บทที่ 7 ผมไม่ใช่คนซื่อบื้อ

“คุณธาวินค้า ไหนตกลงกันแล้วว่าเป็นการแต่งงานแบบเงื่อนไขไงค้า?” ซัมเมอร์ตกใจแย่ ความเชื่อใจที่มีนั้นก็ได้พังลงวินาทีเดียว เธอถูกตัวเขาทับไว้ ซีกแพกที่สัมผัสไว้ใกล้ชิด ลมหายใจที่ผสานกัน หัวใจทั้งสองดวงเต้นอย่างแรง เธอมองเห็นความซ้อนเร้นภายใต้ตาของเขา เขารู้ว่าเธอกลัว “กลัวมากเหรอครับ?” ซัมเมอร์พยักหน้า แต่กลับได้ยินเขาพูดขึ้น“ซัมเมอร์ที่ใจกล้าคืนนั้นไปไหนแล้วละครับ?” ร่างกายเธอสั่นรุนแรงทีหนึ่ง หัวใจเหมือนมีคนบีบแน่น ทั้งร่างกายเย็นแข็ง “ที่แท้นายก็รู้แล้วเหรอ?” เสียงของเธอสั่น ทั้งตัวสั่นไม่หยุด เพียงแค่เรื่องที่หายใจเข้าหายใจออกแค่นั้น แต่เธอกลับเหมือนว่ามันนานเหมือนรอมานานเป็นพันปี “คุณนึกว่าผมเมางั้นเหรอ?”ธาวินขมวดคิ้วขึ้น คิ้วที่เข้มชนกันนั้นทำให้ทั้งคนหล่อคมกว่าเดิม แต่กลับไม่ได้ดึงดุดหัวใจที่กำลังกลัวของซัมเมอร์ เธอกลืนน้ำไหลลงอย่างตื่นเต้น ดวงตาดูมือขึ้น ที่จริงเขาไม่ได้ดื่มน้ำแก้วนั้นไปเลย จึงมีการแผนซ้อนแผนเกิดขึ้นมา งี่เง่าที่สุด ยังคิดว่าตัวเองได้จัดเตรียมไว้อย่างดีแล้ว แต่กลับคิดไม่ถึงว่าตัวเองกลับเป็นคนที่โดนแผนคนอื่นไปสักงั้น ทั้งร่างกายก็เบาลงไม่น้อย เธอดึงสติกลับ ธาวินก็ได้ปล่อยเธอแล้วนอนข้างๆแล้ว เขาหลับตาแล้วพูดขึ้น“ผมยังไม่ถึงขั้นที่ต้องบังคับผู้หญิงคนหนึ่งมีความสุขแบบนั้นกับผม ครั้งหน้าอย่าลืมใส่ชุดชั้นในด้วย ผมไม่ใช่คนซื้อบื่อจนเห็นแบบนั้นแล้วก็ไม่มีความรู้สึกอะไร” เธอหายใจเข้าลึกทีหนึ่ง เมื่อฟังคำพูดเขาแล้ว ก็รีบดึงเสื้อไว้ ที่จริงเหตุก็เกิดจากตัวเธอนี่เอง หลายวันนี้ไม่ได้นอนสนิทเหมือนคืนนี้ อาจเป็นเพราะผ้าม่านที่ดึงให้แน่นสนิท เลยไม่เห็นแสงสีด้านนอก เลยคิดว่าวันนี้เป็นคืนนี้ที่ยาวไกล ขยับตัวอย่างระหว่างที่พื้นที่ตัวเอง นอนหลับสนิทแต่ก็มีช่วงที่ตื่นบ้าง คุ้นเคยกับการที่ลืมตาขึ้นมาดูเวลา ทำตาหยีมองอย่างงัวเงียเมื่อเห็นเวลาได้ชัดเจนแล้วกูลุกขึ้นมานั่งอย่างกะทันหัน แล้วรีบเปลี่ยนชุดตัวเอง เมื่อออกมาก็เห็นเขานั่งอยู่ที่ห้องโถง กำลังอ่านหนังสืออย่างไม่ขยับ การเป็นกัปตันคนหนึ่งต้องรับผิดชอบชีวิตคนเป็นร้อย ลอยอิสระอยู่บนท้องฟ้า แล้วส่งผู้โดยสารให้ไปถึงจุดมายปลายทางอย่างสวัสดิภาพ เป็นอาชีพที่ยิ่งใหญ่และน่าสุดยอดไปเลย และเขาได้รับการยกย่อมและความนับถือเคารพจากคนเป็นหมื่น “ทำอาหารเป็นไหม?” ซัมเมอร์มองไปทางเขา แล้วส่ายหัวตอบอย่างง่ายดาย“ไม่เป็น” “ก็ไม่ได้หวังให้คุณเป็นอยู่แล้ว”เขาวางหนังสือลง แล้วลุกขึ้นไปที่ห้องครัว ชี้ไปที่หม้อโจ๊ก“กินได้แต่โจ๊ก ถ้าคุณไม่อยากลงมือทำเอง” เธอยื่นคอยาวไปมอง แต่กลับขำออกมา“ฉันไม่ได้เลือกมากขนาดนั้น กินโจ๊กไปก่อนเถอะ กลับไปตอนเย็นก็มีของกินแล้ว” “กลับไปตอนเย็นคุณจะทำเหรอครับ?” “มีแม้บ้านอยู่ไม่ใช่เหรอ?” ธาวินกอดอกแล้วหัวเราะ“เรากลับไปถึงก็เที่ยงคืนแล้ว คุณแน่ใจว่าจะให้แม่บ้านที่ขึ้นเตียงไปแล้วลงมาทำอาหารให้เราจริงเหรอ?” เธอก้มหน้าลงอย่างเขินๆ แล้วปัดผมที่อยู่หน้าผากทีหนึ่ง“โทษทีนะ ฉันลืมเวลาไปแล้ว” แล้วเธอก็มองธาวินไปสองที“งั้นมากสุดก็แค่ฉันกลับไปแล้วทำหมี่ให้นายกิน ฉันทำได้อร่อยนะ” เธอและธาวินรู้จักกันมาหลายปี คำพูดที่เคยพูดไปมันสามารถนับออกมาได้ แต่เมื่อครอบครัวพังทลายแล้ว เธอกลับต้องพึ่งเขาในการใช้ชีวิตต่อไป มีเรื่องบางเรื่องที่เธอไม่ทำก็ต้องทำ อย่างเช่นทำอาหาร ต่อจากนี้ก็ต้องลงมือฝึกทำแล้ว “วันมะรืนนี้กลับบ้านอศักตินกับผม” ซัมเมอร์ที่พึ่งกินเสร็จคำเดียว ก็มองเขาด้วยความอึ้ง หัวใจเธอลังเลไปนานกว่าจะพุดขึ้น“การแต่งงานของเราจะไม่ถูกเปิดเผยไม่ใช่เหรอ?” ธาวินมองเธอไว้นิ่งๆ“แล้วคุณจะช่วยผมขัดกั้นผู้หญิงน่ารำคานพวกนั้นให้ยังไง?” ซัมเมอร์ไม่ได้ตอบกลับ แล้วเขาก็พูดขึ้นต่อ“วันมะรืนเป็นวันเกิดแม่ผม วันนั้นจะมีผู้หญิงมามากมาย” ซัมเมอร์ทำอะไรไม่ได้ แสดงว่าเธอก็ต้องเจอมายด์ด้วยสิ? “ค่ะ”