บทที่ 53 ไปร่วมงานแต่งงาน

บทที่ 53 ไปร่วมงานแต่งงาน “เทพบุตรมันดูเลี้ยงง่ายขนาดนั้นเลยหรือ” รินรดาพูดไปแล้วก็มองติณห์แบบเปรียบเทียบ “เธอหมายความว่ายังไง ฉันเลี้ยงยากมากนักหรอ” “ก็ไม่ยาก”แต่ก็ไม่ง่าย รินรดาเสริมในใจไปประโยคหนึ่ง แต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา “หึ” ในขณะเดียวกันเทพบุตรเอาเมนูให้กับณัชชา “เธอสั่ง” น้ำชาที่อยู่ในปากณัชชาเกือบพุ่งออกมา “พี่ชายคุณไม่สั่งอาหารหรือ “ วรวัทรส่ายหัวไปมา “ฉันกินได้ทุกอย่าง เธอสั่งเลย” “งั้น......” ณัชชาก็รับเอาเมนูมาตามคำสั่งของเขา สั่งกับข้าวไปหลายอย่างที่คิดว่าเทพบุตรคนนี้จะชอบกิน หลังจากนั้นก็สั่งน้ำแกงให้อีกชามหนึ่ง ทำไมฉันเอาใจใส่ขนาดนี้ เขาก็แอบชมตัวเองอยู่ในใจ แล้วก็เหลือบมองไปทางวรวัทร นี่เป็นผู้ชายในฝันของเขา..... แม้ว่าจะอายุมากกว่าเขาหลายปี แต่ว่าดูจากหน้าแล้วไม่มีริ้วรอย อีกทั้งยังมีเสห์มากขึ้นด้วย มิน่าล่ะที่เขาพูดว่าผู้ชายสี่สิบเป็นดอกไม้ที่บานแล้ว วรวัทรปีนี้ก็น่าจะสามสิบกว่าแล้ว ควรเป็นช่วงดอกไม้ที่กำลังจะบาล “เธอมองฉันทำไม”ณัชชาถูกสะกิดให้ตื่นจากพวังค์ โดนวรวัทรจับได้ “ฉัน......” ณัชชาก็พูดตะกุกตะกัก หลับตาสนิทคิดว่าตายก็ตายว่ะ “เพราะว่าคุณสวย” ใช่ มันไม่ใช่หล่อ มันคือสวย ...... วรวัทรพบว่าผู้หญิงคนนี้ตรงไปตรงมา ในใจก็รู้สึกว่าแปลกดี ผู้หญิงที่ตรงไปตรงมาแบบนี้ไม่ได้เจอมานานแล้ว “อย่าเลอะเทอะ คิดเงินนะ” ยากเลยที่จะเห็นวรวัทรเล่นมุขชื่อ ทำให้น้ำชาในปากณัชชาก็พุ่งออกมาเลย “เหอะ ๆ ๆ. ๆ……..” นี่ถือว่าเป็นจุดที่ผู้ชายในฝันแอบซ่อนไว้ แล้วก็เป็นเรื่องบังเอิญที่ได้เจอ วรวัทรมองแบบเอือมระอาไปที่ณัชชา ดูไม่ออกเลยว่าจะเป็นอย่างนี้เพราะผู้ชายข้างหน้านี้ “เธอมองฉันแบบนี้ทำไม ไม่ใช่ว่าตัวเองพูดมั่วซั่ว!” ใจณัชชาที่ถูกมองแบบนั้นเหมือนโดนทำร้าย หลังจากนั้นเธอก็ยืดตัวขึ้นแล้วก็ตอบโต้กลับ ....... “เธอตามฉันมาตั้งแต่โรงพยาบาลแล้ว อยากจะทำอะไร” คำถามนี้ทำให้ณัชชาอึ้งไปเลย เธอไม่สามารถพูดได้ว่าอยากแกล้งเขา “ฉัน.....ตอนที่ฉันเห็นคุณ เดิมทีอยากจะขอโทษคุณที่ครั้งที่แล้วฉันเรินเล่อเกินไป.... “ เห็นเขาเล่าเรื่องที่ตัวเองทำไม วรวัทรก็ยกคิ้วขึ้น “ใช่เลย” “อย่างนั้นอาหารมื้อนี้ของเรา ฉันก็ถือว่าคุณรับปากว่าครั้งหน้าถ้าพวกเราเจอกันก็จะไม่พูดถึงเรื่องครั้งก่อนอีก” สายตาของณัชชาเขียนคำขอร้องไว้ เธออยากจะให้วรวัทรประทับใจ พอได้เห็นคำขอร้อง วรวัทรว่าร่างกระสับกระส่าย ทำให้เขาต้องเอ่ยปากว่า “ไม่ดี” ....... มีดของฉันหล่ะ! เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ระหว่างที่ติณห์นอนอยู่ในโรงพยาบาลหลายวันแล้วไหนจะยังที่รินรดาม่วนกับการทำงานหลังจากนั้นหลายวัน ก็ถึงงานแต่งงานของบรรพต วันนี้ รินรดาตั้งแต่เช้า แต่ตัวอย่างที่หน้ากระจก ข้างล่างตึกมีเสียงบีบแตรของรถ พอได้ยินเสียงนี้ รินรดาก็ยิ้มออกมา แล้วก็ตะโกนขึ้นมาว่า “ประไม่ได้ล๊อค เข้ามาได้เลย” คนที่อยู่ข้างนอกได้ยินเสียงเงียบไปสักครู่ ก็ได้ยินเสียงคนเปิดประตูขึ้นมา แล้วก็เป็นเสียงขึ้นขึ้นบันไดหยุดที่หน้าประตูห้องน้ำ รินรดาก็กำลังใส่ต่างหูเสร็จพอดีเลย เขายิ้มแล้วก็เปิดประตู “คุณชายติณห์ มาแล้วหรอ” คนที่มาก็คือติณห์ เพราะว่าวันนี้ต้องไปร่วมงานแต่งงานเลยใส่ชุดสูท ดูแล้วมีรัศมีความเทห์ออกมา มองเห็นรินรดาที่แต่งหน้าพร้อมแล้ว ทำให้ติณห์อึ้งไปเลย แล้วทำตัวเอือมระอายกคิ้วขึ้น “ไม่แต่งหน้าก็สวยอยู่แล้ว ทำไมต้องแต่งหน้าหนาขนาดนั้น” ยังไม่ถึงหน้างาน ติณห์ก็รู้สึกว่าถึงความคุกคามของแฟนเก่า “แฮะๆ ๆ ๆ ….”รินรดาก็แลบลิ้นออกมา ก็ไม่ได้เอาเรื่องมาใส่ใจ ไปเอาชุดคุมที่ห้อง หลังจากนั้นก็ลงตึกไปกับติณห์ “สถานที่อยู่ที่ไหน” ติณห์เปิดประตูให้เขาด้วยแล้วก็ถามไปด้วย “สถานที่ อยู่ที่ตึกจินเหมิน ที่นั่น.....”รินรดาเองก็ไม่ค่อยแน่ใจ ก็เลยคิดว่าจะโทรไปถามมะนาว “ฮัลโหล พี่สะใภ้ สถานที่งานแต่งจัดที่ไหน” ที่ที่มะนาวอยู่นั้นเสียงดัง ฟังแล้วก็รู้ว่าเขากำลังยุ่งเรื่องงานแต่งงานอยู่ ได้ยินรินรดาถามไปสองรอบถึงจะฟังรู้เรื่อง “อยู่ที่ตึกอะไรอะ อั๊ยบรรพต ที่นี่เรียกว่าที่ไหน” รินรดาฟังเสียงของมะนาวก็อยากจะหัวเราะ “ของคุณพี่สะใภ้ ฉันรู้แล้ว เดี๋ยวพวกเรา”