บทที่ 4 เธอห้ามตาย

“รีบ เตรียมตัวปั้มหัวใจ” ในห้องผู้ป่วยวุ่นวายมาก กันต์ยืนตรงอยู่ที่เดิม จ้องมองดุจดาวที่กำลังจะตาย ดูเธอถูกปั้มหัวใจ ซ้ำไปซ้ำมา... เธอ... ห้ามตาย “ช่วย....ช่วยเธอ” เขาพูดด้วยเสียงแหบเขาดึงพยาบาลไว้ “พวกเธอต้องช่วยเธอ ช่วยเธอให้ได้” พยาบาลรำคาญเล็กน้อย ผลักเขาออก “ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ อาการผู้ป่วยจะแย่แบบนี้ไหม? หลบไป!” “เพิ่มความแรงเครื่องปั้มหัวใจ” หมอพูดขึ้นมา “..ผู้ป่วยคนนี้พึ่งเปลี่ยนหัวใจ หมอคะ ถ้าเรา.......” “ต้องเพิ่ม ไม่งั้น ไม่รอดแน่” ...... อะไรคือ ไม่รอดแน่? ดุจดาวจะตายหรอ? ไม่ เป็นไปไม่ได้ เธอมันชั่ว เลวมาก เธอจะตายไม่ได้ ถ้าตายแล้ว.... ถ้าตายแล้ว...... กันต์ไม่กล้าคิดต่อ ถ้าเธอตายไปแล้วจริงๆ เขาจะทำยังไง เขาวิ่งออกจากห้องผู้ป่วยอย่างกระวนกระวาย หยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาผู้ช่วย พอฟิวได้รับโทรศัพท์แล้ว ก็อึ้งไปเลย “ตอนนี้รีบสืบ” “สืบอะไรครับบอส?” ฟิวรับรู้ถึงความกังวลของกันต์ ถึงจะกลัวแค่ไหน ก็ต้องถาม “....สิบปีก่อน ดุจดาว...ไม่ สืบเรื่องทั้งหมดตั้งแต่เล็กจนโตของดุจดาวให้ละเอียด แล้วมาบอกฉัน” “ได้ครับ บอส” “ภายในสามวัน...”กันต์ขมวดคิ้ว บางเรื่องน่าจะสืบยากเพราะผ่านมานานแล้ว เขาเรียบเรียงคำพูดใหม่ “ให้เวลานายครึ่งเดือน สืบมาให้หมด” ฟิวโล่งใจเล็กน้อย “ครับ บอส” ดีนะที่เป็นครึ่งเดือน ไม่ใช่สามวัน พอพูดจบ กันต์ก็วางสายลงเลย แต่ตอนนี้หมอยังไม่ออกมา เขาไม่กล้าไปไหน เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตอนนี้ตนเองกังวลมากแค่ไหน ถ้า...ดุจดาวตายแล้ว เขาก็ต้องดีใจสิ? ก็แค่หาร่างใหม่ให้กับหัวใจของฟ้าใสก็ได้แล้ว แต่ไม่รู้ทำไม เขาถึงขั้นกังวลจนตัวสั่น ทุกอย่างก็เพราะฟ้าใส เพราะฟ้าสายคนเดียว ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน นานจนเขายืนจนขาชา ประตูห้องผู้ป่วยถูกเปิดออก หมอเดินออกมา กันต์รีบเดินเข้าไป “....เธอ.....”เสียงของเขาแหบจนพูดอะไรไม่ออก หมอดึงผ้าปิดปากออก สีหน้าเหนื่อยล้า “เดียวเราจะย้ายเธอไปห้องไอซียู เธอยังไม่พ้นขีดอันตราย” กันต์กัดริมฝีปาก ตรึงเครียด บางเรื่องไม่ใช่เรื่องที่หมอควรยุ่ง แต่หมอก็อดที่จะเตือนไม่ได้ “ฉันไม่สนหรอกนะว่าพวกคุณมีความแค้นอะไรกัน แต่เธอเป็นผู้ป่วยของฉัน รบกวนคุณอย่าเข้าใกล้เธออีกเลย” สีหน้าของกันต์แย่ลงทันที