บทที่ 1 จู่ๆก็ท้อง

ซัมเมอร์เป็นแอร์โฮสเตสที่มีรูปร่างสูง ในเวลาที่ใส่เรื่องแบบ ทำเอาผู้โดยหลงใหลกันไปทั้งหมด แต่วันนี้ซัมเมอร์บินก่อนเวลา ตอนแรกว่าจะเซอร์ไพร์สไทม์ แต่กลับเห็นเขาและเพื่อนสนิทของเธอกำลังนั่งด้วยกัน เหมือนโดนคนอื่นเอาน้ำเย็นมาสาดเลย อีกสองวันก็จะแต่งงานแล้ว แต่วันนี้กับเจอเพื่อนสนิทและแฟนนั่งอยู่เที่ยวบินนี้ "ฉันไปเอง" ซัมเมอร์นำรถเข็นที่ใส่ไวน์แดงที่อยู่ในมือของเพื่อนร่วมงานมา แล้วเดินไปต่อหน้าพวกเขาด้วยรอยยิ้ม "คุณไทม์คะ ไวน์แดงของคุณค่ะ" "ซัมเมอร์?" มายด์ตกใจไปซักพัก "เธอจะมาพรุ่งนี้ไม่ใช่หรอ" "บังเอิญจัง ถ้าไม่ใช่เพราะฉันเปลี่ยนเวลากับเพื่อน คงไม่ได้พบเจอพวกเธอหรอก" มือของไทม์อยู่บนตักของมายด์พอดีเลย ซัมเมอร์จ้องไปทางพวกเขา จากนั้นเขาก็รีบเก็บมือเลย เครื่องบินเริ่มสั่น แต่ซัมเมอร์คิดไม่ถึงว่า ไวน์แดงจะหกลงบนหน้าอกของมายด์ เสื้อสีขาวถูกย้อมเป็นสีแดง ชุดชั้นในสีดำแสดงออกมาอย่างชัดเจนมาก "อ้าก!" มายด์ตะโกนออกมา มีแต่ความโมโห "ซัมเมอร์ ทำไมเธอถึง.... ช่างเถอะๆ เธอก็ไม่ได้ตั้งใจ" อยู่ต่อหน้าไทม์ คำพูดเธอก็เลยค่อยๆอ่อนลง ไทม์เช็ดเสื้อให้เธอไปดเวยแล้วโทษซัมเมอร์ไปด้วย "ฉันว่าเธอตั้งใจแน่ๆเลย คนที่ฉันชอบคือมายด์ งานแต่งอีกสองวันของพวกเรายกเลิกเถอะ" ซัมเมอร์ตกใจจนตาโตค้าง แต่ก็ยังคงรักษารอยยิ้มไว้อยู่ คนที่นั่งแถวๆนี้ก็เป็นคนที่มีหน้ามีตากันหมด ถ้าเธออาละวาดตอนนี้ก็คงดูไม่ดี พอมายด์เห็นว่าเธอกำลังจะไป ก็ดึงมือเธอไว้แล้วพูดว่า "ซัมเมอร์ ฉันอยากคุยกับเธอ" "ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับเธอ" ซัมเมอร์ไม่ได้หันหลังกลับ มือของมายด์แน่นยิ่งขึ้น ไม่สิ คือ หยิกแรงขึ้นไปอีก ซัมเมอร์ขมวดคิ้ว แล้วหันหลังเอามือของเธออก เธอกลับร้องออกมา แล้วล้มลงไปที่ข้างๆของไทม์ คำร้องครั้งนี้ดึงความสนใจจากผู้คนไม่น้อยเลย ผู้คนมากมาย คงจะโทษเธอกันหมด มายด์ได้หน้าขนาดนี้ เธอเองก็พอใจมาก ไทม์เริ่มโมโห แล้วจับไปที่มือของซัมเมอร์ "เธอรู้อยู่แล้วว่ามายด์ท้อง ยังทำแบบนี้กับมายด์ เมื่อก่อนเธอไม่ใช่คนแบบนี้นะ นี่คือการกระทำที่คนเป็นแอร์โฮสเตสเขาทำกันหรอ?" "แอร์โฮสเตสคนนี้ทำไมถึงเป็นแบบนี้? ทำไวน์หกใส่คนอื่นแม้แต่คำขอโทษซักคำก็ไม่มี" "นั่นแหละ ไม่มีคุณภาพเลยจริงๆ" แต่สิ่งที่ทำให้ซัมเมอร์ตกใจคือ มายด์จู่ๆก็ท้องแล้ว แล้วไทม์ก็ยังมาสงสัยเธออีก ไทม์เป็นลูกเลี้ยงของบ้านซัมเมอร์ เขาทั้งสองรู้จักกับมายี่สิบกว่าปีแล้ว แต่กลับไปมีอะไรกับเพื่อนสนิทเธอที่รู้จักกันเพียงแค่ปีเดียว ถึงแม้จะไม่มีผู้ชายที่ไม่ขโมยกิน แต่เขากลับกล้าลงมือกับเพื่อนสนิทตัวเอง! ผลลัพธ์แบบนี้ ทำเอาเธอยากที่จะยอมรับจริงๆ ’ป๊าป" มีเสียงตอบกลับในเครื่องบิน ซัมเมอร์รู้สึกเสียใจมาก คำพูดก็เริ่มเยือกเย็นลง "ฉันเป็นคนยังไง นายไม่รู้หรอ?พวกเราอยู่ด้วยกันตั้งแต่เด็ก ยี่สิบกว่าปีแล้ว นายยังมาสงสัยฉันอีก น่าตลกจริงๆ พ่อฉันคงจะเลี้ยงสุนัขจิ้งจอกที่อกตัญญูไว้จริงๆ!" ถึงว่าล่ะที่มีคำพูดหนึ่งว่า : ระวังไฟ ระวังขโมย ระวังเพื่อนสนิท! "ทำไมเธอถึงตีคนไปมั่ว? อย่าลืมว่าเธอเป็นอะไรนะ หัวหน้าของพวกเธอล่ะ เรียกให้เขามา ฉันจะฟ้องเธอ" มายด์รู้ว่าลุงเล็กของเธอก็อยู่บนเครื่องบินลำนี้ เธอจึงตั้งใจให้คุณลุงธาวินมาเห็นการกระทำที่ซัมเมอร์ทำ ธาวินกำลังพักผ่อนอยู่ในห้อง พอได้ยินคนเคาะประตู เขาจึงลุกขึ้นไปเปิดประตู แล้วมองดูพนักงานบนเครื่องบินด้วยความสงสัย "ขอประทานโทษครับคุณธาวิน ซัมเมอร์เขา...." "ซัมเมอร์? ฉันจำได้ว่าเขาไม่ได้อยู่เครื่องบินลำนี้นิ เกิดอะไรขึ้น?" ธาวินเริ่มสงสัย "น้องน้ำมีธุระกระทันหันครับก็เลยเปลี่ยนเที่ยวบินกับซัมเมอร์ แต่ตอนนี้ซัมเมอร์มีเรื่องกับผู้โดยสาร คุณธาวินรีบไปดูเถอะครับ คุณผู้หญิงท่านนั้นเรียกให้คุณไป" ธาวินเดินไปด้วยสีหน้าที่ไม่ดี เป็นครั้งแรกเลยนะที่เกิดเรื่องแบบนี้ในเที่ยวบินของเขา ปกติแล้วเขาจะระวังเรื่องแบบนี้มาก เหมือนเรื่องแบบนี้ จะต้องไม่เกิดขึ้นแน่นอน ถ้าเรื่องใหญ่ละก็ ซัมเมอร์โดนแน่ ซัมเมอร์จะไม่ค่อยได้เจอธาวิน แต่คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้เขาจะอยู่บนเครื่องบิน มองดูธาวินที่กำลังเดินมาบวกกับสีหน้าที่ไม่ค่อยดีของเขา เธอได้แต่ก้มหัวลง แล้วรอคำตำหนิ ยังไงก็ทำใจไว้แล้ว ก็แค่ถูกเลิกจ้างแค่นั้น ธาวินค่อยๆสำรวจเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วเปรียบเทียบกับไทม์ จากนั้นก็มองไปทางหลานสาวมายด์ พูดอย่างเยือกเย็นว่า "เธอมาอยู่ที่นี่ได้ไง?" "คุณลุง คุณลุงน่าจะจัดการเรื่องปัญหาของพนักงานคนนี้ไม่ใช่หรอคะ? หนูจำได้ว่าลุงเซนซิทีฟกับพวกเขามากเลยนิคะ ทำไมถึงมีพนักงานแบบนี้ในเที่ยวบินของลุงล่ะ?" มายด์กระพริบตาที่โตของเธอ และได้ใจมาก ธาวินมองไปทางซ้ายขวา เขาจะเอาใจผู้โดยที่เหลือก่อน จากนั้นก็ฟังคำพูดของไทม์ว่า "ผมอยากให้เธอมาขอโทษพวกเรา" ซัมเมอร์เงยหน้าขึ้น คำพูดนี้ก็เหมือนโรยเกลือบนตัวเธอ นี่คือไทม์ที่อาศัยอยู่กับเธอยี่สิบกว่าปีหรอ? ถึงแม้จะไม่มีความรักแบบชายหญิงให้กัน ก็ควรมีความรักแบบครอบครัวสิ? ทำไมถึงได้พูดคำพูดที่ไร้ความรู้สึกแบบนี้! ธาวินรู้ว่าซัมเมอร์ต้องไม่ขอโทษแน่ แต่เพื่อผู้โดยสารคนอื่นเขาได้แต่ออกหน้ามาพูดว่า "ความสัมพันธ์ยี่สิบกว่าปีนี้ คุณไทม์ทำได้ลงจริงๆ ลองคิดชีวิตที่ยังอยู่ในบ้านเด็กกำพร้าดูสิ คำขอโทษนี้ใครควรจะพูด คุณน่าจะชัดเจนสุด" จากนั้นเขาก็เหลือบไปมองซัมเมอร์ ซัมเมอร์จึงบังคับให้ตัวเองร้องไห้ออกมา แล้วพูดว่า "ฉันไม่สนว่าพวกเธอจะกตัญญูหรืออะไรยังไง แต่พวกคุณรบกวนเวลาพักผ่อนของผู้โดยสารอื่น พวกคุณควรจะขอโทษผู้โดยสารของเรา" ซัมเมอร์ขยับที่จมูกเล็กน้อง หลังจากที่สูดลมหายใจขนาดใหญ่แล้วโค้งคำนับเก้าสิบองศาแล้วพูดว่า "รบกวนผู้โดยสารทุกคนแล้ว ต้องขออภัยจริงๆค่ะ" ไทม์ได้แต่พูดกลับว่า "ขอโทษ" ธาวินก็ไม่ได้อะไรแล้ว จากนั้นก็เหลือบไปมองมายด์ "พอกลับแล้วค่อยคิดบัญชีกับเธอ" เขาเห็นว่าซัมเมอร์ไม่ขยับตัว จึงพูดอย่างเสียงต่ำว่า "เธอยังไม่ตามฉันมาอีก?" ซัมเมอร์เดินตามเขาไปที่ห้องด้วยความตกใจ "ปิดประตู" ซัมเมอร์กัดที่ริมฝีปากแล้วไปปิดประตู แล้วก้มหัวร้องไห้อย่างหนัก แล้วร้องไปเรื่อยๆ จะควบคุมยังไงก็ควบคุมไม่ได้ "เธอเสียใจมาก?" ธาวินนั่งลงมองดูเธออย่างเงียบๆ ซัมเมอร์เช็ดน้ำตาแล้วเงยหน้าขึ้น แล้วตอบกลับว่า "ใช่ ฉันเสียใจมาก ผู้ใหญ่แบบพวกคุณสั่งสอนลูกๆกันยังไง? คุณไม่รู้สึกเสียหน้าหรอ? แย่งว่าที่สามีของคนอื่น มีเหตุผลมากใช่ไหม?" ตอนแรกเธอคิดว่า เธอกับธาวินจะเป็นเหมือนเส้นขนานสองเส้นที่ไม่สามารถเข้ากันได้ แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเป็นเพราะเรื่องนี้ทำให้พวกเขาได้สื่อสารกัน ธาวินขมวดคิ้วขึ้น แล้วพูดออกมาว่า "เธอทำผิดกฏบนเครื่องฉัน เธอมีเหตุผลหรอ?" นิสัยของซัมเมอร์จะออกแข็งๆ เธอไม่มองเขา แต่น้ำตากลับไหลไม่หยุด "เช็ดหน่อย" ซัมเมอร์หยิบกระดาษที่เขายื่นมาให้ แล้วฟังเขาพูดว่า "ลงจากเครื่องแล้วเธอจะสั่งสอนอะไรกับเขาก็ได้ แต่บนเครื่องบินไม่ได้" "ฉันไม่ใช่ผู้ปกครองเขาสักหน่อย จะให้สั่งสอนยังไง?" พอพูดจบเธอก็นั่งมองธาวิน เธอยังจำได้ว่าหนึ่งปีก่อน ช่วงแรกๆที่เธอพึ่งรู้จักมายด์ เธอก็เคยพูดประโยคนี้ ถ้าหากว่ามายด์กล้าแย่งแฟนของตัวเอง เธอก็กล้าไปอ่อยลุงของมายด์ ให้มายด์เรียกเธอว่าป้าทุกวัน