บทที่ 4 เลือนลาง

“ไลลา เธอ…” ธามเพิ่งจะเดินไปข้างหน้าได้ก้าวหนึ่ง อยู่ดี ๆ ก็มีคน ๆ หนึ่งวิ่งมาจากจุดที่อยู่ไม่ไกลนัก เธอร้องไห้ครวญคราง โวยวายเสียงดังลั่น “แย่แล้ว แย่แล้ว คุณธามคะ น้องน้ำรินกระโดดลงทะเลไปแล้วค่ะ!” แม่ของน้ำรินร้องไห้จนน้ำหูน้ำตาไหล พลางชี้ลงไปที่ทะเล “อยู่ที่ไหนครับ!” ธามตกใจมาก เขามองลงไปในทะเล มองเห็นน้ำรินตกลงไปในทะเลจริง ๆ ด้วย ธามวิ่งถลาไปอย่างรวดเร็ว ‘โครม’ เขากระโดดตามลงไปในทันใด ไลลาสั่นสะท้านไปทั้งตัว เธอกำลังจะเดินตามไปดู แต่กลับถูกใครบางคนตบเข้าที่ใบหน้าอย่างจัง แม่ของน้ำรินมองเธออย่างเกลียดชัง “ไลลาเธอเห็นแล้วหรือยัง คุณธามเขายอมตายเพื่อลูกสาวของฉันได้ ถ้าเธอยังจะมายุ่งกับคุณธามอีกล่ะก็ ระวังตัวเอาไว้ให้ดีเถอะ” พูดจบ แม่ของน้ำรินก็วิ่งไปทางดาดฟ้าของเรือ ไลลาถูกตบจนมึนไปหมด เธอถอยหลังกลับไปสองก้าว เธอหน้ามืด รู้สึกขาอ่อนจนไร้เรี่ยวแรง ก่อนที่เธอจะหมดสติไปนั้น เหมือนว่าเธอมองเห็นว่ามีคน ๆ หนึ่งมาอุ้มประคองเธอเอาไว้ “พี่กวี…” ไลลาพึมพำออกมา จากนั้นเธอก็เป็นลมหมดสติไป ไลลาฝันถึงตอนที่เธอเจอกับธามเป็นครั้งแรกอย่างเลือนลาง เพราะเรื่องสัญญาของบริษัททำให้เธอและเขาต้องแย่งรับออเดอร์จากลูกค้า และหลังจากนั้น… “อื้อ!” ไลลาตกใจตื่นขึ้นมา เธอมองไปรอบ ๆ พบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ในห้องของบ้านตระกูลกรองเกียรติ ไลลาเป็นเด็กกำพร้า เธอรู้จักกับน้ำรินที่บ้านเด็กกำพร้า ในตอนแรกพวกเธอสนิทสนมกันมาก แต่ว่าต่อมาหลังจากที่น้ำรินถูกรับไปเลี้ยง พวกเธอก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย ต่อมาหลังจากที่เธอได้รับการอุปการะจากบ้านตระกูลกรองเกียรติ เธอถึงได้มีโอกาสเจอกับน้ำรีนอีกครั้ง เมื่อเธอบรรลุนิติภาวะ เธอก็ออกไปช่วยงานในบริษัท คุณพ่อและคุณแม่บุญธรรมต่างก็ไปทำงานอยู่ที่ต่างประเทศ มีเพียงแต่พี่กวีเท่านั้นที่อยู่กับเธอ หลังจากนั้นพี่กวีก็ไปเรียนหลักสูตรแพทย์ต่อที่ต่างประเทศ ส่วนเธอก็อยู่ดูแลบริษัทอยู่ที่บ้านตามเดิม เมื่อเธอเล่าเรื่องของธามให้พี่กวีฟัง พี่กวีถึงได้กลับมาจากต่างประเทศ แต่ว่าพี่กวีไม่ชอบธาม ไม่อยากให้เธอแต่งงานกับเขา โดยเฉพาะในตอนหลังที่ธามจำไลลาไม่ได้แล้ว พี่กวียังเคยไปมีเรื่องกับธามด้วย แต่ไลลายืนกรานที่จะแต่งงานกับธามให้ได้ พี่กวีก็เลยไม่สนใจเธออีก นึกไม่ถึงเลยว่าในตอนที่เธอกำลังย่ำแย่ กลับเป็นพี่กวีที่ออกหน้ามาช่วยเหลือเธอ กวีดันประตูเข้ามาจากด้านนอก ในมือถือข้าวต้มมาชามหนึ่ง เมื่อเห็นว่าไลลาฟื้นแล้วเขาก็เดินเข้ามา เอามือลูบหัวไลลาเบา ๆ แล้วเอ่ยถามว่า “ดีขึ้นแล้วหรือยังคะ?” ไลลาพยักหน้า “ขอโทษนะคะที่ทำให้พี่เดือดร้อนไปด้วย” “ไม่เป็นไรค่ะ” กวียิ้มให้เธอ “แค่เธอคิดได้ก็พอแล้ว พี่ดีใจมากเลยนะที่เธอยอมหย่ากับธาม” ไลลาสั่นไปทั้งตัว เธอนึกขึ้นมาได้ “ฉันหมดสติไปนานเท่าไรแล้วเหรอคะ?” “ครึ่งวันได้” กวีตอบเธอ “ทำไมเหรอคะ?” ไลลาลงจากเตียงแล้วสวมรองเท้า “ธามอยู่ที่ไหนคะ? ฉันจะไปหาเขาค่ะ!” สีหน้าของกวีนิ่งไปเล็กน้อย “อยู่ในบ้านของน้ำริน ถ้าเธออยากจะไปก็ไปเองก็แล้วกันนะ” ไลลาไม่ได้สังเกตเห็นถึงความผิดปกติของกวี เธอใส่เสื้อคลุมแล้ววิ่งออกไปเลย เมื่อเห็นว่าไลลาวิ่งออกไปจนลับตาแล้ว กวีก็กำหมัดขึ้นมาแล้วชกลงไปที่กำแพงข้าง ๆ อย่างแรง สีหน้าของเขาไม่สู้ดีนัก ไลลาออกไปเรียกรถแท็กซี่ แล้วตรงไปยังบ้านของน้ำริน เธอต้องการจะบอกความจริงทั้งหมดให้กับธาม! เมื่อไปถึงบ้านของน้ำริน ไลลามองเห็นธามกำลังป้อนข้าวต้มให้น้ำรินอยู่ เมื่อน้ำรินมองเห็นไลลาก็กอดผ้าห่มแน่นแล้วแสร้งทำท่าทางกลัวอย่างเสียสติ “ไลลา เธออย่าทำร้ายฉันเลยนะ ฉันไม่ได้อ่อยพี่ธามอย่างที่เธอว่า ฉันเปล่า!” ขณะนั้นเอง แม่ของน้ำรินที่นั่งอยู่ก็รีบลุกขึ้นมาขวางเอาไว้ “เธอทำร้ายลูกสาวฉันจนต้องกระโดดน้ำไป ตอนนี้เธอยังจะมาทำอะไรอีก?” ไลลาไม่สนใจจะมองเธอแม้แต่หางตา เธอจ้องหน้าธามนิ่ง “ธาม คุณมานี่หน่อยค่ะ ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ” “เธอมีสิทธิ์อะไรที่จะมาเรียกร้องให้คุณธามของพวกเราไปคุยกับเธอกัน?” แม่ของน้ำรินผลักไลลาอย่างแรง ไลลายิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น “แล้วพวกเธอมีสิทธิ์อะไรล่ะ? อย่างน้อยฉันก็เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของธาม!”