บทที่ 52 ไปร่วมงานแต่งงาน

บทที่ 52 ไปร่วมงานแต่งงาน “มะนาว ให้มันปกติหน่อย” “จะให้เย็นยังไงไหว นี่เป็นผู้ชายในฝัน ก็ฉันดันไปทำเรื่องแบบนั้นต่อหน้าผู้ชายในฝัน แง่ แง่ แง่ ๆ.....” การพูดจาแบบนี้ทำให้รินรดารู้สึกแปลกใจ “จริงๆแล้วเธอไปทำเรื่องอะไรไว้กันแน่” ณัชชาก็ปิดหน้าปิดตา เสียงอู้อี้ออกมาจากช่องนิ้วมือ เป็นเสียงอู้อี้ ๆ “ครั้งก่อนที่พูดให้เธอฟังตอนที่อยู่ในสนามบิน......” ณัชชาได้เล่าความจริงทั้งหมดให้ฟัง หลังจากนั้นรินรดาก็เงียบไปเลย ผ่านไปสักพัก รินรดาก็พูดออกมาจากใจ ณัช เธอเป็นแมนจริงๆ “ ณัชชาปิดหน้าปิดตา “ฉันรู้ แต่นี่มันคงไม่ใช่คำชมมั้งที่รัก” “เธอว่ายังไงหล่ะ” สองคนซุบซิบกันอยู่ที่มุมตั้งนาน วรวัทรเยี่ยมติณห์เสร็จแล้วก็ออกมา ณัชชาพอได้เห็นด้านหน้าของวรวัทร ตัวเองก็นิ่งไม่อยู่แล้ว “ริน ริน เร็วหน่อย ผู้ชายในฝันนั้นออกมาแล้ว” ……. ฉันไม่ได้ตาบอด รินรดาปลอบใจณัชชาให้ใจเย็น ๆ “ใจเย็นๆ นะเด็กน้อย ถ้าเกิดว่าเธอชอบจริง ๆก็ลุยเลย ฉันได้ยินมาว่าพี่ชายคนโตยังเป็นโสด” ณัชชาก็รู้สึกอาย “จะดีหรือ” “งั้นก็ไม่ต้องไป ฉันไปก่อนนะ เธอก็คุดคู้ก็ไปก็แล้วกัน” ณัชชาก็กลัวว่าเขาจะไปจริง ๆ ก็เลยลากรินรดา “ริน ที่รักของฉัน....” ณัชชาทำให้รินรดารู้สึกขนลุก “พอเลย ตั้งแต่ตอนนี้ไปเธอต้องทำตัวปกติหน่อย ฉันไปช่วยเธอสืบเรื่องจากติณห์” “อั๊ย ข้าน้อยจะอยู่ตรงนี้ขอบคุณพระสนมรินเลยค่ะ” “ไปไกล ๆ เลย” สองคนก็ตีมือประสานกัน หลังจากนั้นก็แยกกันไป รินรดกลับไปที่ห้องคนไข้ หลังจากที่วางอาหารของติณห์ไว้บนโต๊ะ แสร้งทำเป็นว่าถามเรื่อยเปื่อย “เมื่อกี้มีคนมาหาหรือ” ติณห์ก็พยักหน้า คิดในใจว่าคนที่มายังไม่เยอะพอหรือ รินรดาก็ถามอีกที “คนที่มาเป็นใครหรือ “ “คนขับรถมาเครมประกัน และก็เป็นพี่ชายคนโต” รินรดาก็ไม่ได้สนใจคนขับรถที่มาเครมประกัน ที่เขาสนใจก็คือเรื่องชู้สาว “พี่ชายคนโตมาหรือ เขาได้ทานข้าวเย็นหรือยัง ทำไมรีบไปจัง” ประโยคที่ถามออกมาทำให้ติณห์ขมวดคิ้วขึ้นมา “เธอทำไมดูสนใจเขาจัง” รินรดาส่ายหัวไปมา “ฉันไม่ได้สนใจ แต่ว่ามีคนเป็นห่วง” “อ่อ “ รินรดารู้สึกตัวเองว่าหลุดปากแล้ว ก็ไม่อยากปิดบังแล้ว “ ณัชชานั้นแหละ พี่ชายของคุณเป็นผู้ชายในฝันของเขา’ ........ ติณห์ก็ขมวดคิ้ว “พี่ชายฉันน่าสงสารขนาดนั้นเลยหรือ” รินรดาพอได้ยินก็ทำท่าจะตีเขา “คุณพูดอะไรของคุณหล่ะ” “นิสัยลุกลี้ลุกลนอย่างนั้น พี่ชายผมเป็นคนนิ่ง. ๆ คงไม่ใช่ว่าเป็นน้ำแข็งกระทบไฟหรือนะ” รินรดาว่า “แบบนั้นไม่ดีหรือไง พี่ชายคุณอาจจะหลงไปก็ได้” ติณห์คิดไปคิดมาก็ว่าใช่ “ถ้าอย่างนั้นคุณจะติดสินบนอะไรให้ผมไหม” อืม เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับฉันหรอ “อืม กินข้าวก่อนนะค่ะคุณชาย” รินรดากำลังยุ่งกับกายติดสินบนกับติณห์ ส่วนณัชชาก็เดิมตามผู้ชายในฝันของเขาไปตามทาง ก็ไม่แน่ใจว่าวรวัทรรู้ไหมว่าเขาเดินตามหรือว่าปล่อยเลยตามเลย ก็ไม่ได้สะกดรอยตามจริงจังเขาก็ยังไม่รู้ตัว พอไปถึงจุดที่ต้องเลี้ยว ณัชชาเผลอแวบเดียว ปรากฏว่าวรวัทรก็หายไปแล้ว คนหล่ะ ณัชชาก็เดินตามหาไปทุกทิศทุกทาง ปรากฏว่าวรวัทรก็หายตัวไปจริง ๆ ตอนที่เขาพยายามตามหา ทันใดนั้นข้างหลังก็มีเสียงออกมา “เธอตามฉันมาทำไม” ณัชชาตกใจจนสะดุ้งโหยง หันหลังกลับมาดูทั่วทุกทิศเห็นชายในฝันยืนอยู่ข้างหลังเขา ดังนั้นด้วยเหตุนี้ ณัชชาเลยผลิยิ้มเล็กๆ ออกมา.”แฮะๆ แฮะๆ สวัสดีค่ะ” วรวัทรเห็นณัชชายิ้มแบบเก้อ ๆ. รู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมา “คุณมีธุระอะไรไหม” วรวัทรไม่ชอบพูดไร้สาระ มีเรื่องอะไรก็พูดตรงไปตรงมา ณัชชากับเขาอ้อมไปอ้อมมา “บังเอิญจริง ๆ ได้มาเจอคุณที่นี่…..” “ครั้งที่แล้วที่เจอที่สนามบินไม่ได้เป็นอย่างนี้” ณัชชาได้ยินประโยคนี้ก็ยิ้มไม่ออก สักพักก็ยิ้มขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “ที่สนามบิน พวกเราเคยเจอกันหรือ ........ วรวัทรไม่อยากพูดไร้สาระกับเขา ก้าวขายาว ๆพร้อมจะเดินต่อไปแล้ว ณัชชาก็ฉุดรังเขาไว “อ่ะ ๆ ๆ อย่าไป ฉันเชิญคุณไปทานข้าวเย็นนะ” วรวัทรก็ให้ณัชชาปลอยมือ จากนั้นก็เอากระดาษทิชชูมาเช็ดให้อย่างสะอาด แล้วก็ค่อยมองไปที่ณัชชา “อือ.......ในใจของณัชชาก็รู้สึกน้อยใจอยากจะร้องไห้ ว่าเธอให้ความทรงจำกับผู้ชายในฝันครั้งแรกได้แย่ขนาดนี้เลย จะแก้ยังดีอ่ะ” “ฉันแค่อยากเชิญคุณไปทานข้าว ครั้งที่แล้วที่เจอที่สนามบินฉันหงุดหงิดไปหน่อย คุณจะให้โอกาสฉันแก้ตัวหน่อยได้ไหม” วรวัทรมองดูณัชชาอย่างละเอียด รู้ว่าสึกว่าเขาก็ไม่ได้เป็นพิษเป็นภัยอะไร ก็เลยพยักหน้าแบบฝืน ๆ “จริง จริง ๆใช่ไหม…..”ณัชชารู้สึกตื่นเต้นไปหมด แม้แต่จะพูดก็ตะกุกตะกัก “เธอจะไปไม่ไป” “ไปไปไป คุณอยากทานอะไร” ณัชชาจับผู้ชายในฝันได้สำเร็จ ก็เลยดีใจมาก ‘จูงมือ’ ไปกินข้าว ในช่วยเวลานั้นก็ลืมรินรดาไปสนิทเลย