บทที่ 11 รักหรือไม่รักไม่ได้ขึ้นอยู่กับเธอ

“มายด์ คุณเป็นไงบ้างครับ?”ไทม์ประคองเธอ แล้วรีบหันไปมองซัมเมอร์ทันที “เธอมีแค้นอะไรก็มาลงที่ผมนี่ เธอไม่รู้ว่ามายด์เขา......” “ฉันไม่เป็นไรค่ะ”มายด์แทรกคำพูดไทม์ขึ้นมา แล้วกุมใบหน้าที่เจ็บนั้นมองไปที่ซัมเมอร์ “ภรรยาลุงเหรอค้า?อ่อยสามีฉันไม่ติด ตอนนี้ก็มาอ่อยลุงธาวินฉันเหรอ ซัมเมอร์เธอนี่ช่างใจแข็งเนอะ” ซัมเมอร์ที่ตบหน้ามายด์นั้นถึงจะเจ็บที่หน้ามายด์แต่กลับเจ็บที่หัวใจปิ่น เธอคิดไม่ถึงว่างานวันเกิดดีดีกลับมีคนที่เฮงซวยต่างๆนั้นต้องมาดูตลกเธอ นี่มันเจ็บกว่าการที่ตัวเองโดนตบหน้าผู้คนสักอีก ธาวินก็เพื่อรักษาชื่อสียงของอศักตินไว้ เลยลากพวกเขาไปที่หลังงาน ที่งานก็ให้คนดูแลบ้านดูแลไว้ ในห้องที่หรูแพงนั้น ปิ่นชี้ธาวินด้วยมือสั่น“เธอบอกฉันมานี่มันอะไรกันแน่?ฉันได้เชิญคุณหนูตระกูลดีดีมาเกือบหมดแล้ว เธอกลับมาทำแบบนี้ ยังมีลูกสะใภ้ตัวประหลาดออกมาคนหนึ่ง หน้าของฉันไม่มีให้เหลือแล้ว” “แม่ครับ แม่คิดว่าผมไม่รู้เหรอครับ คุณหนูที่แม่เชิญมาเพื่ออะไร?ผมบอกแล้วเรื่องความรักของผมแม่ไม่ต้องมายุ่งไงครับ?” “แต่เธอไม่สามารถพาผู้หญิงปิดเรื่องมั่วๆแบบนี้”ปิ่นแน่ชี้ว่าเป็นความผิดของธาวินแล้ว กริยาเธอจริงจังมาก ธาวินกุมหน้าผากไว้ แล้วดึงซัมเมอร์มาตรงหน้า“ผมไม่ได้พาผู้หญิงมั่วๆมาโต้แย้งแม่นะครับ เขาเป็นลูกสะใภ้ที่ผมตั้งใจหามาให้แม่ครับ ไม่ว่ายังไง เขาก็เป็นภรรยาผมแล้ว นี่เป็นความจริงที่ใครก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้” ปิ่นโมโหจนหน้าซีด ซัมก็ไม่มีวี่แววจะปลอบเธอให้ดีขึ้น ทั้งคนบ้านอศักตินไม่ชอบเธอ เธอไม่จำเป็นต้องเอาใบหน้าร้อนไปแนบติดกับใบหน้าที่เยือกเย็นหรอก บรรยากาศนิ่งอึ้งไป เมื่อธากรีนได้คุยกับมายด์แล้ว เธอก็ดึงปิ่นออกไป มายด์ยิ้มแล้วพูดขึ้น“ลุงค้า ขอคุยกับภรรยาลุงสองคนได้ไหมค้า?” ซัมเมอร์ทำตาหยีเตือนให้ แล้วถอยไปสองก้าว“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับเธอ เธอเป็นคนที่ทำอะไรออกมาได้หมด ถ้าเกิดเอาเด็กในท้องทำอะไรขึ้นมา ไม่มีคนที่สามอยู่ในเหตุการณ์ ฉันก็อธิบายอะไรไม่ได้แล้ว” เธอก็ช่างฉลาดนัก ธาวินกลับพูดขึ้นอย่างตกใจ“คุณท้องเหรอครับ?” มายด์ขำเขาขึ้น“ใช่สิ ลุงค้านี่เป็นแฟนฉันนะ เป็นไงหล่อใช่ป่ะ ตอนนั้นภรรยาลุงรักเขาแทบเป็นแทบตายเลยนะค้า” เอ็นของซัมเมอร์เด้งไปหลายที แทบเป็นแทบตายเลยเหรอ?ช่างเปรียบเทียบเป็นชะมัด ธาวินก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้ความสัมพันธ์ของซัมเมอร์กับไทม์ เมื่อไทม์ยื่นมือมาเพื่อเป็นมิตรนั้น ธาวินกลับอบไหล่ซัมเมอร์แล้วพูดขึ้นอย่างอ่อนโยน“หิวไหมครับ?ผมพาคุณออกไปหาอะไรกินดีกว่า” มือของไทม์ลอยอยู่อย่างหน้าอาย มองหลังเงาทั้งสองคนแล้วก็ทำตาหยีออกมา “ลุงค้า ลุงอย่าถูกเขาหลอกเลย เขาไม่ได้รักลุงหรอก”มายด์ตะโกนออกมา ซัมเมอร์ตกใจจนฝีเท้าหยุดไปทีหนึ่ง มือที่วางบนไหล่เธอก็แน่นมากขึ้น เธอหันไปมองก็เห็นแต่งคางที่คมแหลมแล้วริมฝีปากที่บาง “รักไม่รัก ไม่ได้อยู่ที่เธอพูด ดูแลตัวเองให้ดีก่อน ต่อไปนี้อย่าไม่รู้หัวใหญ่หัวโต ไม่อย่างนั้นถ้าเดินออกไป คนอื่นจะสงสัยการสั่นสอนของตระกูลอศักตินที่แย่สอนคนแบบนี้ออกมาได้” ธาวินเก็บสายตาที่กระตุ้นนั้นขึ้น แล้วซัมเมอร์เดินออกไป จู่ๆซัมเมอร์ก็หยุด แล้วหันไปพูด“เมื่อกี้ ขอบคุณนายมากนะ” ธาวินมองไปที่งานเห็นชายหญิงที่ประสานกันเต้นอยู่นาน มุมปากก็ขยับขึ้น“คุณคิดจะขอบคุณผมยังไงครับ?”