已经是第一章了
บทที่ 54 ที่มาของติณห์
บทที่ 54 ที่มาของติณห์
มะนาวก็ยิ้ม “มามามา พาผู้ชายคนนั้นมาให้พี่สะใภ้ดูหน่อย “
รินรดารู้สึกหน้าร้อนผ่าว “พี่สะใภ้อย่าแกล้งฉันเลย”
พูดไปก็เข้าไปนั่งในรถของติณห์ ขับรถไปที่งาน
ระหว่างทาง ติณห์ก็แอบถามรินรดา “พี่สะใภ้คุยอะไรกับเธอหรือ”
รินรดาก็มองไปที่ติณห์ แล้วก็แซวเขาว่า “อยากรู้หรอ”
ติณห์กำลังตั้งใจขับรถ ตอบแบบไปทีว่า “ก็ใช่หน่ะสิ”
ผ่านไปเสี่ยววิ รินรดาก็ยิ้มจนเห็นเคี้ยว พูดแล้วหัวเราะกับเขา “ยิ่งคุณอยากรู้ ฉันยิ่งไม่บอก ฮ่ะฮ่าๆ”
ติณห์ก็ดีดกะโหลกแล้วก็ว่า “ฉันก็รู้ว่าเธอจะเป็นอย่างนี้
รินรดาโดนดีดกะโหลกก็ไม่โมโห เพียงแค่ยิ้มอย่างเดียว สักพักหนึ่งก็สติกลับมา “คุณทำให้ทรงผมของฉันยุ่งเหยิงไปหมด!”
“หึ ๆ. ๆ ๆ …..”ไม่รู้ว่าติณห์คิดไปถึงไหน ทำเป็นยิ้มโง่ ๆ
รินรดาเหลือกตามองเขา แล้วก็ส่องกระจกจัดทรงผมให้เรียบร้อย เห็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติ ก็นั่งลง เอามือยันคางมองไปข้างหน้า
“ทำไมยังไม่ถึงอีก” รินรดารู้สึกเบื่อ ตัวเองก็รู้สึกหิวแล้ว
“เธอคิดว่านั่งเครื่องบินหรอ ตึกนั้นห่างจากที่พวกเราอยู่ค่อนข้างไกล” ติณห์มองที่จีพีเอสไปว่ารินรดาไป
“ดูแล้วก็รู้ว่าเธอยังไม่กินอาหารเช้า” พูดไปติณห์ก็ยื่นมือไปหยิบขนมที่อยู่เบาะหลังโยนไปให้เขา”
รินรดารู้สึกเซอร์ไพร์ แล้วก็ตกใจที่เห็นขนมปังในมือ ไม่คิดว่าติณห์จะเป็นคนเอาใจใส่ขนาดนี้
ยืนมือมาลูบหัวเขา “นี่เป็นคุณจริง ๆใส่ไหม”
ติณห์รู้สึกมึน ยืนมือไปแย่งกลับ “เธอไม่กินก็คืนมาให้ผม.....”
รินรดาก็ไม่ยอมให้เขาแย่งกลับ ก็เลยหลบไปอีกมุม จากนั้นก็แอบยิ้มกับขนมในมือ
ติณห์ก็บังเอิญหันหน้า ไปเห็นยิ้มที่น่ารัก ๆ ของเขา ในเวลานั้นก็รู้ว่าไม่ควรให้ขนมเขา
แล้วสองคนก็ตีกันไปตีกันมา ตึกก็อยู่ข้างหน้าเขาสองคน
ตอนที่รินรดาลงจากรถก็บิดขี้เกียจไปมา “เหนื่อยมาก นั่งรถเหนื่อยจริงๆ “
พูดเสร็จก็หันหน้า เห็นติณห์ยืนอยู่หลังเขานิ่ง ๆ ทำให้เขาตกใจ
“คุณไม่ได้ไปจอดรถหรือ ทำไมไวจัง”
“ฮึม” ติณห์ก็คงไม่พูดว่าตัวเองรีบไปจอดรถเร็วขนาดนั้นเพื่อมาดูรินรดา ก็หาข้ออ้างมาพูดว่า “ฉันให้พนักงานช่วยจอดรถ”
“อ่อ “ รินรดาก็ไม่ได้สนใจอะไร ฟังจบก็ควงแขนติณห์ “งั้นพวกเราเข้าไปกันเถอะ”
ท่าทางหยิ่งแล้วก็ควงมือติณห์ แล้วก็มองจากแขนไปที่เจ้าของมือ ก็แอบเผลอยิ้มออกมาตอนไหนไม่รู้
ตอนที่เขาไปในห้องโถง มะนาวกับบรรพตก็ยังยืนต้อนรับแขกอยู่
รินรดายิ้มเดินเข้าไปทัก “พี่บรรพต พี่สะใภ้ ยินดีด้วยนะ”
มะนานยิ้มกับเขา แล้วก็มุ่งความสนใจไปที่ติณห์ “ริน นี่เป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวของเธอหรอ”
พูดไปเขาก็มองติณห์อย่างละเอียด แล้วรู้สึกว่าคนนี้ช่างคุ้นตา
“นี่ไม่ใช่ซีอีโอของบริษัทบีแอมเคหรือ มิน่าหล่ะถึงว่าคุ้นตา
ติณห์ก็ทำความเคารพอย่างนอบน้อม แล้วก็ส่งของขวัญให้ด้วยตัวเอง รินรดาก็รีบมอบคำอวยพร
“ที่นั่งพวกเธออยู่ตรงโน้น เดินเข้าไปข้างใน”
มะนาวรับของอย่างยิ้มแย้ม หลังจากนั้นก็ชี้ตำแหน่งที่นั่งให้พนักงานพาพวกเขาเข้าไปนั่ง
“แฮะ ๆ ๆ ๆ พี่สะใภ้เดี๋ยวเจอกันค่ะ”
รินรดาก็โบกมือยิ้มแย้ม หลังจากนั้นก็เขาก็งานไปอย่างเรียบร้อย
บรรพตเห็นรินรดาที่ไกลออกไป ก็รู้สึกว่าเงานั้นซ่อนกันกับที่ตอนเด็ก ๆ ที่รู้จัก “โตแล้ว
เขาพึมพำออกมา
“คุณพูดถึงรินหรอ มะนาวมองเขาพูดอย่างผิวเผิน
“อืม”
บรรพตมุมปากเผยให้เห็นรอยยิ้ม เกือบจะอารมณ์ค้าง “ครั้งแรกที่เขาก็ยังเล็กอยู่ “ ตอนพูดก็เอามือมาเทียบเล็กน้อย มะนาวยิ้มให้กับเขา
“ตอนนี้อ่ะ มีประสบการณ์เยอะ ในที่สุดก็โตแล้ว”
มะนาวรู้ว่าเขากลับมาไม่ทันที่จะช่วยรินรดา เธอจึงยื่นมือออกมาจับไหล่บรรพต “รินรดาเข้มแข็งมาก แม้ว่าเธอจะพึ่งพาตัวเองได้ ผ่านมาได้ด้วยตัวเอง ไหนจะตอนนี้ข้างกายเขามีติณห์”
พอพูดถึงตรงนี้ บรรพตก็นึกขึ้นมาได้ “ติณห์นี่มีที่มายังไงหรือ “
บางทีก็เห็นว่าเป็นเจ้าของบริษัทวอหนิวเค่อ สักพักก็เป็นซีอีโอบริษัทบีแอมเค
พอพูดถึงตรงนี้ มะนาวก็เงียบไปเลย
“ฉันรู้เพียงแค่ว่าเขาเป็นซีอีโอบริษัทบีแอมเค สถานะอื่นของเขาฉันไม่ค่อยชัดเจน”
บรรพตจ้องมองไปที่ด้านหลังของติณห์ ไม่รู้ว่าทำไม รู้สึกว่าน้องสายของตัวเองกำลังถูกหลอก
คนที่เดินอยู่ข้างหน้าอย่างติณห์รู้สึกว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจับจ้องมาที่ร่างของตัวเอง ถึงได้หันหัวกลับไปมองทีหนึ่ง
“ทำไมหรือ”
“ไม่มีอะไร นั่งเถอะ “คนพูดอย่างติณห์ก็ช่วยรินรดาดึงเก้าอี้ สุภาพบุรุษโค้งตัวแล้วโค้งตัวอีก
“อ่ะฮ่า.....”รินรดาหัวเราะคิกคัก คิดว่ากำลังจะนั่ง ก็ได้ยินเสียงไม่เสนาะหูมาจากทางด้านหลัง
已经是最新一章了
加载中
