已经是第一章了
บทที่ 8 หาเรื่อง
วันนั้นเมื่อซัมเมอร์เปลี่ยนชุดเสร็จก็มองเขาไปข้างๆ
เธอยืนอยู่ที่หน้าโต๊ะแต่งห้า แล้วฟังเขาถามขึ้นมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ“มีเงินอยู่ไหม?”
น้ำเสียงที่ไร้อุณหภูมินั้นทำให้เธอตกใจจนรีบปิดไดน์ลง แล้วหันกลับไปตอบ“มี”
แล้วเห็นเขาตาหยีแล้วเพิ่มเติมขึ้นมา“พึ่งได้รับเงินเดือนไม่ใช่เหรอครับ?”
เงินที่ได้รับการคืนจากโรงพยาบาลครั้งที่แล้ว เธอเอาไปแจกให้พนักงานของบริษัทที่ทำงานหนักๆ และคนขับรถของพ่อเธอ สิ่งที่เธอทำได้ก็มีเพียงแค่นี้แล้ว ตัวเธอตอนนี้ก็เหลือแค่นิดเดียว ยังดีที่พึ่งได้รับเงินเดือน ไม่นั้นการไปเข้าร่วมงานของบ้านอศักตินจะให้เห็นความจี๊ดได้ชัดเจนมาก
แต่ใครจะไปรู้ว่าธาวินยื่นมือเข้ามา ที่นิ้วชี้จับการ์ดขาวล้วนไว้ใบหนึ่ง
ดวงตาที่โตหวานของซัมเมอร์สบตากับดวงตาที่ดูลึกของเขา เธอส่ายหัว“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันยังมี”
“ผมไม่อยากให้ภรรยาผมต้องสวมใส่ได้อย่างลำบาก”เขาวางลงไปที่โต๊ะ แล้วเพิ่มเติม“เงินก้อนเล็กของคุณนั่นแม้แต่ซื้อชุดราตรีก็ไม่พอหรอก เดี๋ยวสักพักคุณเรียกรถไป ผมจะไปทางสนามบินโดยตรงเลย”
เธอพยักหน้าด้วยความเกรงสุดๆ
ก็จริงแหละ เงินเดือนที่เธอได้รับมานั้น แม้แต่ผ้าคุมนี้ยังไม่สามรถซื้อได้เลย อย่าว่าชุดราตรีไปเลยดีกว่า
ตระกูลพิศุทธ์ไม่ได้มีตัวตนแล้ว ไม่ได้มีเงินมากขนาดนั้นที่จะให้เธอใช้ได้อย่างสบายๆ ตอนนี้แม้ใช้เงินนิดหน่อยก็ต้องคิดถึงหลายๆอย่าง ตั้งแต่เล็กจนโตเธอเคยได้ใช่ชีวิตแบบนี้มาสักที่ไหนหล่ะ?
และแล้วทุกอย่างนี้ก็เกิดจากมายด์และและไทม์ วันนี้ก็ให้เธอได้มองโลกได้กว้างขึ้นว่าไม่มีไทม์เธอก็สามารถอยู่แบบมีระดับ ยังคงเป็นคนที่พวกเขาไม่อาจยุ่งได้
งานวันเกิดของคุณนายพิศุทธ์ถูกจัดขึ้นที่โรงแรมหรูห้าดาวแถวสยาม งานที่แสนอลังกา ต้องเป็นลูกชายทั้งสองคนของเธอจัดให้เธอแน่นอนละสิ
ถ้านั้นในฐานะที่เป็นภรรยาของธาวิน ก็ต้องมีสิทธิ์มาร่วมอยู่แล้วแน่นอน
ซัมเมอร์เดินลงจากแท็กซี่ ก็มีคนมากมายที่สนใจเธอไว้ ทุกคนทั่วรถสปอร์ตมากันทั้งนั้น แต่เธอกลับน่าลำบากชะมัด
“คุณนายพิศุทธ์ค้า ฉันเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งแท็กซี่มาร่วมงานวันเกิดคุณ ก็ไม่รู้ว่าเป็นลูกสาวตระกูลไหนนะ”
สีหน้าคุณนายพิศุทธิ์เปลี่ยนทันที มองไปดูแขกที่อยู่หน้าประตู แล้วขมวดคิ้วขึ้น“นั่งแท็กซี่มาเหรอ?งั้นต้องมาผิดที่แล้วสิ?”
ในใจกลับเต้นแรง บ้านพิศุทธ์จะไปรู้จักคนแบบนี้ได้ยังไง ต้องมาผิดที่แน่นอน
เธอยื่นมือไปเชิญผู้หญิงหลายคนเข้ามาข้างใน “พวกคุณรอสักครู่นะ ธาวินจะมาถึงแล้ว”
“แม่ค้า”ธากรีนดึงแม่ไปข้างๆ แล้วพูดเบาๆ“แม่ยังจำครั้งที่แล้วที่พี่ชายจู่ๆก็หายไปที่โรงพยาบาลได้ไหมคะ”
ปิ่นแม่ของเธอก็ตอบกลับ“แน่นอนสิลก ยังอุ้มเด็กผู้หญิงคนหนึ่งออกไปอย่างเร่งรีบ ก็ไม่รู้ว่าลูกบ้านไหน ถ้าฐานะไม่เทียบเท่ากันคบหากันก็ดีนะ”
ธากรีนเอาหนังสือพิมพ์ของสองสามวันนี้ให้เธอดู“แม่ดูว่าใช่เขาหรือเปล่า?”
ปิ่นทำตาหยีแล้วดูขึ้นมาอย่างจริงจัง“เหมือนจะใช่นะ คล้ายๆกัน แอ๊?เขาไม่ใช่ลูกสาวบ้านพิศุทธิ์ที่พึ่งล้มละลายไปเหรอ?หรือพี่ชายเธอไปมีอะไรกับเขานั้นเหรอ?”
ธากรีนพยักหน้า แล้วพูดขึ้นด้วยปากบูดเปี้ยว“ไม่เพียงแค่มีปัญหาหรอก ผู้หญิงคนนั้นมาแล้วด้วยค่ะ”
“อะไรนะ?”ปิ่นตกใจใหญ่“คนแบบมันจะมางานแบบนี้งั้นเหรอ?รีบให้คนเอาเขาออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ”
ธากรีนได้ใจ ประคองเธอไปนั่งคุยกับคุณหญิงที่ไฮโซ เธอจ้องผู้หญิงที่อยู่ในหนังสือพิมพ์ แล้วมองไปรอบๆทีหนึ่ง เพียงแต่คนเยอะเกินไป ก็ไม่ง่ายที่จะหาเจอ เธอเริ่มสงสัยว่าตัวเองตาฟาดหรือเปล่า
ซัมเมอร์ถือน้ำผลไม้ไว้แก้วหนึ่ง แล้วกำลังจำไปหาธาวิน เพื่อการที่ไม่ให้ตัวเองจะลำบากมาก เธอไปพึ่งพาธาวินสักดีกว่า
“โอ้ย นี่เธอเดินก็ไม่ดูทางเลยหรือไง?กระโปรงฉันหลายหมื่นเลยนะ เธอมีปัญญาชดใช้ได้ไหม”
เสียงที่หวานนุ่นนั้นดังไปทั่วงาน มันฟังชัดเจนมาก
ซัมเมอร์ขมวดคิ้วขึ้น ทั้งๆที่เธอเป็นคนพุ่งเข้ามาชนเอง นี่เป็นการหาเรื่องชัดๆ
已经是最新一章了
加载中
