บทที่ 6 ใครบอกว่าเขาไร้ประโยชน์

เธอเดินออกมาด้วยผมสั้นที่เปียก เมื่อเห็นบนโต๊ะมีถ้วยเส้นหมี่ที่มีควันลอยขึ้นมา เธอก็กลืนน้ำไหลเลยทีเดียว แต่ไม่เห็นธาวิน บางทีเขาก็คงอยู่ที่ห้องครัว โชยโอกาสที่เขายังไม่ออกมา ก็รีบเข้าไปดีกว่า “ทำไมยังไม่เป่าผมครับ?อย่าเป็นหวัดหรือไง?” เธออึ้งไป แล้วรีบหันกลับไป เขาถือผักที่พึ่งทำเสร็จสดๆร้อนๆ สวมชุดนอนแล้วเดินออกมาจากห้องครัว ฝนยังไม่เคยหยุด ภายใต้แสงนั้น เขากำลังคิดอะไรกับซัมเมอร์อยู่ เสื้อใหญ่เกินไป เมื่อสวมไปที่ตัวเธอจะเมื่อคนเล่นละครเวที หุ้นมันดูดีเกินไป นูนโค้งเป็นรูปอย่างสมบูรณ์แบบ ธาวินมีความเสียใจที่ใส่ชุดนี้แล้ว นี่มันเป็นการท้าทายความอดทนตัวเองชัดๆ “อ้อ ฉันหาไม่เจออ่ะ” เวลาเธอพูดูดโกหกนั้น ท่าทางที่เห็นได้ชัดสุดคือการกัดนิ้วมือ ทั้งๆที่ห้องน้ำแคว้งไดน์เป่าผมอยู่ เป็นตำแหน่งที่หาเจอได้ง่าย นี่กำลังบ่งบอกเขาว่า ตัวเธอตาบอดงั้นเหรอ? ธาวินรู้แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา อีกทั้งออกเสียงที่แหลมสักด้วย แต่กลางดึกเสียงฝนฟ้ามันดัง จนไม่สามารถฟังได้ชัดเจน เธออยากรีบหันเข้าห้องไปชะมัด แต่ธาวินเร็วกว่าเธอไปก้าวหนึ่ง เขาไปที่ห้องอาบน้ำ แล้วเอาไดน์ออกมา“ต้องการให้ผมช่วยไหมครับ?” “ไม่......ไม่เป็นไร ขอบใจ”เธอยื่นมือไปรับไว้ ร่างกายที่กำยำใหญ่โตของธาวินเดินผ่านเธอไป เธอโล่งอกได้ทีหนึ่ง แล้วรีบเป่าผมขึ้นมาอย่างเร่งรีบ ธาวินได้อ่านข่าวหนังสือพิมพ์ของวันนี้เสร็จเรียบร้อยแล้ว แต่ยังคงไม่เห็นเธอออกมา เขาเลยเก็บหนังสือพิมพ์แล้วลุกเดินเข้าห้อง เห็นเธอนอนอยู่บนเตียง เผยจุดที่นูนนั้นออกมา เธอไม่ได้ใส่ชุดชั้นใน ทำให้ธาวินหัวใจบีบแน่นทีหนึ่ง เมื่อรู้ว่าเธอไม่ได้ทานข้าวเย็น ทำเส้นให้เธอทานก็เสียน้ำใจไปเปล่าๆ เขามองเส้นที่เย็นไปแล้ว ก็หัวเราะเย็นๆ พึ่งจะยื่นมือซัมเมอร์ก็เรียกขึ้น“ทำไมไม่กิน?ไม่อร่อยหรือไง?เททิ้งน่าเสียใดมากแค่ไหนกัน?” ซัมเมอร์หิวแล้วจริงด้วย เธอหิวจนกระเพาะบีบจนเจ็บแน่น เลยหน้าด้านจะออกมาหาของกิน แต่กลับเห็นเขากำลังจะเททิ้ง “รสชาติใช้ได้ แต่เค็มไปหน่อย”จู่ๆเธอก็เงยหน้าขึ้นมา แล้วเห็นเขาที่จับจ้องเธอไว้ พร้อมถามขึ้นมาเบาๆ“พูดความจริงจะโดนด่าไหม?” ธาวินไม่ได้ตอบ หันหลังแล้วพูดขึ้นเย็นๆ“กินเสร็จก็อย่าลืมล้างด้วยหล่ะ” ซัมพยักหน้าด้วยความดีใจ “คุณไว้ใจเลยนะค้า ดิฉันจะจัดเก็บให้สะอาดมากเลยค่ะ งั้นก็ฝันดีนะ” ธาวินอึ้งไปสักพัก เพียงแค่หมี่ถ้วยเดียว จำเป็นต้องดีใจมากขนาดนี้ไหม? ตั้งแต่ซัมเมอร์ถูกส่งตัวไปทำงานที่สนามบินก็รู้จักธาวิน และก็รู้สึกว่าเขาหล่อมาก แต่ใบหน้าดูหดเข้มไปหน่อย มักจะได้ยินคนอื่นนินทาว่าเขาไร้ความรู้สึก ถึงขั้นไม่ชอบหญิงด้วยแหล่ะ ฉะนั้นแล้วทุกคนต่างก็บอกว่าเขาไร้ประโยชน์ เมื่อนึกถึงนี่แล้ว ซัมเมอร์ก็ไอออกมาอย่างรุนแรง ใครบอกว่าเขาไร้ประโยชน์ นี่เขาช่างแสนมีประโยชน์ชะมัดเลย จู่ๆที่โต๊ะก็มีน้ำร้อนๆวางอยู่แก้วหนึ่ง เธอเงยหน้ามองหลังที่ดูแมนของธาวิน มันช่างดึงดูดชะมัดเลย ได้บินเขาบ่นขึ้น“หมี่ถ้วยหนึ่ง เธอกินเป็นครึ่งชั่วโมง เธอเป็นตระกูลเต่าหรือไง” ซัมเมอร์จับแก้วน้ำแล้วดื่มขึ้นมาคำโตๆ เมื่อปรับสติได้แล้วเธอก็สบายลงมาก นี่เขากำลังรอเธอไปนอนเหรอ? “อันนั้น นายง่วงก็ไปนอนเถอะนะ ฉันยังไม่ได้ล้างถ้วยเลยอ่ะ” ธาวินไม่ชอบให้คนเข้ามาเวลาที่ตัวเองหลับแล้ว ยังไงเขามีเวลามากที่จะรอ แต่ซัมเมอร์ก็คิดไม่ถึงว่าตัวเองช้าไปมากขนาดนั้นแล้ว เมื่อเข้าไปเขาก็ยังไม่นอน เธอเลยสะบัดแขนไปมาเพื่อแก้อาการเกรง แต่กลับไม่รู้ว่าธาวินเอาแต่จ้องมองกระต่ายน้อยที่เด้งของเธอไว้ ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้ว่าสถานการณ์แบบนี้ตัวเองไม่ปลอดภัยหรือไง? “นี่คุณจะโย้ไปถึงเมื่อไหร่?” ซัมเมอร์กระพริบตาด้วยความไร้เดียงสา กัดริมฝีปากไว้แล้วขึ้นเตียงไป ธาวินไม่ได้สุภาพบุรุษขนาดนั้น เขาดึงเธอแล้วทับลงบนอ้อมกอดเธอเลยทันที