บทที่ 12 ลูกชายจอมซนกับคุณพ่อประทาน

นานามองเข้าไปในดวงตาที่ลุกโชนของชายคนนั้น ยากต่อการซ่อนความสับสนที่เกิดขึ้นในหัวใจของเธอ แต่ปากกลับพ่นคำพูดที่เยือกเย็นออกมา “ ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ” ผู้ชายคนนั้นขมวดคิ้ว พลางพูดด้วยเสียงที่ฟังดูมีเสน่ห์ “เธอแน่ใจเหรอว่าไม่มีอะไรจะคุยกับฉัน?” “ขอโทษด้วยนะคะ ถึงเวลาที่พวกเราจะต้องไปขึ้นเครื่องบินแล้ว” นานาพูดจบก็หันไปพูดกับแป้ง “เธอกลับไปเถอะ เดี๋ยวฉันก็จะพาเด็กๆเข้าไปแล้ว” แป้งเอาฟ้าลูกสาวของนานาวางลง มืออีกข้างหนึ่งของนานาก็จูงลมไว้ เธอเตรียมตัวที่จะเดินออกไปจากตรงนี้ “แน่ใจเหรอว่าไม่อยากคุยเรื่องลูกของเรากับฉัน?” ผู้ชายที่ยืนอยู่ด้านหลังก็ยังคงรั้งไม่ปล่อย คำพูดนี้ ทำให้ร่างของนานาที่กำลังจับมือกับลูกชายเเละลูกสาวอยู่เย็นเยือกลงทันที เธอได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่ สีหน้าของเธอซีดลง เเสดงออกถึงความกลัว “มามี้ เป็นอะไรเหรอคะ?” ฟ้าหันไปถามคนที่จับมือเธอด้วยสีหน้ากังวล ลมก็หันศีรษะเล็กๆไปทางคุณแม่ของเขา มองกลับไปด้านหลังก็เห็นผู้ชายที่ยืนอยู่ไม่ไกล เขาผละมือออกจากแม่ทันที ร่างเล็กๆเดินมาหาผู้ชายทางด้านหลัง เดินไปได้ไม่กี่ก้าว เขาก็กางแขนทั้งสองออก พลางขมวดคิ้วน้อยๆจนเป็นปมขึ้นมา ยืนขวางทางกั้นไม่ให้ผู้ชายคนนั้นเข้ามาใกล้แม่ของตน “ผมไม่อนุญาตให้คุณเข้ามาใกล้มามี้ของผม” สีหน้าที่มุ่งมั่นของเด็กชายตัวน้อยรวมถึงบุคลิกเเละรูปร่างหน้าตาคล้ายกับชายตรงหน้าอย่างมาก มันเหมือนเป็นการเปิดเผยความจริงที่ถูกปกปิดไว้ สายตาคู่นั้นของทิวเต็มไปด้วยความประหลาดใจและมีความสุขในเวลาเดียวกัน เด็กชายตัวเล็กคนนี้มองแว๊บแรกก็รู้เลยว่าเป็นลูกชายของเขา ทั้งรูปร่างและอารมณ์ของเด็กคนนี้ลักษณะเหมือนกับคนที่บ้านพาทิศ ไม่มีผิดเพี้ยน เขาย่อตัวลง ส่งยิ้มให้กับร่างเล็กๆตรงหน้า “ฉันไม่ได้จะทำร้ายแม่ของเธอ ฉันแค่จะมาคุยกับเขาเรื่องเธอกับน้องสาวของเธอ แล้วก็เรื่องในอดีตของพวกเรา” นานาได้แต่กัดริมฝีปากบางๆของเธออยู่อย่างนั้น ผู้ชายคนนี้ผีเข้าหรือยังไงกัน? เรื่องราวในอดีตบ้าบออะไร? เมื่อก่อนพวกเขาไม่เคยมาเจอกันเลยไม่ใช่เหรอ? นอกจากคืนนั้นคืนเดียว ในคืนนั้น เขาก็ไม่รู้อะไรเลยด้วยซ้ำ เธอหันหลังกลับไปพูดกับแป้ง “แป้ง เธอช่วยดูแลเด็กๆแทนฉันก่อนนะ ฉันกับผู้ชายคนนี้มีเรื่องต้องคุยกัน” แป้งจึงรีบเข้ามาจูงมือพาเด็กๆไปนั่งพักตรงเก้าอี้ที่ห่างออกไปราวๆหนึ่งร้อยเมตร เด็กน้อยทั้งสองคนก็ยังหันกลับมามอง ตั้งหน้าตั้งตารอคอยให้แด๊ดดี้กับมามี้พูดคุยกันเพื่อหาทางออกที่ดีที่สุดสำหรับพวกเขา ทิวมองตามร่างของเด็กน้อยทั้งสองคนที่ถูกพาเดินออกไปทางอีกทางหนึ่ง ความประหลาดใจที่ค้างคาอยู่ในใจของเขาก็ยังไม่คงไม่เลือนลาง เขานึกไม่ถึงจริงๆว่าอยู่ดีๆเขาก็มีลูกน้อยถึงสองคน สายตาของเขาก็ยังคงจับจ้องร่างน้อยทั้งสองที่ออกไปไกลเเล้ว ทันใดนั้นเสียงของนานาก็ทำลายความคิดทุกอย่างลง เธอเเสดงสีหน้าที่เย็นชากับผู้ชายตรงหน้าพร้อมกับคำพูดที่เยือกเย็นว่า “คุณอยากจะคุยอะไรกับฉันก็รีบคุยเถอะ เวลาของฉันเหลือไม่มากแล้ว” ครั้งนี้เป็นครั้งแรกของทิวเหมือนกันที่ได้มองร่างกายบางๆนี้ในระยะประชิด ใบหน้าเล็กๆที่เต็มไปด้วยความงดงาม ดวงตาคู่นั้นที่แฝงด้วยรังสีแห่งความโกรธ แต่ก็ยังเปล่งประกายสวยงามเสมอ “เด็กๆเป็นลูกของฉันใช่ไหม” ผู้ชายคนนั้นเอ่ยปากถามเธออย่างตรงไปตรงมา ดวงตาอันเฉียบคมของเขาจ้องมายังเธออย่างต้องการคำตอบที่เป็นความจริง นานามองไปยังเขาและหัวเราะออกมาอย่างขบขัน “ คุณคงเข้าใจผิดแล้ว ฉันกับคุณ เราสองคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน คุณหยุดคิดว่าเด็กที่โตมาเเล้วหน้าเหมือนคุณจะเป็นลูกของคุณได้แล้ว” อยากจะบ้าตายจริงๆ เพราะหน้าตาของลูกชายที่คล้ายกับเขามากนั่นแหละ ที่ทำให้เธอหนักใจเป็นอย่างมาก “เธอแน่ใจเหรอว่าเราไม่เคยเจอกันมาก่อน?” ทิวส่งรอยยิ้มที่ยากจะคาดเดา “ฉันแน่ใจ แน่ใจมากๆ” เพื่อลูกๆของเธอ นานายังคงยืนกรานในคำตอบของตัวเอง “ เธอกล้ามากเลยนะ เมื่อห้าปีก่อนเธอลักหลับฉัน ตอนนี้ยังจะมาขโมยลูกของฉันไปอีกเหรอ” นานาเงียบไปสักครู่ แล้วกลับมาโต้ตอบว่า “ ห้าปีก่อนอะไรกัน ฉันกับคุณเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน คุณเป็นใครฉันยังไม่รู้เลย” ดวงตาคมกริบกับน้ำเสียงเย็นชาของทิวทำให้เธอตื่นตระหนกเล็กน้อย “เราสองคนรู้จักหรือไม่รู้จักกัน เธอรู้อยู่แก่ใจ เรารู้จักกันที่ไหน รู้จักกันอย่างไร ใจเธอก็รู้ดี จะให้พูดถึงคืนนั้นก็ได้นะว่าเรารู้จักกันยังไง ลึกซึ้งขนาดไหน” สมองของนานาขาวโพลนขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินคำพูดจากปากของทิว มันเป็นไปได้ยังไงกัน? เขารู้ได้ยังไงกันว่าผู้หญิงเมื่อห้าปีก่อนในคืนนั้นเป็นเธอ?