บทที่ 7 ฉันขอร้องนะ เชื่อฉันเถอะ

ดุจดาวเหมือนคิดอะไรได้กระทันหัน เธอมองหน้าสายรุ้งอย่างมั่นใจ "เป็นเธอ! เธอเป็นคนทำ--!" ฟ้าใสถอยหลัง ใบหน้าที่เกลียดแค้นของเธอเหลือเพียงแต่ความใสซื่อบริสุทธิ์ "เอะ......ดุจดาวเธอกำลังพูดอะไรเนี่ย? เธอยังคงร้อยยิ้มไว้ "งั้นก็คงไม่มีอะไรดีไปกว่านี้แล้ว" ดุจดาวหายใจลึกอย่างไม่หยุดยั้ง และหัวใจก็เต้นอย่างแรง เธอคิดมาตลอดว่า อุบัติเหตุทางรถของฟ้าใสมีปัญหาตรงไหน ทำไมหลักฐานทุกอย่างถึงชี้ไปทางเธอหมด รวมถึง คำพูดจากปากของกันต์ โรคหัวใจของฟ้าใสก็เกิดจากบ้านโยธินที่สั่งให้บ้านไชยวงค์ทำ พวกเขาไม่ได้อยากทำเลย.... ตอนนี้เรื่องราวทุกอย่างกระจ่างแล้ว ทุกอย่างในเรื่องนี้สายรุ้งเป็นคนบงการทั้งหมด! "เธอก็ไม่กลัวว่าฉันจะบอกเขาหรอ? ! สายรุ้ง เธอ--" "ชู่ว--" บนใบหน้าของสายรุ้งไม่มีความกลัวเลย เขาหัวเราะที่มุมปาก "ดุจดาว เธอลืมไปแล้วใช่ไหม เธอที่อยู่ในใจของพี่กันต์ตอนนี้ ไม่มีความน่าเชื่อถือแม้แต่น้อยเลยนะ เธอคิดว่า ถ้าเธอบอกเขาเวลานี้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับฟ้าสายฉันเป็นคนบงการ เขาจะเชื่อไหม?" ดุจดาวอึ้งไปเลย แต่สายรุ้งกลับดูน่ากลัวขึ้น "ที่ฉันมาวันนี้ แค่ต้องการจะมาบอกเธอว่า บ้านโยธินของเธอจะจบแล้ว และฐานะคุณหนูที่เธออยู่ในบ้านเศรษฐีนี้ก็จะไม่มีค่า พูดไปพูดมาแล้ว...น่าสงสารจริงๆ" หลังจากที่สายรุ้งออกไป ดุจดาวรีบคว้าโทรศัพท์ออกมาโทรหากันต์ แต่โทรศัพท์เธอไม่มีสัญญาณตลอด กว่าเธอจะสามารถโทรออกได้ แต่สายโทรศัพท์กลับถูกกันต์ตัดทิ้ง ดุจดาวยังไม่ตายใจ เธอโทรหากันต์ โทรแล้วโทรอีก จนกระทั่งสายถูกตอบรับ แต่ในวินาทีที่สายถูกตอบรับ ดุจดาวกลับไม่รู้ว่าควรพูดอะไร เธอกลืนน้ำลายพร้อมกับความลำบากใจ "ดุจดาว เธอจะเล่นอะไรของเธออีก?!" ส่วนอีกทางนั้นกลับรู้สึกนี่เป็นเสียงที่น่ารังเกียจ "กา กันต์ ไม่ใช่ฉัน...ทั้งหมดทั้งมวลฉันไม่ได้เป็นคนทำ....นายเชื่อฉันนะ ฉันขอร้องล่ะ ในเชื่อฉันซักครั้งได้ไหม ก็แค่ครังเดียว....ฉันขอร้องนะ นายปล่อยบ้านโยธินไปเถอะ บ้านโยธินไม่ได้ทำอะไรเลย ทำไมนายถึงทำแบบนี้กับบ้านโยธิน...." "เชื่อเธอ?" กันต์หัวเราะออกมา "ถ้าไม่ใช่เพราะเธอมีบ้านโยธินคอยสนับสนุนอยู่ข้างหลัง แล้วพวกเธอจะกล้ากดขี่พ่อแม่ของฟ้าใสได้ไงล่ะ บังคับให้พวกเขาบริจาคหัวใจ?" "เปล่า...กันต์ นายเชื่อฉันนะ ฉันไม่ได้ทำจริงๆ...ฉันขอร้องนะ...." กันต์ตัดสายทิ้ง เขาไม่เชื่อเธอ ยังไงเขาก็ไม่เชื่อเธอ! มือไม้ขอดุจดาวเย็นจนสั่นไปหมด เธอไม่รู้ว่าตัวเองกำลังเป็นห่วงอะไรอยู่ จนกระทั่งเธอได้รับสายของคุณแม่ ในวินาทีนั้น เธอถึงกับไม่กล้ารับสาย แต่โทรศัพท์ก็ดังแล้วดังอีก เธอทนกับความเจ็บปวดของร่างกายแล้วรับสายมาฟัง "มามี้...." เสียงของดุจดาวแข็งมาก "ฟ้าใสจ๋า...." แม่ของเขากำลังเรียกชื่อของเขาอยู่ "ฟ้าใส...มามี้ขอโทษนะ มามี้ไม่ได้ปกป้องเธอ...." "เปล่า เปล่าเลย มามี้อย่าคิดแบบนี้นะคะ มามี้อยู่ไหน? มามี้หนูมาหามามี้ดีไหม? มีเรื่องอะไรเราค่อยพูดกันเนาะ มามี้...." "ฟ้าใส ถ้าต่อจากนี้มามี้ไม่อยู่ข้างๆลูก ลูกต้องรู้จักดูแลตัวเองนะ คิดถึงตัวเองให้มากๆ ชาตินี้แม่ขอโทษนะ ชาติหน้า แม่จะดีกับลูกมากๆแน่นอน" "ไม่ ไม่เอา มามี้--" แต่อีกฝั่งหนึ่งของสายไม่มีเสียงแล้ว นอกจากเสียงกรี๊ดที่ดังสนั่นแล้ว และคนความตกใจของคนรอบๆข้าง-- "กระโดดตึกฆ่าตัวตาย! มีคนจะกระโดดตึกฆ่าาตัวตาย!"