บทที่ 5 นี่ไม่ใช่สิ่งที่นายต้องการหรอ?

ดุจดาวกำลังอยู้ในความฝัน ฝันเห็นเรื่องที่เกิดขึ้นมานานมากแล้ว จนเธอก็ลืมแล้ว ในฝันนั้น มีเพื่อนของเธอตอนเด็กๆ มีเสียงหัวเราะ และมีพี่ชาย พี่ชายคนนั้นดูแลและรักเธอมาก เธอยังฝันอีกว่า เธอกับพี่ชายโดนผู้หญิงบ้าคนหนึ่งขังไว้ และพวกเธอกลัวมาก.... พอเธอเห็นผู้หญิงบ้าคนนั้นกำลังบีบคอของเธอ เธอก็ต่อต้านสุดแรง เธออยากร้องขอความช่วยเหลือ แต่เหมือนมีอะไรบางอย่างปิดปากของเธอไว้ เธอไม่สามารถพูดออกมา เธอจะตายแล้ว... เธอกำลังจะตาย.... ไม่ ไม่ -- พี่ชาย-- ช่วยฟ้าใสด้วย-- ปัง ! สิ่งที่ปิดปากเธอไว้หายไปทันที เธอรีบลืมตาขึ้นมา! เธอสบตากับดวงตาแดงก่ำคู่หนึ่งเต็มไปด้วยความแค้น คือกันต์ ดุจดาวอ่อนแอมาก เธอไม่สามารถดิ้นรนได้ เธออยากเรียกคนให้มาช่วย แต่ก็ทำได้แค่มองดูคนตรงหน้า ที่ยืนอยู่อย่างเย็นชา เธอยังคงจำได้ ภาพที่เขาบีบคอเธอ ตอนที่เธอหมดสติไป เธอรับรู้ได้ว่า กันต์อยากให้เธอตายจริงๆ ถึงจะเป็นอย่างงี้ ในร่างกายของเธอก็มีหัวใจของฟ้าใส “...ดุจดาว เธอรู้ได้ยังไง?” เงียบจนได้ยินแต่เสียงเครื่องมือ กันต์ถามเธอด้วยความเฉยชา ดุจดาวจ้องเขา ในแววตาของเธอเหมือนเธอยังไม่ตื่นจากความฝัน เธอไม่เข้าใจว่ากันต์กำลังพูดอะไร “พี่ชาย” กันต์เอ่ยปากพูดขึ้นมา “เธอไปฟังมาจากไหน?!” ฟังมาจากไหน? ดุจดาวนอนอยู่บนเตียง มองกันต์ด้วยความตั้งใจ ไม่รู้ทำไม ถึงเธอจะรู้ว่าที่เธออยู่ได้เพราะเครื่องมือช่วย แต่เธอกลับอยากยิ้ม พี่ชายของเธอ.... พี่ชายคนนั้นที่กอดเธอไว้แน่นบอกว่าไม่ต้องกลัว กลับมาถามเธออย่างเย็นชาว่า ไปฟังมาจากไหน? น่าขำจริงๆเลย ดุจดาวพูดไม่ออก เธอไม่อยากพูดกับกันต์แม้แต่คำเดียว ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรในตอนนี้ เขาก็ไม่เชื่ออยู่ดี ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว เธอจะเสียเวลาพูดอีกทำไม? พอเห็นแววตาที่เย็นชาของดุจดาวที่หลับลง เขาก็รู้สึกโกรธขึ้นมาในใจ เขารีบเปิดผ้าห่มดุจดาวออก เธอรู้สึกเสียวๆ เขาถอดเข็มขัดออก และถอดเสื้อเธอออก จากนั้นก็เสียบเข้าไปโดยไม่ใยดี ดุจดาวเจ็บจนจุก กันต์กลับทำเหมือนไม่เห็นความเจ็บปวดของเธอ ดึงผมเธอขึ้นมา ถามอีกครั้ง “ดุจดาว อย่าคิดนะว่าเธอพูดจามั่วแบบนี้แล้วฉันจะปล่อยเธอไป? ฝันไปเถอะ! ฉันไม่มีวันปล่อยเธอหรอก” “เธออยากได้ฉันนักไม่ใช่หรอ? ฉันยอม ตอนนี้ฉันให้เธอสิ่งที่เธออยากได้!” เขาทำเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้เธอเจ็บปวดมาก ดุจดาวใบหน้าซีดมาก สำหรับเธอแล้ว แค่หายใจยังยากเลย “...ไม่เอา...ขอร้อง....ไม่เอา....” เธอใช้แรงทั้งหมดที่มี พูดออกมาได้แค่นี้ “ไม่เอา? แค่นี้ก็ทนไม่ได้แล้วหรอ? แต่ตอนนี้ฟ้าใสรับรู้อะไรไม่ได้แล้ว เธอรับแทนละกัน!” ดวงตาของกันต์แดงขึ้นมา ตอนนี้เขาแค่อยากให้ดุจดาวได้รับโทษที่ควรจะได้รับ ผู้หญิงคนนี้ไม่สมควรมีชีวิตต่อ เธอควรตาย จนถึง.. เครื่องมือรอบตัวดังขึ้นมา จนถึง.. พยาบาลเปิดประตูพุ่งเข้ามา กันต์พึ่งรู้ตัวว่า ดุจดาวที่โดนเขาทับอยู่นั้นไม่มีลมหายใจแล้ว