บทที่ 10 เธอเอาความรักคืนมาให้ฉัน

ดุจดาวแท้งแล้ว เธอท้องได้แปดสัปดาห์ ไม่มากและไม่น้อยแปดสัปดาห์พอดี แต่ก็รักษาเด็กไว้ไม่ได้ เขาหนีออกจากท้องของดุจดาวไปอย่างช้าๆแล้วละลายหายไปเลย ตอนที่กันต์มาถึงโรงพยาบาล ดุจดาวนั่งหันหลังดูวิวด้านนอกอยู่แบบเหม่อลอย พอเห็นหลังของเธอที่ดูเงียบเหงาเขาอยากจะเข้าไปกอดเธอไว้แน่นๆเพื่อให้เธอเข็มแข็งกว่าเดิม เหมือน เหมือนว่า……ถ้าเขาไม่ทำแบบนั้นเธอจะห่างหายไปจากตัวเขาเองทันที แต่เขาก็ไม่ได้ไปกอดเธอตามที่คิดหรอก เขารู้ว่าเธอแท้ง ในวินาทีที่รู้ว่าเธอแท้งสิ่งแรกที่เขานึกถึงไม่ใช่เรื่องที่ผู้หญิงคนนี้ท้องและไม่ได้บอกเขา แต่เป็นเรื่องที่เธอรักษาลูกคนนี้ไว้ไม่ได้ “ดุจดาว——” ดุจดาวหันตัวมาช้าๆ เธอมองไปทางเขาแบบสายตาเหม่อลอย จิตหลุด เหมือนผ่านไปนานมากเธอถึงจะนึกออกว่าผู้ชายคนนี้คือใคร “……เธอ มาแล้วเหรอ?” เสียงแหบแห้งไร้ทุกความรู้สึกไม่ว่าจะเศร้าหรือมีความสุขเลยสักนิด ดุจดาวเงียบจนเหมือนคนที่ไร้ทุกความรู้สึก ทุกอารมณ์ กันต์ขมวดคิ้วแน่นๆ เขาเองก็เริ่มเป็นห่วงดุจดาว ดุจดาวลงมาจากเตียง อาจจะเป็นเพราะร่างกายของเธออ่อนแอเกินไปก็เลยทำให้สะดุดล้มตอนที่ลงจากเตียง ในตอนที่กันต์กำลังจะไปช่วยเธอ เธอก็ยืนนิ่งๆ เธอเดินเข้าไปไกล้กันต์แบบเซไปเซมาไร้เรี่ยวแรง และมือของเธอก็อยู่ด้านหลังอีกหนึ่งข้างพอกันต์เห็นแบบนี้ก็คิดว่ามือที่อยู่ด้านหลังเธอกำลังจับอะไรอยู่ “กันต์เอ้ย……ฉันคิดว่าแค่ฉันรักเธอก็จะปล่อยวางความแค้นทั้งหมดลง……” ดุจดาวยืนอยู่ตรงหน้าเขาพอดี ดวงตาที่ดำมืดมิดมองไปที่ตัวเขาบนใบหน้าที่ซีดไม่มีความรู้สึกใดๆ “ฉันบอกตัวเองบ่อยๆว่า ดุจดาวพี่ชายของเธอแค่ไปหลงกลคนอื่น เขาแค่ลืมเรื่องราวต่างๆไปมากมายเท่านั้นเอง เธออย่าให้พี่ชายไปทำเรื่องที่เขาไม่ชอบ เธอต้องอยู่กับเขาบ่อยๆ มีเวลาให้เขาสักหน่อย……” หัวใจของกันต์หดหู่ไปมันที “เธอกำลังพูดอะไรของเธอ?” ดุจดาวไม่สนใจเขาแล้วพูดต่อ “เธอดูสิว่านี่คืออะไร?” เธอจับที่มือของตัวเองแล้วยื่นไปให้กันต์ดู นั่นคือมือที่มีเลือดสีแดงสดที่แห้งเต็มแขนเลย ทำให้แสบตา “ฉันมองดูลูกของฉันหายไปอย่างช้าๆ ฉันเรียกจนคอแหบให้พวกเขาปล่อยฉันออกไป ฉันขอร้องเธอให้ปล่อยฉัน กันต์ขอให้เธอช่วยเด็กคนนี้……แต่ว่า…….ฮ่าๆๆๆๆ ตอนนี้เด็กคนนั้นทิ้งฉันไปแล้วน่ะสิ……” “ถึงแม้ตอนนี้เด็กคนนั้นจะยังไม่แท้งแต่ต่อไปก็ต้องแท้งอยู่ดี!เธอคิดว่าแอบตั้งครรภ์แล้วจะคลอดมันออกมาได้งั้นเหรอ?ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าฉันจะให้เธอตายทั้งเป็น ฉันจะให้เธอ……” “ตายทั้งเป็น? ตอนนี้ฉันเป็นคนแต่รู้สึกเหมือนตายทั้งเป็นแล้ว เธอยังไม่พอใจอีกเหรอ?กันต์ เธอทำให้แม่ของฉันกระโดดตึกเพื่อฆ่าตัวตาย พ่อของฉันโดนเธอใส่ร้ายให้เข้าคุก……เธอว่าตอนนี้ฉันแตกต่างอะไรจากคนตายทั้งเป็น?” “กันต์ ถ้าฉันตายไปแล้วจริงๆเธอก็เอาพี่ชายของฉันคืนให้ฉันจะได้ไหม?” “ดุจดาว ถึงจุดนี้แล้วเธอยังจะเล่นมุขอะไรกับฉันอีก?” พี่ชายเป็นแค่คำที่ฟ้าใสเรียกเขา แต่แค่โตขึ้นฟ้าใสไม่เรียกเขาแบบนั้นเอง ครั้งนี้หัวใจของดุจดาวรู้สึกเหมือนได้ตายไปแล้วจริงๆ เธอยิ้มแล้วถามกันต์ว่า “เธอบอกให้ฉันหน่อยว่าพ่อฉันอยู่ในคุกสบายดีไหม?” สีหน้าของกันต์เปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่การเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยนี้ดุจดาวก็สังเกตเห็นได้แล้ว “ตายแล้วเหรอ……”ดุจดาวเหมือนจะรู้สึกโล่งอกแล้วถอนหายใจ ตาของเธอแดงไปหมดเธออดกลั้นความเจ็บปวดทั้งหมดไว้ในใจแล้วพูดเบาๆว่า “……กันต์เอ้ย ถ้าวันหนึ่งเธอรู้ความจริงทั้งหมด เธอห้ามร้องให้นะ เธอห้าม ห้าม และห้ามร้องให้นะ" “ดุจดาว——！” “ไม่อย่างงั้นฉันจะหัวเราะเยาะเธอ" เธอมองหน้าเขาแล้วถอยหลังไปทีละก้าว จนไปถึงข้างหน้าต่างแล้วพูดกับเขาว่า “กันต์ ตอนนี้ฉันเอาหัวใจของฉันคืนให้เธอ เธอเอาความรักคืนมาให้ฉัน ฉัน……ไม่อยากรักเธออีกต่อไปแล้ว" พอพูดจบมือที่อยู่ด้านหลังก็ยกขึ้นมาแล้วแทงเข้าไปที่หน้าอกข้างซ้ายที่ตรงกับหัวใจของตัวเองในขณะที่สายตาของเขามีแต่ความตกตะลึก!