บทที่ 1 เราหย่ากันเถอะ

ในตอนที่ไลลาตื่นขึ้นมา ร่างกายของเธอก็พังไปหมด แค่ขยับนิดเดียวก็ปวดไปถึงกระดูกแล้ว เมื่อได้ยินเสียงน้ำทะเลที่ซัดเข้ามา ไลลาก็นึกได้ว่าตอนนี้เธอยังอยู่บนเรือยอร์ชของธามอยู่ เมื่อคืนนี้ เธอหลับนอนกับธามแล้ว เธอเป็นคนรุกเอง สำหรับเธอแล้วมันเป็นค่ำคืนที่แสนวิเศษ เธอไม่อยากจะลืมตาขึ้นมาเลย เธอก้มหน้าลงและขดตัวอยู่ในผ้าห่มต่อ “ตื่นแล้วเหรอ?” เสียงเย็นชาของธามดังขึ้น เขาไม่มีอารมณ์มาดูเธอแกล้งหลับอีกต่อไป ไลลาพลิกตัวหันมามองเขา “ทำไมคะ? คุณชายธามรังเกียจที่ฉันบริการไม่ถึงใจเหรอคะ?” สีหน้าของธามดูเย็นชาจนน่ากลัวมาก แต่ยิ่งไลลามองเห็นสีหน้าเขาเป็นแบบนี้ เธอก็ยิ่งยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน “หรือว่าคิดไม่ถึงคะว่าฉันจะมาไม้นี้? อ้อ ฉันลืมบอกคุณไปค่ะ เมื่อวานเป็นวันไข่ตกของฉัน ไม่แน่ว่าอีกไม่นานคุณก็อาจจะได้เป็นพ่อคนก็ได้นะคะ” ไลลารู้ดีอยู่แล้วว่าธามจะต้องมาร่วมงานเลี้ยงต้อนรับการกลับประเทศของน้ำรินเพื่อนสนิทของเธอที่จัดขึ้นเมื่อคืนนี้อย่างแน่นอน แล้วเธอก็ไม่ได้เจอธามมาหลายอาทิตย์แล้วด้วย อีกไม่กี่วันจะเป็นงานทำบุญแซยิดของคุณธรณ์คุณท่านแห่งตระกูลฉัตรเฉลิมแล้ว เธอจำเป็นจะต้องท้องให้ได้ “ไลลา คุณพอเถอะน่า!” ธามส่งเสียงดุเธออย่างเยือกเย็น “คุณก็รู้อยู่แล้วว่าคนที่ผมรักคือน้ำริน แค่คุณมาวางแผนแต่งงานกับผมก็มากพออยู่แล้ว ทำไมคุณต้องไปทำร้ายน้ำใจของน้ำรินด้วย?” ไลลาชอบธาม คนที่อยู่ในเมือง A ต่างก็รู้กันหมด แล้วเรื่องการหมั้นหมายของธามกับน้ำรินนั้น คนในเมือง A ก็รู้เช่นกัน แต่ว่าคืนก่อนที่น้ำรินกับธามจะหมั้นกันนั้น ไลลากลับมาหลับนอนกับธาม แถมในคืนนั้นยังมีนักข่าวมาแอบทำข่าวด้วย วันถัดมาก็เลยเป็นข่าวใหญ่ แล้วธามก็เลยต้องแต่งงานกับไลลาด้วยความจำใจ ไม่มีงานแต่ง ไม่มีแหวนแต่งงาน มีเพียงแต่การทำร้ายซึ่งกันและกันของทั้งสองเท่านั้น และน้ำรินก็ได้เดินทางไปต่างประเทศในวันงานแต่งงานของพวกเขาพอดี วันนั้นธามยังตามเธอไปอย่างไม่คิดชีวิต แล้วงานแต่งงานที่ราบเรียบอยู่แล้วก็เหลือเพียงแค่ไลลาคนเดียวเท่านั้น แล้วต่อมาเรื่องนี้ก็ยังถูกนักข่าวเอาไปประโคมข่าวอีกด้วย “ฉันไปทำร้ายน้ำใจอะไรเธอคะ?” ไลลาหันไปมองเขาอย่างช้า ๆ “ฉันบังคับให้เธอหนีไปเหรอคะ? หรือว่าฉันบังคับให้เธอกลับมา? แล้วอีกอย่าง ฉันไม่ได้วางแผนให้คุณมาแต่งงานกับฉันนะคะ เพราะคุณต่างหากที่เมาคิดว่าฉันเป็นน้ำรินเอง แล้วที่คุณแต่งงานกับฉันเพราะว่าเรื่องนี้เป็นข่าวใหญ่มาก จะว่าไปฉันเองต่างหากค่ะที่เป็นคนเสียหาย” ธามโกรธจัด เขาบีบคอเธอกดลงบนเตียง “ปากคุณนี่พูดแก้ตัวเก่งไม่มีเปลี่ยนเลยนะ แต่ผมจะบอกอะไรคุณให้นะไลลา คุณล้มเลิกความคิดที่จะท้องกับผมไปได้เลย!” พูดจบ ธามก็หยิบขวดยาขวดเล็กที่อยู่ในตู้บนหัวเตียงออกมา เขาหยิบยาในนั้นออกมาแล้วยัดเข้าไปในปากของไลลาอย่างเอาเป็นเอาตาย “อะไรคะเนี่ย?” ไลลาตกใจมาก เธอดิ้นสุดแรงเกิด แต่ว่าก็ยังคงดิ้นไม่หลุดจากเงื้อมมือเขาอยู่ดี ธามเอามือจับคางของเธอเอาไว้แน่น แล้วพูดตะคอกใส่เธอ “ของที่ทำให้เธอไม่สามารถท้องได้ยังไงล่ะ” “คุณจะบ้าไปแล้วเหรอ!” ไลลาตะโกนดังลั่น แต่ก็ไม่สามารถทำให้ธามหยุดได้เลย ยาพวกนี้กินเม็ดเดียวก็พอแล้ว แต่ว่าธามกลับเทเข้าไปในปากเธอติดต่อกันหลายเม็ด ไม่มีน้ำ ธามบีบคอเธอให้เธอฝืนกลืนลงไป เมื่อเห็นว่ายาถูกกลืนลงไปแล้ว ธามถึงได้ยอมหยุดการกระทำของเขา ไลลาเจ็บมากร่างกายของเธอชาไปหมด เธอยืนแทบไม่ไหว เมื่อเขาปล่อยมือ เธอก็จับคอของตัวเองแล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำเพื่อล้วงคอให้อาเจียนออกมา เธอเจ็บตรงลำคอมาก ยาที่ฝืนกลืนลงไปเมื่อสักครู่นี้ยังติดค้างอยู่ในคอ แล้วเธอก็อาเจียนออกมาในที่สุด ดวงตาของเธอมีน้ำตารื้นขึ้นมา ไลลาจ้องมองดูเม็ดยาที่ถูกน้ำซัดลงไปในอ่างล้างหน้า ในใจของเธอรู้สึกเจ็บปวดมาก ธามยืนอยู่ข้างหลังเธอ เขาขมวดคิ้วแน่นแล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่น “จำเอาไว้ว่าอะไรที่คุณควรทำ อย่ามาล้อเล่นกับผมอีก ผมมีธุระ อย่าสร้างความเดือดร้อนอะไรอีกล่ะ” ยังจะมีธุระอะไรอีกล่ะ? จะไปหาน้ำรินเพื่ออธิบายให้เธอฟังสินะ? ไม่ได้เจอน้ำรินหลายเดือนแล้วนี่ คงจะรอไม่ไหวแล้วล่ะสิ เธอไม่มีแรงจะยืนต่อไปแล้ว ได้แต่อดทนฝืนยืนค้ำอ่างล้างหน้าอยู่อย่างนั้น แล้วเธอก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า “ธาม เราหย่ากันเถอะ”