已经是第一章了
บทที่ 51 ผู้ชายที่คิดถึงทั้งวันทั้งคืน
บทที่ 51 ผู้ชายที่คิดถึงทั้งวันทั้งคืน
“กลัวอะไร” ณัชชาไม่ได้สนใจ แล้วก็จิบเครื่องดื่ม
หลังจากนั้นเพียงชั่วครู่ ไม่รู้ว่าไปเห็นอะไรเข้า เครื่องดื่มในปากก็พุ่งออกมา แล้วก็พูดไม่ชัดเจน “นั่นนั่นนั่น.... คนนั้น...”
รินรดามองไปตามมื้อที่เขาชี้ไป เห็นเพียงด้านหลังที่ไม่ชัดเจน
“ทำไมหรือ .”
“คนนั้นคือคนเลวคนนั้นที่ฉันเธอที่เครื่องบินครั้งก่อน เหอะๆ ที่แท้ก็มาโรงพยาบาล นี่มันส่งมาให้ถึงมือฉันอัตโนมัติชัดๆ”
รินรดาไม่รู้ว่าณัชชาจะร้ายกาจ เหงื่อเย็นๆ ไหลลงมาสองสามหยด "ถึงเวลาที่จะรายงานความผิด ... "
“ไม่ไม่ แต่การแก้แค้นครั้งนี้ไม่แก้แค้นไม่ใช่ลูกผู้หญิง”
รินรดารู้ว่าตัวเองห้ามไม่อยู่ ก็ตามน้ำไป “ทำอะไรก็ระวังหน่อย อย่ามากเกินไป” ไม่อย่างนั้นมันไม่จบ
“เรื่องนี้ฉันรู้ดี เธอกินเสร็จแล้วหรือยัง กินเสร็จแล้วพวกเราก็ขึ้นไปกันเถอะ”
“ฉันยังกินไม่เสร็จ ถ้าหากว่าเธอรีบก็ไปทำธุระก่อนเลย” รินรดาติดอย่างนั้น “น่าสงสาร” ผู้ชายคนนั้นต้องหาเวลาหนีกงเล็บของณัชชาให้ทัน
ณัชชาก็ได้สนใจ “งั้นฉันอยู่เป็นเพื่อนก่อน ฉันไม่รีบ”
ยังไงก็อยู่ในโรงพยาบาล ไม่ว่าจะมาหาหมอหรือว่ามาเยี่ยมคน แค่เช็คดูก็รู้แล้ว
“อั๊ย......” รินรดาอดไม่ไหวที่จะถอนหายใจหนึ่งที “ฉันจะพูดยังไงกับเธอดี”
“เธอกับชญานีสองคนอยู่ที่โรงพยาบาลเคยเจอกันไหม”
รินรดาถาม “เจอกันแล้ว”
“แล้วเขามีปฏิกิริยายังไงที่เห็นเธออยู่กับติณห์”
“ก็มี.....” รินรดาดื่มน้ำแกงไปคำนึง ค่อยๆ กลืนเข้าไปถึงพูด
“รินรดา เธออย่างมาอ้ำอึ้งๆ กับฉัน”ณัชชาอดใจไม่ไหวเลยย้ำอีกรอบ
“อั๊ยหย่าเป็นตาขาว หน้าเย็นชา ยังมีอะไรอีกไหม !”
“แค่นี้หรอ ไม่เหมือนเป็นเขาเลย.....”
“อาจจะเพราะว่าโดนคนอื่นทำร้ายละมั้ง เขาถามติห์ตลอดว่ารู้สึกอะไรกับเขาไหม ผลลัพธ์ที่ติณห์ตอบก็คือไม่มี.... “
“รินรดา สามีของเธอหล่อนักหรอ”
“เธอเงียบไปเลย ใครเป็นสามีของฉันกัน”
“เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธอะ....”
สีหน้าของณัชชา ความไร้เดียงสาบนใบหน้าของเขาเหมือนกันกับบางครั้งของติณห์ จุดนี้ทำให้รินรดาปวดหัว
“อย่าพูดเลย ฉันเหนื่อยใจ”
“รีบ ๆ กิน รีบๆ กิน “ สีหน้าของณัชชาเขียนไว้เต็มว่าฉันอดไม่ไหวที่จะไปกวนใจแล้ว
รินรดาก็ทำอะไรไม่ได้ก็รีบกินเข้าไปแล้ว หลังจากกินเสร็จก็ซื้อกลับไปให้ไปให้ติณห์ชุดนึง นี่ถึงจะการกระตุ้นอย่างต่อเนื่องของณัชชา
“ริน เธอมาดูว่าใช่คนนี้ไหม” ณัชชาดึงรินรดากลับมาในแนวของศัตรู หลังจากนั้นก็ระมัดระวังอย่างมากแล้วใช่สมองก่อนที่จะถาม
รินรดาก็มองไปดูที่หนึ่ง ก็ยังคงเห็นแค่ด้านหลัง
“ณัชชาเดี๋ยวตอนที่เธอเห็นด้านหน้าแล้วค่อยเรียกให้ฉันดูได้ไหม”
ณัชชาก็หมดความอดทน. “งั้นจะให้ทำยังไง ฉันก็ทำได้แค่เพียงเห็นด้านหลัง ก็เหมือนกับครั้งก่อน ฉันก็ไม่เห็นด้านหน้าของเขาจังๆ “
ได้ยินคำนี้รินรดารู้สึกอยากจะคุกเข่าให้เขาเลย “ครั้งก่อนเธอไม่ได้เห็นหน้าชัดเจนหรือ .
พอได้ยินที่รินรดาถาม ณัชชาก็เลือกที่จะเปลี่ยนเรื่องคุย
“ริน เธอเห็นที่เขาเดินเข้าไป เหมือนว่าจะไปที่ห้องผู้ช่วยของแฟนเธอ….”
“เธอพูดอะไร.....”รินรดารีบยืนหน้าเข้าไปดูชัด ๆ เป็นจริงว่าเดินเข้าไปในห้องป่วยนั้น
“น่าแปล หรือว่าเขาจะรู้จักกับติณห์” ตอนนี้ทำให้ณัชชาต้องเดาว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร แต่ว่ารินรดากลับเดาออกแล้ว
“ฉันรู้แล้วว่าเขาเป็นใคร”ณัชชาส่งสายตาแวววาว “เป็นใครเป็นใคร”
รินรดาไม่ค่อยอยากจะหันหัวกลับ “เธออาจจไม่อยากรู้ก็ได้....”
ณัชชายิ่งรีบร้อนขึ้นไปอีก “บอกฉันมาเลย วางใจเถอะ ฉันเอาอยู่”
รินรดาฟังแล้วก็เปิดปากพูดไปตามน้ำ “เขาเป็นพี่ชายคนโตของติณห์”
พูดจบรินรดาก็ได้เห็นสีหน้าณัชชาเปลี่ยนไปอย่างสำเร็จ เปลี่ยนไปได้ไม่น่าดูเลย แบบไม่น่าดูถึงที่สุด
นานนับนาทีที่ณัชชากลับมาหาเสียงของตัวเอง “รินรดา รีบบอกฉันว่าเธอโกหก”
รินรดายังไหล่ “นี่คือผู้ชายที่เธอคิดถึงทุกวันถึงคืน ฉันจะหลอกเธอทำไม”
ณัชชากลืนน้ำลายได้ยาก ค่อยๆ หวนคิดอย่างละเอียดว่าตอนที่ตัวเองได้เจอกับเขาที่สนามบินในวันนั้น
หลังจากนั้นก็ปิดหน้าอายขึ้นมา
......
รินรดาจับตาดูณัชชาที่กลายเป็นหญิงสาวที่รู้สึกขัดแย้งอยู่ไม่น้อย ความรู้สึกตรงกลางนั้นขัดแย้งอยู่ไม่น้อย
已经是最新一章了
加载中
