已经是第一章了
บทที่ 50 ผู้ชายที่คิดถึงทั้งวันทั้งคืน
บทที่ 50 ผู้ชายที่คิดถึงทั้งวันทั้งคืน
“เธอยังจะมาทำอะไรอีก” ติณห์ไม่อยากที่จะพูดคุยกับเขา ดังนั้นสีหน้าถึงได้ไม่ค่อยน่าดูนัก
แต่ว่าน้ำเสียงดูหนักไปหน่อย ญาณิศาไม่ได้ถูกตะคอกแต่ว่าก็หน้าซีดเซียง
“พี่ติณห์ ฉันมาขอโทษ…….”
“ขอโทษหรือ ถ้าหากว่าคนที่เธอชนเป็นรินรดา ถ้าหากว่าชนเธอตาย เธอคิดว่าเธอจะมาขอโทษแบบนี้จะมีประโยชน์ไหม”
ติณห์พูดจาแบบกัดถึงเลือด คำพวกนี้พูดให้ญาณิศาฟังแล้วทั้งตัวก็สั่นไปหมด เกือบจะรับไม่ได้
“ ฉันเพียงแค่ไม่ชอบใจ....”ญาณิศากดเสียงพูด “ฉันอยู่ข้างกายพี่ติณห์มาตั้งนาน แต่ว่าคุณไม่เคยเข้าถึงตัวฉันเลย....คิดว่าถ้าพี่สาวตายไปแล้ว...”
“หุบปาก” ฉันไม่รู้ว่าประสาทสัมผัสที่ไวต่อสัมผัสหน้าของติณห์ม่ได้แค่หนาวสั่นมันเหมือนกับว่าฉันเกลียดคุณ
“ไม่ ฉันไม่หยุด ฉันจะพูด พี่สาวของฉัน จิตนาตายไปตั้งหลายปีแล้ว ทำไมคุณถึงไม่สามารถเดินออกมาได้หล่ะ ทำไมคุณถึงยอมรับผู้หญิงที่คนอื่นแต่ว่ารับฉันไม่ได้หล่ะ”
ติณห์มองผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าด้วยสายตาเย็นชา “เธอคิดว่าเธอเป็นใคร”
ญาณิศา “ถ้าหากว่าไม่ได้เป็นเพราะพี่สาวเธอ เธอคิดว่าเธอยังจะสามารถมายืนอยู่ตรงนี้แหกปากกับฉันอย่างนี้ไหม”
ได้ยินติณห์พูดแบบตัดบัวไม่ทิ้งใบ ญาณิศารู้สึกเหมือนโลกพังทลาย เธอลืมไปเลยว่าตัวเองมาที่นี่มีจุดประสงค์มาเพื่อขอโทษ
“เธอพูดจบแล้วใช่ไหม” ติณห์เหมือนกับว่าไม่อยากจะมองเธออีกเลย “พูดจบแล้วก็รีบไสหัวไป” ไม่มีธุระอะไรอย่าได้มาปรากฏต่อหน้า
ญาณิศาสั่นไปทั้งตัว รู้สึกเหมือนกับว่าจะสามารถเป็นลมได้ตลอดเวลา
แต่ว่าเธอเห็นติณห์จ้องมองด้วยความรังเกียจอย่างน่าสะอิดสะเอียนและเดินออกไป
ในที่สุดผู้คนก็หายไป ติณห์ถึงได้เอาหัวพิงเข้ากับหมอน
ทำอารมณ์นิ่งๆ นึกถึงเรื่องของเขาในอนาคตกับภรรยาตัวน้อย
คนที่นั่งอยู่ล่างตึกกินข้าวอย่างรินรดาไม่เป็นไปตามคาดหวังก็จามขึ้นมา
“เป็นอะไรหรือ”คนนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างณัชชาเงยหน้าขึ้นมา “แอร์เย็นไปหรือเปล่า”
รินรดาโบกมือไปมา “อาจจะมีใครพูดฉันอยู่”
พูดถึงตรงนี้ ณัชชาก็ตื่นตัวขึ้นมา “เธอรู้ว่าฉันกับชญานีผู้หญิงคนนั้นทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลเดียกันใช่ไหม”
รินรดาพยักหน้า “เธอพูดอยู่ข้างหูฉันไปตั้งกี่รอบแล้ว”
ณัชชาไม่สนใจพูดซ้ำอีก “ฉันจะบอกเธอ เขาเมื่อก่อนนี้ชอบติณห์ ครั้งนี้โดนเธอตบหน้าไปขนาดนั้น ฉันขำจะตาย”
รินรดาส่ายหน้าไปมา “คนนั้นไม่ใช่ว่าเคยแย่งผู้ชายของเธอไป เก็บเอาไว้ตั้งนานแล้วไม่ใช่หรือ
ณัชชายื่นมือขึ้นาโบกไปมา แสดงออกอย่างจริงจัง “ผู้ชายที่เอาแต่พูดเรื่องคนอื่นไม่ดีทั้งชีวิต เขารู้อยู่แก่ใจถึงแม้จะไม่ เรื่องอะไรมาพูดเรื่องผู้ชายของฉัน”
ถูกณัชชาพูดแบบนี้ รินรดาก็จุกขึ้นมาได้ถึงผลลัพธ์ของเรื่องครั้งนั้น
วันนี้เป็นวันธรรมดา เธอและณัชชาสองคนเลิกเรียนกำลังกลับห้อง บังเอิญไปพบเขากับชญานีกำลังพูดเรื่องเธอไปรักติณห์คนที่ไม่ควร
อันนี้ก็ไม่ได้อะไร พวกเธอทั้งสองคนคุ้นเคยแล้ว แต่ว่าชญานีที่ไม่ควรคือยึดมั่นสิ่งใดสิ่งหนึ่ง
ฟังผู้หญิงที่ดูนุ่มนิ่งเปิดปากพูดอย่างเขา “ฉันจำได้ว่าติณห์เหมือนกับว่าจะมีพี่ชาย.... .
พอฟังได้ถึงตรงนี้ รินรดากับณัชชาสองคนก็ประสานตากันเปลี่ยนสีหน้า พี่ชายคนนั้นก็คือเทพของณัชชา
หรือจะให้เธอพูดอีกอย่างหนึ่งก็คือ “"ร่างกายทั้งหมดเต็มไปด้วยการเลิกบุหรี่ แต่เมื่อคุณตกหลุมรักมันก็เป็นหัวใจที่ตายแล้ว"
เป็นครั้งแรกที่รินรดาฟังเธอพูดอย่างนี้เธอจึงพูดด้วยความสงสัย “เธอเคยเจอหรือ”
……
หลังจากที่ถามจบก็ได้กินสายตาค้อนควับของณัชชาไปหนึ่งที่. “ไม่เคยเจอ .....”
ถึงแม้ว่าจะไม่เคยเจอ แต่ว่าภาพของชายที่รักก็ตราตรึงอยู่ในหัวใจของณัชชา นำมันออกมาคิดถึงเป็นครั้งคราว
ครั้งนี้ได้ยินคนอื่นพูดถึง หูของณัชชาก็ตื่นตัวขึ้นมา
เพียงแต่ไม่คิดว่าชญานีพูดอย่างดูถูกเหยียดหยามเล็กน้อย “พี่ชายของเธอจะมาเทียบอะไรกับเขา เทียบได้กับฟ้ากับเหวเท่านั้นเองใช่ไหม”
ผู้หญิงที่ไม่ได้พูดจาอยู่ก็ถามขึ้นมา ณัชชาก็ข้ามเรื่องไปเลย .”ทำไมคุณถึงยืนยันสิ่งนี้ ติณห์ของเธอเป็นคนที่ไม่มีใครเทียบเลยหรอ”
ชญานีก็ไม่ได้เป็นเพื่อนที่ดี พอได้ยินคำนี้ขึ้นมาก็ชักสีหน้า จะหาเรื่องทะเลาะใช่ไหม
สุดท้ายรินรดาก็ต้องใช้ใจในการจัดการเรื่องนี้ ถึงทำให้บรรยากาศตึงเครียดค่อย ๆ จางหายไป
“ ข้าวอะกินมั่ว ๆ ได้ แต่พูดมั่ว ๆไม่ได้ “ ณัชชาพูดด้วยเสียงเย็นชา นั่งลงอย่างปึงปัง
“คำพูดนี้ควรจะส่งให้เธอละ”
ตาเห็นสองคนกำลังจะทะเลาะกัน รินรดาตาเร็วแขนไวจับณัชชนที่นั่งอยู่ลากขึ้นมา “ที่รัก ไปซื้อของเป็นเพื่อนหน่อย ฉันหิวแล้ว”
ณัชชามองเธอด้วยความไม่เชื่อ “เธอเพิ่งจะกินมาไม่ใช่หรอ”
“อั๊ยหย่า หิวแล้ว เธอจะไปหรือไม่ไป”
“ไปไปไป” แบบนี้ณัชชาถึงได้ไม่ไปรบกับชญานีต่อ ในใจของรินรดาก็โล่งอกไปเปราะหนึ่ง เขาพยักหน้าขอโทษหญิงสาว พยักหน้า แล้วหลังจากนั้นก็ยุ่งกับการทาน้ำมันที่เท้า
“ตอนนี้กลับมาย้อนคิด กลัวว่าตอนนั้นจะตีกันขึ้นมาจริง ๆ” รินรดารู้สึกถอนหายใจด้วยอารมณ์
已经是最新一章了
加载中
