บทที่ 2 เหนื่อยทั้งกายและใจ

ซัมเมอร์เองก็ไม่รู้ว่าตัวเองผ่านเก้าชั่วโมงที่นานาแสนนานมานี้ได้ไง ทั้งหมดทั้งมวลนี้สามารถใช้คำว่า เหนื่อยทั้งกายและใจมาเปรียบเทียบได้เลยจริงๆ เธอเป็นเด็กที่ไม่มีแม่ เติบโตมากับไทม์ตั้งแต่เด็กๆ ไทม์อยู่กับเธอตั้งแต่ยังเด็ก และไม่เคยคิดว่าเขาจะจากเธอไป และไม่เคยคิเว่าเขาจะคบกับเพื่อนสนิทตัวเอง เป็นเพราะไม่เคยคิด ดังนั้นในตอนที่มีเรื่องพวกนั้นเข้ามา ก็เหมือนถูกบาดที่หัวใจ เสียงเคาะที่ประตูดังขึ้นอีกครั้ง ธาวินไม่ได้พักผ่อนเพียงพอ จึงขมวดคิ้วแล้วเดินไปเปิดประตู ซัมเมอร์มองดูใบหน้าที่อ่อนล้าของเขา ก้มหัวลงแล้วถามไปว่า "ขอยืมห้องคุณเปลี่ยนเสื้อผ้าหน่อยได้ไหม?" ตอนแรกก็คิดว่าธาวินจะปฏิเสธ แต่คิดไม่ถึงว่าเขากลับหลีกให้เธอ แล้วพูดออกมาอย่างแหบๆว่า "ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ" ซัมเมอร์อึ้งไปซักพัก แล้วมองเห็นเขากำลังจัดปกเสื้อ จากนั้นก็ก้าวขาเดินออกไป หลังจากที่เครื่องลง เธอขอลาแล้ว จึงไม่ได้ไปประชุม แล้วรีบถือกระเป๋าเดินทางเดินตามไทม์และมายด์ไป จะไม่ยอมให้เขาหลอกโดยไม่มีอะไรชัดเจนแบบนี้ไม่ได้ "ไทม์ นายหยุดนะ" ในสนามบิน เสียงของซัมเมอร์ดึงความสนใจจากคนรอบข้างไม่น้อยเลย ธาวินที่กำลังจะไปประชุมก็ได้ยินเสียงที่ฉีกอกของเธอ เขาจึงหยุด แล้วมองดูพวกเขา ซัมเมอร์ไม่ได้พูดอะไร แต่เดินเข้าไปตบไทม์ จากนั้นก็พูดอย่างโมโหว่า "ของที่อกตัญญู นายยังเหมาะที่จะเป็นคนอยู่ไหม?" ไทม์ทนกับความเจ็บนี้ แต่ไม่ได้พูดอะไร มายด์กัดฟันแล้วยื่นมือไปตบซัมเมอร์ "แต่งงานยังมีหย่า เป็นเพราะเธอที่ขัดขวางความรักพวกเรามาตลอด อย่ามาทำหน้าดูถูกพวกเราแบบนี้ ไทม์ไม่เคยรักเธอตั้งแต่แรก อย่ามาตอแยอีก ถ้าไม่ใช่เพราะบ้านเธอมีบุญคุณกับไทม์ พวกเธอจะมาถึงจุดๆนี้หรอ? ไทม์ นายไม่เป็นไรใช่ไหม?" ไทม์ส่ายหัว "ฉันไม่ป็นอะไร" ซัมเมอร์มองดูไทม์อย่างไม่พอใจ กลืนน้ำลายแล้วพูดว่า "นายไม่เคยรักฉันใช่ไหม?" ไทม์มองไปทางซัมเมอร์ "ใช่ ไม่เคยรัก เธอตายใจได้แล้ว มายด์ พวกเราไปเถอะ" ซัมเมอร์นั่งยืนโง่ๆอยู่ที่สนามบิน หลังจากนั้นไม่นาน กระเป๋าเดินทางในมือก็ถูกดึงไป เธอถึงดึงสติกลับมาได้ แล้วมองธาวินด้วยดวงตาแดงๆ จากนั้นก็ดึงกระเป๋าเดินทางกลับมา ยิ้มตอบกลับไปว่า "นายมองเห็นหรือยัง? นี่คือลูกสาวที่บ้านของนายสั่งสอนมา นี่ก็คือหลานของนาย!" "ชายชอบหญิงรักเป็นเรื่องธรรมดา ถ้าพวกเขาไม่ทำแบบนี้เธอจะรู้ได้ไงว่าใครดีใครร้าย? เธอควรจะดีใจ ที่มองคนๆหนึ่งออกก่อนแต่งงาน ถ้ามารู้หลังจากแต่งงานแล้ว คงจะเสียใจไปตลอดชีวิตไม่ใช่หรอ?" หลังจากที่ธาวินเดินไปไม่กี่ก้าวก็หันกลับมาพูดว่า "ถ้าไม่อยากโดนไล่ออก ก็รีบไปประชุมกับฉัน" "ฉันขอลาแล้ว" เธอพูด ธาวินไม่ได้สนใจเธอมากนัก สุดท้ายซัมเมอร์ก็ไปประชุม ในการประชุมก็คุยเรื่องทะเลาะเป็นส่วนมาก แล้วยังย้ำอีกว่าไม่อนุญาติให้เปลี่ยนเที่ยวบินกันเอง เพื่อนร่วมงานทุกคนก็รู้หมดแล้วว่าซัมเมอร์ถูกทิ้ง แต่ถึงแม้เธอจะโดนทิ้งเธอก็ยังยืดอกเชิดหน้า ไม่ยอมให้คนอื่นมาดูถูกง่ายๆหรอก เธอคิดว่าน้ำฝนในรอบถัดไปจะสามารถลบล้างเรื่องราวที่ผ่านมา เก็บอารมณ์ไว้ แล้วมีชีวิตอยู่ต่อไป ไม่กี่ชั่วโมงสั้นๆนี้ ข่าวร้ายก็ตกลงมายังบนตัวเธออีกครั้ง ยกเลิกงานแต่งไม่ได้เป็นอะไรมาก ก็เป็นเรื่องของเร็วๆนี้อยู่แล้ว แต่ว่าข่าวที่บริษัทพิสุทธิ์ประกาศออกมาหมายความว่าอะไร? "คุณซัมเมอร์คะ โรคหัวใจของคุณพ่อคุณกำเริบกระทันหัน ต้องการผ่าตัดด่วน ขอให้คุณเตรียมค่าใช้จ่ายไว้ด้วยค่ะ" "เธอยืนโง่ไปทั้งตัว ทั้งหมดนี้มาได้เร็วเกินไปแล้ว โหดร้ายเกินไปแล้ว เวลาค่อยๆเดินผ่าน หลังจากที่สมองโล่งไปประมาณหนึ่งนาที ซัมเมอร์ก็ถูกเสียงโทรศัพท์ดึงสติกลับมา "มายด์ เธอจะทำอะไรกันแน่?" เธอยืนตะโกนที่กลางสนามบิน มายด์หัวเราะออกมาแล้วพูดว่า "ส่งของขวัญครบรอบอายุ26ปีให้เธอไง ของขวัญชิ้นนี้คงทำให้เธอจำจนวันตาสินะ คุณซัมเมอร์ที่รัก?" "เป็นเธอจริงด้วย? ทำไมเธอถึงทำแบบนี้? ฉันไม่ยุ่งเกี่ยวอะไรกับเธอแล้ว ทำไมแม้แต่คนในครอบครัวฉันเธอก็ไม่ยอมปล่อย?" ซัมเมอร์ยืนจับโทรศัพท์แล้วร้องไห้ราวกับคนบ้ากลางสนามบิน ในที่ๆผู้คนผ่านไปผ่านมา มีแต่เธอที่แบกรับเรื่องราวร้ายๆนี้คนเดียว "ผู้หญิงตัวเล็กอย่างฉันจะทำเรื่องใหญ่ขนาดนี้ได้ไง? เออ จริงด้วย ไทม์บอกว่าอยากจะขอบคุณการเลี้ยงดูจากพ่อเธอตลอดหลายปีมานี้ ของขวัญชิ้นนี้ เธอค่อยๆลิ้มรสนะ ลาก่อนซัมเมอร์ที่รัก" ขณะที่มายด์กำลังจะวางสาย ก็พูดอีกคำว่า "เอ้อ ใช่แล้ว เธอควรจะรีบไปเยี่ยมพ่อที่โรงพยาบาลนะ ถ้าเกิเตายละก็.... "เธอ...." ซัมเมอร์อึ้งจนตาโตค้าง ไม่รู้ว่าจะใช้ประโยคไหนมาเปรียบเทียบมายด์แล้ว "ถ้าเธอไม่มีค่ารักษา ฉันสามารถยืมให้เธอก่อนได้นะ ขอแค่เธอคุกเข่าขอร้องฉัน..." "ฝันลมๆแล้งๆของเธอไปเถอะ! หมาชายหญิงคู่นี้ แกไม่ตายดีแน่!" ซัมเมอร์โมโหจนโยนโทรศัพท์ทิ้ง อุปกรณ์ที่แตกกระจายตกลงไปยังใต้เท้าของธาวิน เขาหยุดแล้วมองไปที่ใต้ขา แล้วเงยหน้าขึ้นพร้อมกับความสงสัย ก็แค่การเลิกลาเอง ทำไมถึงร้องไห้ขนาดนี้ ซัมเมอร์มองดูความเยาะเย้ยภายในตาของเขา เธอเดินก้มแล้วเก็บโทรศัพท์ขึ้นมา พูดอย่างเยือกเย็นว่า "ขอรบกวนคุณธาวินช่วยไปบอกคุณมายด์หน่อยว่า ฉันไม่ปล่อยเขาไว้แน่"。 ธาวินยังไม่ทันตกใจ เธอก็ดึงกระเป๋าเดินทางแล้วเดินตัดหน้าเขาไป เหลือเพียงเงาที่โดดเดี่ยวแล้วเข้มแข็งไว้ เขาคิดว่าเป็นแค่การอกหักธรรมดา แต่คิดไม่ถึงว่าบริษัทพิสุทธิ์จะล้มละลายไปด้วย และพ่อของเขากำลังตกอยู่ในภาวะอันตราย ก็ว่าเธอถึงได้โมโหนขนาดนี้! เธอหาบัตรธนาคารที่เธอมีทั้งหมดออกมา ตอนนำไปจ่ายที่โรงพยาบาลกลับถูกฟ้องว่าไม่สามารถใช้แล้ว เธอเหมือนคนที่ไม่มีทางเลือกแล้ว และสายตาเธอก็ค่อยๆมืดลง "คุณซัมเมอร์คะ?" พนักงานเรียกเธอ "คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ?" ซัมเมอร์ส่ายหัวแล้วตอบกลับว่า "ขอโทษด้วยนะคะ ฉันสามารถจ่ายพรุ่งรี้ได้ไหมคะ?" "ได้ค่ะ ช้าสุดคือพรุ่งนี้เช้าค่ะ ทางเราจะรีบจัดการเรื่องผ่าตัดค่ะ เพราะอาการไม่สามารถรอช้าได้อีกแล้วค่ะ" ซัมเมอร์เดินด้วยก้าวเท้าที่หนักหน่วง ไม่รู้ว่าจะเดินออกจากโรงพยาบาลอย่างไร ตอนนี้ข้างๆเธอก็ไม่มีใครสามารถช่วยเธอได้แล้ว ค่าผ่าตัดเป็นแสนนี้ ไม่ใช่ใครก็ได้ที่สามารถแบกรับไหว ตอนเย็นหกโมงครึ่ง เธอเหมือนจะคิดอะไรออก รีบหยิบเสื้อผ้าแล้วตรงไปที่ห้องอาบน้ำ จากนั้นก็เปลี่ยนชุดนอน แต่งหน้าเบาๆ ดึงสติกลับมาแล้วไปร่วมงานที่บริษัทจัดขึ้น คนอื่นจะมาหรือไม่มาเธอไม่รู้ แต่ธาวินต้องไปแน่ๆ นี่คืองานที่บริษัทจัดขึ้น ในฐานะหัวหน้าของเที่ยวบิน ถ้าเขาไม่ไป ก็คือไม่ให้หน้าบริษัทแล้วจริงๆ ในตอนที่เธอเห็นธาวินกำลังดื่มอยู่ เธอก็ยิ้มออกมา มายด์ เธอยิ่งเกลียดฉันเท่าไหร่ ฉันก็จะยิ่งให้เธอเจอฉันทุกวัน!