บทที่ 2 คุกเข่าเดียวนี้

ชานเมือง สุสาน เงียบเหงามากกว่าปกติในตอนกลางคืน เริ่มเข้าฤดูหนาวแล้ว ดุจดาวใส่แค่ชุดนอน เธอหนาวมากจนสั่น กันต์โยนเธอลงที่หลุมศพของฟ้าใส ดวงตาของเขาแดงก่ำ เสียงเย็นชามาก “ดุจดาว เธออยู่อย่างสบายใจแบบนี้ได้ไงกัน?” ดุจดาวโดนโยนลงบนพิ้นอย่างแรง เธอเจ็บมาก ยังไม่ทันได้ตั้งตัว กันต์ก็มาดึงผมของเธอไว้ ดวงตาที่แดงก่ำจ้องเธอด้วยความเกลียด “ตอบฉันมา!” กันต์ดึงเธอแรงๆ ดุจดาวเจ็บที่หัวมาก ใบหน้าเธอซีด ริมฝีปากสั่น “ตอบนาย..อะไร? ฉันไม่เคยทำอะไร ทำไมฉันต้องยอมรับ? กันต์ ทำไมต้องใส่ร้ายฉัน?” เพี๊ยะ ! กันต์ตบหน้าดุจดาวอย่างแรง “ยังจะแก้ตัวอีกหรอ?”เขาบีบคอเธอ ด้วยความรุนแรง “เธอไม่ได้ทำอะไร? เธอทำหรือไม่ทำคิดว่าฉันไม่รู้หรอ? อยากทำเป็นไม่รู้ และใช้ชีวิตอย่างมีความสุขหรอ? ฝันไปเถอะ!” ดุจดาวเจ็บจนชาไปหมด เธอไม่สามารถต่อต้านอะไรได้เลย ใช่ เธอคิดมาตลอดว่า ถ้าเธออยู่เฉยๆไม่เรียกร้องอะไร สักวัน เขาจะรู้ความจริง ทุกอย่างที่เกิดขึ้น เธอไม่ได้ทำ เขาก็แค่...เข้าใจผิด แต่เธอคิดง่ายเกินไป ฟ้าใสเสียแล้ว เธอก็เสียใจ นั่นเป็นเพื่อนเธอตั้งแต่เด็กเลยนะ แต่ว่าตั้งแต่ฟ้าใสเสีย ครอบครัวของฟ้าใสก็เกลียดเธอ เธอคิดไม่ออก เธอไม่เคยทำอะไรให้ ทำไมเขาถึงโยนความผิดให้เธอทั้งหมด กันต์ใช้แรงมากขึ้น ตอนนี้เขาอยากฆ่าเธอมาก แต่ว่าเขาทำไม่ได้ เพราะในร่างกายของเธอมีหัวใจของฟ้าใส ถ้าเธอตายแล้ว ก็แสดงว่าฟ้าใสก็จากเขาไปแล้วอย่างจริงๆ พอคิดถึงจุดนี้ สติกันต์ก็กลับมา เขารีบปล่อยมือ ตอนที่เขาปล่อยมือนั้น ดุจดาวที่ขาดอากาศหายใจมานานรีบหายใจแรง หัวใจเต้นแรงมากจนเธอเจ็บแล้วล้มลงงอตัวอยู่บนพื้น แต่เธอก็ไม่โวยวาย ไม่ส่งเสียงใดๆทั้งสิ้น เพราะเธอรู้ กันต์ไม่มีทางช่วยเธอ ตอนนี้เขาอยากให้เธอตาย “เธอตายไม่ได้ ดุจดาว...เธอยังตายไม่ได้...” ในความมึนมัว ดุจดาวได้ยินเสียงของกันต์ เธอคิดว่าในที่สุดเขาก็ไม่อยากให้เธอตาย เธอก็มีน้ำหนักในใจเขาอยู่ แต่พอเธอได้ยินคำพูดต่อมา เธอก็เหมือนตายทั้งเป็น “ถ้าเธอตายแล้วหัวใจของฟ้าใสจะทำยังไง? ห้ามตายนะ ได้ยินไหม? เธอต้องดูแลหัวใจฟ้าใสให้ดี ไม่งั้น ฉันจะฆ่าครอบครัวเธอให้ตายหมด” ดูสิ... นี่คือผู้ชายที่เธอรักมานาน ทำกับเธอเหมือนเดิม เย็นชา ดุจดาว ทำไมเธอถึงดื้อรั้งแบบนี้? เธอจับหน้าอกตนเองแน่น ใช้แรงทั้งหมดมองไปทางเขา “...ฉันไม่ตายหรอก กันต์ ก่อนที่นายจะรู้ความจริง ฉันไม่ยอมตายหรอก” กันต์เห็นเธอยังมีแรงเถียงกับตนเอง แววตายที่เป็นห่วงอันน้อยนิดก็ได้ล่องลอยหายไป เขาดึงเธอขึ้นมา และเตะที่เข่าของเธอ พอเห็นเธอคุกเข่าแล้ว เขาถึงมีสีหน้าดีใจขึ้นมา “คุกเข่าอยู่ตรงนี้ จนฟ้าสว่าง”