已经是第一章了
บทที่ 55 ที่มาของติณห์
บทที่ 55 ที่มาของติณห์
“อ่า. เธอก็อยู่ที่นี่”
สศิชามากับชฎายุ จ้องมองสองคนที่อยู่ข้างหน้า
ตอนแรกก็คิดว่ารินรดาเจอมาหลายเหตุการณ์จะทำให้เขายอมแพ้ คิดไม่ถึงว่าเขากับติณห์กับบริษัทเล็กๆ ยังอยู่ด้วยกัน แล้วก็ไปกันด้วยดี
พอคิดถึงตรงนี้ สายตาของสศิชาก็แสดงความอิจฉาขึ้นมา
ไม่ว่าตัวเองจะทำยังไงก็ไม่สามารถสู้กับรินรดาได้
แม้แต่รินรดาในสายตาของคนอื่นจะดูแย่ แต่ว่าหน้าตาของเขายังคงสดใสอยู่
เหอะๆ เดี๋ยวก็ยิ้มไม่ออกแล้ว
แล้วสศิชาก็ตั้งใจไปนั่งอยู่ข้างๆ รินรดา แล้วก็แสร้งยิ้มเหมือนคนเป็นมิตร “พี่สาว นี่เป็นว่าที่พี่เขยใช่ไหม”
รินรดาคิดในใจว่าดูไม่ออกหรือไง อย่ามาเรียกฉันว่าพี่สาว แลดูจอมปลอม
สีหน้าก็ยิ้มออกมาแบบไม่สบอารมณ์ “ใช่ค่ะน้อง ช่วงนี้อยู่กับน้องเขยสบายดีไหม”
จริงๆ ครังก่อนที่ไปอารวาทที่โรงพยาบาลยังผ่านมาไม่นาน ติณห์มองผู้หญิงสองคน ก็ไม่รู้ว่าพวกเขาเสแสร้งได้เก่งขนาดนี้
“ขอบคุณพี่สาวที่เป็นห่วง ชฎายุบอกว่าอยู่กับฉันมีความสุข” ตอนที่พูดประโยคนี้สศิชาก็เอามือไปควงชฎายุ แล้วก็ยิ้มแย้มแจ่มใส
“อืม งั้นก็หวังว่าครั้งหน้าน้องเขยก็จะไม่ปล่อยให้น้องสาวต้องไปตรวจครรภ์คนเดียวแล้วกัน คนท้องอารมณ์ไม่นิ่ง เดี๋ยวจะจำคนผิด”
คำพูดของรินรดาเหมือนเป็นคำเตือนทำให้สศิชาหน้าเปลี่ยนสีไปเลย
“ที่พี่สาวเตือนก็ถูก ชฎายุได้ยินหรือยัง ครั้งหน้าอย่าปล่อยให้ฉันไปคนเดียวหล่ะ”
สศิชาทำเป็นไม่มีแรงเข้าที่ไหลชฎายุ ออดอ้อน
ชฎายุก็ไม่รู้ว่ากินยาอะไรผิดไป มาถึงก็ไม่พูดไม่จา เพียงแค่จ้องมองรินรดาเท่านั้น
เห็นเขาดูมีรัศมีดี จะให้พูดว่าไม่เสียใจก็คงจะโกหก เพียงแต่ว่าผู้หญิงคนนี้ก่อนที่จะแต่งงานกับตัวเองก็เคยมีอะไรกับผู้ชายคนอื่น ทำให้ชฎายุไม่สามารถรับได้
เขาทำได้เพียงแค่ปลอบใจตัวเอง ผู้หญิงแบบนี้เอาไม่ได้
แต่ตอนที่เขาคิดแบบนี้ ก็ลืมไปว่าตัวเองก่อนแต่งงานก็ไปมีอะไรกับผู้หญิงที่ซบไหล่อยู่
สายตาของชฎายุก็ลุกเป็นไฟ ทำให้คนที่อยู่หน้างานเป็นที่สะดุดตาขึ้นมาได้
รินรดาก็กระแอม ติณห์ก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจก็โอบรินรดา สีหน้าไม่แสดงอะไรก็จูบเข้าที่ปากรินรดา
.......
รินรดาก็ไม่รู้จะพูดอะไร สีหน้าไม่แสดงอะไรแต่พลังติณห์ออก “ที่รัก พวกเรากลับไปทำที่ห้องเนอะ”
ประโยคนี้พูดออกมาทำให้ทุกคนคิดขึ้นได้
แต่วั้งสองคนทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ติณห์ทำเป็นว่านอนสอนง่ายทำเป็นพยักหน้า แต่ว่ามือยังแสดงสิทธ์วางอยู่ที่หัวไหล่ของรินรดา
บรรยากาศบนโต๊ะค่อนข้างตึงเครียด จนตอนที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวเข้ามาถึงทำให้ผ่อนคลายลง
รินรดาส่งสายตาให้กับมะนาวและบรรพตเข้ามาในวง พุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่สองคนนั้น
สศิชาด้านหนึ่งก็เหลือบดูไปทีหนึ่ง รู้สึกคิดอะไรขึ้นมาได้
“บรรพตดูหล่อไหม”
รินรดามองเขา ไม่เข้าใจว่าเขาต้องการจะแสดงอะไร
สศิชาอมยิ้มแล้วถาม “คุณรู้ไหมว่าทำไมบรรพตถึงปฏิเสธแต่งงานกับคุณ”
ประโยคนี้พอถูกถามออกมา สีหน้าของรินรดาก็เย็นชา สายตาเย็นชาส่งไปที่สศิชา “คุณอยากจะพูดว่าอะไร”
“เอ่อ พี่สาวอย่าโมโหโกรธขึ้นมาเลย มีอะไรก็ค่อยๆ คุยกันก็ได้”
รินรดานำแก้วที่ถืออยู่วางลงบนโต๊ะ “เธอพูดมาให้ชัดเจน”
“สนใจกันขนาดนี้ งั้นฉันไม่พูดดีกว่า เพื่อจะกระทบต่อความรู้สึกของเธอกับพี่เขย”
สศิชาเหลือบมองดูติณห์เบา ๆ “บางเรื่องมันก็ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไปเถอะ ทำไมต้องไปสนใจเรื่องที่ผ่านมาแล้วด้วย “
รินรดาเกลียดคนพูดอะไรครึ่ง ๆ กลาง ๆ สศิชาก็เอาเรื่องมายั่วโมโหเขาขึ้นมาได้
“สศิชา เธอรีบพูดมา” รินรดาไม่ได้ตั้งใจเอาซ้อมขูดจานทำให้มีเสียงขึ้นมา
“อั๊ยหยา พี่สาวต้องระวังนะ เดี๋ยวจะดึงดูดความสนใจคนรอบตัว เดี๋ยวคุณจะหลบไปไม่ได้” สศิชาพูดเหมือนมีความหมายอะไรอยู่ข้างหูรินรดา
“เหอะๆ ๆ งั้นเธอรีบพูด” รินรดาไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับสศิชา แค่อยากรู้ว่าความจริงมันคืออะไร
“พี่สาว เธอยังจำตอนนั้นได้ไหม น่าจะช่วงฤดูใบไม้ผลิ……”
สศิชาพูดเสียงกระซิบ รินรดาหวนคิดถึงตามเสียงที่พูดมา
นั้นเป็นฤดูใบไม้ผลิ ตัวเองใกล้จะจบปริญญาตรี แม้แต่พอของตัวเองโดยปกติก็ไม่ได้สนใจตัวเองเท่าไหร่
แต่ช่วงนั้นบริษัทประสบกับปัญหาอะไรสักอย่าง ดังนั้นพ่อของเขาเลยคิดที่จะให้แต่งงาน
วันนั้นโดนพ่อเขาเรียกจากมหาวิทยาลัยกลับบ้าน อารมณ์ของพ่อบึ้งตึง
已经是最新一章了
加载中
