานที่ที่คนไปไปมามาตลอด ที่นี่มีร้านอาหารขนาดใหญ่มากมาย นานากับแป้งจับมือเด็กทั้งสองคนเข้าไปในร้านอาหารจีน อาหารมื้อสุดท้ายในประเทศ แป้งเป็นคนเลี้ยง สั่งอาหารอร่อยมาเต็มโต๊ะ กะจะเลี้ยงแม่ลูกทั้งสามคนนี้ให้อิ่มก่อนออกนอกประเทศ หน้าตาของอาหารน่ารับประทานมาก เจ้าตัวน้อยสองคนนั่งกินข้าวนิ่งๆ นานากับแป้งมีบางเรื่องที่ไม่กล้าพูดต่อหน้าพวกเขา ก็เลยพูดถึงเรื่องงาน ในห้องอาหารตะวันตกที่มีราคาแพงในสนามบิน รูปร่างอันสง่างามของชายคนนั้นกำลังนั่งอยู่บนโซฟา ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของเขาก็ส่งเสียงดังขึ้นมา “ฮัลโหล！หาพวกเขาเจอหรือยัง？” “หาเจอแล้วครับ พวกเขาอยู่บนชั้นสอง ในร้านอาหารร้านหนึ่ง กำลังกินอาหารกันอยู่ ตอนนี้คุณต้องการจะมาไหมครับ？” “ไม่ต้อง เดี๋ยวสักพักฉันจะขึ้นไปเอง พวกนายดูให้ดีดีละ” “ครับ！”บอดี้การ์ดตอบรับ บ่ายสองโมงสี่สิบนาที นานากับแป้งจับมือเจ้าตัวน้อยเตรียมตัวเดินผ่านด่านเจ้าหน้าที่ตรวจค้นร่างกายก่อนขึ้นเครื่อง เดินไปเรื่อยๆ ก็ถึงคิวเธอตรวจค้นร่างกายสักที ในที่สุดนานาก็โล่งอก แค่ออกจากประเทศได้ เธอก็จะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขและไม่ต้องกังวลอีกเเล้ว ห่างจากเจ้าหน้าที่ตรวจค้นร่างกายก่อนขึ้นเครื่องประมาณ20เมตร ชายร่างสูงสองคนสวมสูทปรากฏตัว และยื่นมือออกมาเพื่อขวางทาง อย่างรวดเร็ว “คุณนานา หยุดก่อนครับ” เสียงของบอดี้การ์ดที่มีความเกรงใจดังขึ้น นานาตกใจที่โดนขวาง ทั้งยังได้ยินชื่อของเธอจากปากพวกเขาอีก ทำให้เธอยิ่งตกใจ เธอพูดด้วยความโกรธว่า “หลีกไป” หรือว่าจะเป็นคนในบ้านสีธะ เเต่จะหาพวกเขาเจอเร็วขนาดนี้เลย? สายตาของบอดี้การ์ดจ้องมองเด็กทั้งสองที่ยืนอยู่ต่อหน้าด้วยความเยือกเย็น เเป้งรีบอุ้มฟ้าขึ้นมา เธอกลัวพวกเขาจะแย่งเด็กไป “ขอโทษครับ คุณชายของพวกเราอยากเจอคุณครับ ขอเชิญคุณไปกับพวกเราด้วยครับ” นานาหันมองเจ้าหน้าที่ตรวจค้นร่างกายที่อยู่ข้างหลัง เธอไม่สนใจว่าใครจะอยากเจอเธอทั้งนั้น เธอพูดด้วยความโมโห “ฉันบอกว่า หลบไป ถ้ายังไม่หลบ ฉันจะแจ้งตำรวจเเล้วน้ะ ” บอดี้การ์ดอึ้งอยู่สักพัก จากนั้น ทิศทางสายตาของพวกเขาก็เปลี่ยนไป เขามองจากด้านบนของหัวของเธอไปยังด้านหลังของเธอ นานามองบอดี้การ์ดที่กำลังมองไปข้างหลังของเธอ เธอกับแป้งรีบหันไปทันที เห็นคนกลุ่มหนึ่งอยู่ห่างจากพวกเธอประมาณสิบเมตร รูปร่างที่สง่างามและโดดเด่น ถูกล้อมรอบไปด้วยบอดี้การ์ดสี่คน ผู้ชายในชุดสูทสีดำ ร่างของเขาดูเเข็งเเกร่ง สายตาทั้งสองที่เยือกเย็นจ้องมองมาทางเธอ ถึงแม้จะอยู่ท่ามกลางผู้โดยสารจำนวนมาก เเต่ก็ยังรู้สึกได้ถึงความเย็นชาของเขา นานาเบิกตาโต หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้น ไม่อยากเชื่อเลยว่าผู้ชายคนนี้ จะมาปรากฏตัวที่นี่ เรื่องนี้มันเป็นไปไม่ได้？ นี่ไม่ใช่บอดี้การ์ดของบ้านสีธะ ？ แต่เป็นตัวเขาเอง？ เพราะอะไรผู้ชายคนนี้ถึงมาหาเธอ？แค่ได้สัมผัสสายตาของชายคนนั้นเพียงหางตา นานาก็รู็สึกหนาวไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ เขามาทำอะไร？ เด็กน้อยทั้งสองคนเบิกตากว้างด้วยความตื่นเต้น พวกเขารู้สึกสังหรณ์ใจเเปลกๆ เพราะคนที่มาหา ก็คือแด๊ดดี๊ของพวกเขา ร่างกายที่สูงใหญ่ของทิว เดินเข้ามา เขายืนห่างจากเธอในระยะไม่เกิน1เมตร ทิวมองสาวน้อยที่กำลังรู้สึกกลัวเเละทำตัวไม่ถูก จากนั้น ก็หันมองเด็กน้อยสองคนข้างๆเธอ สุดท้าย เขาหันมาหรี่ตามองเธออีกครั้ง พลางเอ่ยปากด้วยเสียงต่ำว่า“มาคุยกับฉัน！”