บทที่ 3 แผนซ้อนแผน

ในคืนที่สับสน ไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่เสียใจไปแล้ว ซัมเมอร์ไม่คิดว่าซักวันจะใช้วิธีนี้ขายตัวเอง เธอคิดว่าเธอได้วางแผนไว้อย่างราบรื่น แต่ความจริงแล้วเขาไม่ได้ดื่มสุราแก้วนั้น ก็คือแผนซ้อนแผนนั่นเอง เธอสามารถทำให้คนหลงใหลและมีเสน่ห์ ตอนแรกก็คิดว่าเธอจะถอย จะขอร้องแล้วพูดว่า ’ไม่เอา’ แต่ตั้งแต่ต้นจนจบเธอไม่เคยพูดคำว่า ’ไม่’ เลย เธอพยายามอดทนกับร่างกายที่สั่น และต้องทำกับเขา นำร่างกายที่สะอาดบริสุทธิ์มอบให้เขา ก่อนที่ซัมเมอร์จะสลบไปเธอทนไม่ไหวอยากจะด่าคนมาก ตอนแรกคิดว่าครั้งเดียวก็พอแล้ว แต่กลับมีหลายครั้ง แต่ละครั้งก็แรงกว่าแต่ละครั้ง จนเธอเริ่มสัยว่า เขาได้ดื่มสุราแก้วนั้นไหม สีเสียงฝนผ่านมาทางหน้าต่างนอกห้อง และเสียงอาบน้ำในห้องน้ำ หลังจากที่ธาวินอาบน้ำเสร็จ ก็พันผ้าเช็ดตัวแล้วยืนอยู่ทางหัวเตียงนานมาก ผู้หญิงที่อยากจะขึ้นเตียงเขานับไม่ถ้วน ที่สวยกว่าเธอก็เต็มไปหมด มีแต่ซัมเมอร์คนเดียวที่ได้ขึ้นมาแล้ว สงสัยนี่ก็คือพรหมลิขิตสินะ ไม่ถึงว่าชอบ แต่ก็ไม่ได้รังเกียจ อย่างน้อยก็ไม่ได้เหมือนผู้หญิงอื่นที่แต่งตัวฉูดฉาด! ในยามเช้า แสงสว่างส่องผ่านหน้าต่างเข้ามายังบนเตียงสีขาว ซัมเมอร์ตื่นขึ้นมาราวกับคนฝันร้าย แล้วรีบลุกขึ้นมานั่ง จากนั้นก็รู้สึกว่าร่างกายแปลกๆ เธอขมวดคิ้ว แล้วมองดูห้องที่เละเทะ ในสมองก็มีแต่ภาพเรื่องราวที่ไม่ชัดเจนในเมื่อคืนขึ้นมา ร่างกายก็แข็งขึ้นมาทันที ก็ไม่รู้ว่าคนข้างๆตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ และมองดูสีหน้าของเธอมาตลอด เธอหันไปมองผู้ชายข้างที่ทั้งมีเสน่ห์และเยือกเย็น จากนั้นก็พูดออกมาอย่างกระทันหันว่า "คุณ คุณธาวิน เมื่อคืน..พวกเรา..?" "ทำแล้ว ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว!" เขาย้ำ ซัมเมอร์จ้องเขาแบบอึ้งๆ แล้วพูดต่อว่า "ฉันรู้ว่ามันคือเรื่องเข้าใจผิด นายไม่ชอบฉัน ฉันก็ไม่ชอบนายพอดี ฉันไม่ต้องการให้นายรับผิดชอบ ฉันต้องการให้นาย...." เธอกัดที่ริมฝีปากล่าง เพราะพูดเรื่องเงินออกจากปากไม่ได้จริงๆ แบบนี้แตกต่างกับการขายยังไง? ธาวินขมวดคิ้ว แลดูมีกลิ่นอันตราย "ไม่ต้องการให้ฉันรับผิดชอบ?" เธอพยักหน้าเหมือนไก่ตัวเล็กๆ แล้วตอบกลับว่า "ฉันต้องการเงิน ห้าแสนก็พอแล้ว ฉันรู้ว่าห้าแสนนี้ไม่ได้มากสำหรับคุณ แต่ฉันต้องการมัน หวังว่า--" คำพูดของเธอถูกเขาตัดไปก่อน อย่าเอาแต่ไปมองเขา ถึงแม้เมื่อคืนจะได้สัมผัสร่างกายของเขาแล้ว แต่ตอนนี้เธอมีสติ ยังไงก็เขินที่จะมอง ในห้องที่เงียบสงบ ซัมเมอร์รอคำตอบจากปากเขาอยู่ แต่ธาวินที่หันหลังให้กับเธอ ก็หันกลับมาพร้อมกับใบหน้าที่กำลังเยาะเย้ยซัมเมอร์ ซัมเมอร์อึ้งไปซักพัก ตกใจจนจับที่เตียงอย่างแน่น แล้วมองเขาด้วยสายตาที่ขอร้อง "ถ้าฉันไม่ตกลงล่ะ" ซัมเมอร์อ้าปาก แต่ไม่รู้ว่าจะพูดยังไง ก่อนหน้านี้เธอถูกทิ้ง แต่ตอนนี้ก็ถูกธาวินนอนสะแล้ว และฝ่ายตรงข้ามก็ไม่ได้มีความหมายว่าจะรับผิดชอบ ยิ่งไม่อยากพูดเรื่องเงินอีก พูดไปพูดมาก็ตัวเองแหละที่ต่ำ เธอได้แต่ยิ้มแล้วตอบกลับว่า "ไม่ตกลงก็ไม่เป็นไร ฉันมีแต่ตายสถานเดียว" ตกต่ำมาจนถึงจุดนี้แล้ว ยื้อต่อไปก็ไม่ได้มีผลอะไร ธาวินไม่คิดว่าเขาจะพูดแบบนี้ ดูจากสีหน้าที่แข็งของเธอนั้น คงจะตายสถานเดียวจริงๆ ซัมเมอร์เดินลงจากเตียง ทั้งตัวมีแต่รอยจูบที่เขินอาย ธาวินมองไปทางเธอ ทั้งหมดนั้นเป็นสิ่งที่ตัวเองเหลือไว้? "ฉันสามารถช่วยเธอได้" ซัมเมอร์หันมาทางเขา แต่เขากลับหลบสายตา "เธอจะเปลือยตัวคุยกับฉันหรอ?" สายตาที่ว่างเปล่าของเธอก็มีความหวังขึ้นมา แล้วถามกลับว่า "คุณธาวิน เมื่อกี้คุณพูดอะไรนะ? คุณสามารถช่วยฉันใช่ไหม?" ธาวินหันหลังไป ตาของเขาก็สบกับตาของเธอ ภายในใจก็มีความสั่นเล็กน้อย "เรื่องของเธอฉันรู้หมดแล้ว ค่ารักษาของพ่อเธอฉันจะให้คนโอนไป แต่ฉันมีข้อแม้" "ข้อ ข้อแม้อะไร?" เธอยังไม่ทันดีใจ ก็มองหน้าเขาอย่างตกใจ ธาวินไม่ได้มองเธอ แล้วเดินไปทางประตู จากนั้นก็หันมาพูดว่า "ถ้าเธอจัดการเรื่องพ่อเสร็จแล้ว ฉันจะมาหาเธอ" เธอยังคงยืนเอ๋ออยู่ที่เดิม จนกระทั่งมีเสียงประตูปิด เธอถึงดึงสติกลับมาได้ แล้วถอนหายใจ ขาทั้งสองข้างก็อ่อนไปหมด ขสกนันเธอก็จึงนั่งลง มีสายจากโรงพยาบาลโทรมาว่า ค่ารักษาจ่ายเรียบร้อยแล้ว ก็รอแค่เธอไปเซนต์ชื่อ เธอไม่ได้พักนานเท่ามาก หลังจากอาบน้ำเสร็จก็ตรงไปที่โรงพยาบาล เป็นอีกการรอที่นานแสนนานอีกครั้ง เธอนั่งรอผลการผ่าตัดอย่างโดดเดี่ยวที่ข้างนอกห้องผ่าตัด เธอทั้งเป็นห่วงและกลัว เรื่องราวเมื่อสามปีก่อนยังอยู่ในตาเธอ เธอกลัวว่าคุณพ่อจะเสียในการผ่าตัดเหมือนพี่สาว คุณพ่อเป็นคนในครอบครัวคนเดียวของในเธอตอนนี้ ดังนั้นเธอต้องภาวนาอย่าให้เกิดอะไร "คุณซัมเมอร์กลับพักผ่อนเถอะค่ะ คุณเฝ้ามาหนึ่งวันแล้ว" คุณพยาบาลใจดีบอกให้เธอกลับบ้าน แต่เธอกลับยิ้มตอบว่า "ฉันไม่เป็นอะไร ขอบคุณนะคะ" น้องสาวของธาวินพึ่งคลอดลูกพอดี หลังจากที่เขามาเยี่ยมน้องสาวก็คิดได้ว่าซัมเมอร์ก็อยู่โรงพยาบาลนี้ พึ่งเดินถึงประตูใหญ่ห้องผ่าตัด ก็ได้ยินพยาบาลคุยเรื่องของซัมเมอร์กัน คนที่เขากำลังพูด ก็คงคือซัมเมอร์สินะ ประตูห้องผ่าตัดเปิดแล้ว ซัมเมอร์เดินไปด้วยความหวัง แต่พอเดินถึงตรงหน้าคุณหมอ เธอก็มีความเศร้า ไม่สบายที่ใจ "คุณซัมเมอร์ใช่ไหมคะ เซนต์ชื่อตรงนี้เลยค่ะ" ซัมเมอร์มองดูหมอแบบงงๆ"ทำไมต้องเซนต์ชื่ออีกคะ? พ่อฉันเป็นไงบ้างคะ?" "อาการไม่ค่อยดีค่ะ นี่คือหนังสือเตือน" หนังสือเตือนอาการไม่ค่อยดี? ร่างกายของซัมเมอร์ทนไม่ได้จนสั่นไปสองสามที ภายใต้ความเร่งของคุณหมอ เธอก็เซนต์ชื่อพร้อมกับมือที่สั่น กลืนน้ำลายแล้วพูดกับหมอว่า "ขอร้องคุณต้องช่วยพ่อฉันนะคะ เขาเป็นคนในครอบครัวคนเดียวของฉันแล้ว ฉันขอร้องนะคะ" "พวกเราจะพยายามค่ะ" ธาวินคิดว่าแค่มาดูๆแล้วไป แต่พอยืนก็ยืนเป็นชั่วโมง ในตอนที่เขากำลังจะไป ประตูห้องผ่าตัดเปิดอีกครั้ง เขาก็หันหลังกลับมาอีก แล้วมองไปยังรถเข็นที่พยาบาลเข็นออกมา "คุณพ่อ--" ใจของธาวินหยุดเต้นไปสักพัก ผู้หญิงคนนั้นร้องตะโกนว่า "คุณพ่อ ลืมตาสิคะ หนูคือซัมเมอร์ พ่ออย่าทิ้งหนูไว้คนเดียวสิ พ่อ--" "คุณซัมเมอร์คะ เสียใจด้วยนะคะ คุณซัมเมอร์?" วันถัดมา ท้องฟ้าอึมครึม เหมือนกับอารมณ์ของคน ไม่ว่ายังไงก็ไม่สว่างขึ้นมา ในห้องนอนหนึ่ง ซัมเมอร์ตื่นขึ้นมา แล้วมองดูห้องนอนที่ไม่คุ้นเคย เธอเริ่มกลัวว่าตัวเองถูกจับตัวไป ยังดีที่เสื้อผ้ายังอยู่ ประตูไม่ได้ล็อก เธอเปิดประตูออกไปเจอป้าที่กำลังทำความสะอาด แล้วพูดด้วยเสียงที่แหบว่า "สวัสดีค่ะป้า ที่นี่ที่ไหนหรอคะ?" แม่บ้านยิ้มด้วยความต้อนรับ "คุณซัมเมอร์ตื่นแล้วหรอคะ? นี่คือวิลล่าส่วนตัวของคุณธาวินค่ะ" "คุณธาวิน? ธาวินไหนคะ?" เธอตัดคำพูดของแม่บ้านด้วยประโยคนี้ ชีวิตนี้ธาวินที่เธอรู้จักก็มีแค่ธาวินเดียว หรือว่าจะเป็นเขา?