บทที่ 13 ลูกชายจอมซนกับคุณพ่อประทาน

เป็นไปไม่ได้หรอก ในคืนนั้นเมื่อห้าปีก่อนในผับมืดมาก ขนาดเธอยังมองหน้าเขาไม่ชัดเลย แล้วเขาเมามากขนาดนั้น เขาจะรู้ได้ยังไงว่าผู้หญิงคนนั้นคือเธอ? ทิวเห็นว่าเธอยังคงทำสีหน้าราวกับคนที่ไม่รู้จักกันเลย ทำให้เขาก็เริ่มหงุดหงิดขึ้นอีกครั้ง “เธอยังจะมาปฏิเสธอีกเหรอ? หรือจะต้องให้ฉันไปถามเรื่องจี้อันนี้กับแม่ของเธอ เธอถึงจะรู้จักฉัน?” นานาเเสดงอาการตื่นตระหนกทันทีเมื่อได้ยินคำขู่จากปากของเขา เมื่อห้าปีก่อนในคืนนั้นที่เธอทำจี้ตกลงบนเตียง แล้วเขาก็เก็บมันไว้ยังงั้นหรอ? “ไม่ใช่ ฉันว่าคุณคงเข้าใจผิดเเล้วเเหล่ะ คนที่นอนกับคุณในคืนนั้นคือพี่สาวของฉันเอง ส่วนจี้นั่นฉันคงไม่ระวังและทำมันตกไว้ที่ผับนั่น” เธอยังคงโกหกด้วยสีหน้าที่ตื่นตระหนก แม้ว่าใบหน้าของเธอจะแดงระเรื่อจนเป็นที่สังเกตได้ง่ายก็ตาม ริมฝีปากหนาที่หยัดเป็นเส้นตรง เหยียดยิ้มเยือกเย็นออกมาราวกับเยาะเย้ย “เธอคิดว่าฉันโง่จริงๆเหรอ?” นานาได้แต่ส่ายหน้าไปมา เวลานี้เธอไม่ต้องการให้เขาโกรธเธอ “ไม่ใช่อย่างนั้นนะคุณทิว เด็กๆเป็นลูกของฉันกับผู้ชายคนอื่นจริงๆนะ ขอให้คุณอย่าเข้าใจผิดกันเลย พวกเราจะต้องรีบไปแล้ว ปล่อยพวกเราไปเถอะนะ” ใบหน้าที่เย็นชาของทิวก็จับจ้องมาที่เธอ เขาพูดออกมาว่า “อยากจะพิสูจน์ว่าเด็กสองคนนี้เป็นลูกของฉันจริงๆหรือเปล่า มันง่ายมาก ก็แค่ไปตรวจ DNA ก็รู้แล้ว” นานาแสดงอาการตกใจออกมาทันที ใบหน้าของเธอซีดลง เธอตะโกนออกมาเสียงดังว่า “ไม่ได้” “ไม่ได้?” ทิวมองเธอด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสนุกสนานที่เห็นอาการตื่นตระหนกของเธอ “เด็กๆเป็นลูกของฉัน พวกเขาเป็นลูกของฉัน” นานาพูดซ้ำๆออกมาราวกับคนที่กำลังเสียสติ นี่มันอะไรกัน คนของบ้านสีธะยังไม่ทันจะมาถึงเลยนะ เเต่ผู้ชายคนนี้ก็ดันมาซะก่อนล่ะ นี่สวรรค์กำลังเล่นตลกอะไรกับเธอกัน? ฝ่ามือขนาดใหญ่ดึงแขนของเธอเข้ามาประชิดตัว เขายังคงถามซ้ำๆด้วยประโยคที่เย็นชาว่า “เด็กๆเป็นลูกของฉันใช่ไหม?” นานาได้แต่กัดริมฝีปาก เธอทำอะไรไม่ได้เลย ทิวเห็นเเบบนั้นจึงค่อยๆยื่นใบหน้าที่มีเสน่ห์เข้ามาใกล้ๆ จนปลายจมูกของเขาเกือบจะสัมผัสกับใบหน้าของเธอ การกระทำของผู้ชายตรงหน้ากำลังทำให้หัวใจของเธอปั่นป่วนจนอยู่ไม่เป็นสุขเลยทีเดียว ทิวกัดฟันเตือนเธออีกรั้ง “ทางที่ดี เธออย่าบังคับให้ฉันพาพวกเขาไปด้วยวิธีอื่นเลยนะ” นานามีอาการประหม่าเล็กน้อย อยากจะพูดกับเขาเหลือเกินว่า เขาเข้ามาใกล้เธอขนาดนี้ทำไม？เธอจะปฏิเสธเขาอย่างไรในเมื่อเขาบีบบังคับเธอทุกทางขนาดนี้ เธอได้แต่หายใจเข้าลึกๆแล้วจึงตัดสินใจพูดออกมาว่า“ใช่ เด็กๆเป็นลูกของคุณ แต่ว่าฉันเป็นคนเลี้ยงเด็กๆมาตลอด พวกเขาคงรู้แค่ว่าฉันเป็นแม่เพียงคนเดียว ดังนั้นเพื่อให้เด็กๆคุณควรจะห่างจากพวกเราไว้” “เธอคิดว่ามีเพียงฉันเท่านั้นเหรอที่เห็นเด็กๆในงานหมั้น?” คนของบ้านสีธะก็เห็นกันหมดแล้ว หากพวกเขารู้ว่าเธอมีลูกกับฉัน เธอคิดว่าพวกเขาจะปล่อยเธอกับลูกไปง่ายๆงั้นเหรอ?” นานาได้แต่คล้อยตามด้วยหัวใจที่เเสนจะเย็นชาของเธอ สิ่งที่เขาพูดมันไม่ผิดหรอก เพราะนี่ก็เป็นเรื่องที่เธอกังวลที่สุด ถ้าคนของบ้านสีธะรู้ว่าลูกของเธอยังมีชีวิตอยู่ เขาคงไม่ปล่อยพวกเธอไว้เเน่ๆ “งานหมั้นวันนี้ของฉันกับนาราถูกยกเลิกไปเเล้ว ในสายตาของพวกเขาบัญชีเล่มนี้มีไว้สำหรับเธอ บางทีพวกเขาอาจจะกำลังตามหาเธอกับลูกด้วยความแค้นก็ได้!” นานามีอาการแปลกใจขึ้นมา “ทำไมคุณถึงยกเลิกงานหมั้นกับเขาล่ะ?” “นั่นมันก็เป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน ไม่จำเป็นต้องบอกกับเธอหรอก ทางที่ดีเธอกับลูกควรมาอยู่กับฉันนะ” นานาสูดลมหายใจเข้าเบาๆเเล้วค่อยๆคลายมือออกจากเขา แล้วจึงถอยหลังกลับไปหนึ่งก้าว มองตรงไปยังเขาเเล้วถามอีกฝ่ายด้วยความกลัวว่า “คุณจะพรากลูกไปจากฉันทำไม?” ทิวได้แต่ส่งสายตาไปมา ในตอนนี้เขายังมีอีกหลายสิ่งที่คิดจะทำในอนาคต เขาพึ่งรู้ตัวว่าลูกของเขายังมีชีวิตอยู่เมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี้เอง การปรากฏตัวของลูกๆมันกระทันหันมากจนเขายังตกใจ แต่ว่ามีสิ่งหนึ่งที่เขาสามารถรับปากด้วยใบหน้าที่แน่วแน่กับเธอได้เลยว่า “ในตอนนี้อย่างน้อยฉันก็อนุญาตให้เธอได้อยู่กับลูกต่อไปได้และมันจะไม่มีใครที่กล้ามาทำร้ายพวกเธอได้อย่างแน่นอน”