บทที่ 5 กวนใจ

ไลลาจ้องธามแล้วพูดกับเขาว่า “คุณคือสามีของฉัน คุณมานั่งดูแลผู้หญิงคนอื่นที่นี่แล้วทิ้งภรรยาของคุณไว้ที่ดาดฟ้าเรือ คุณทำอย่างนี้ได้อย่างไรคะ?” สีหน้าของธามยังคงมีความเย็นชาต่อเธอ “พี่ชายคุณมารับคุณกลับไปแล้วไม่ใช่หรือไง?” เมื่อเขาช่วยน้ำรินขึ้นมาได้ เขาก็เห็นว่ากวีอุ้มไลลาไปแล้ว ธามพูดพลางวางชามข้าวต้มในมือลง “ไลลา ในใจของผมมีเพียงแค่น้ำรินคนเดียวเท่านั้น เมื่อครู่นี้ผมได้ตกลงกับน้ำรินเรียบร้อยแล้ว รอน้ำรินหายดีแล้วพวกเราจะแต่งงานกัน ส่วนคุณ ผมจะให้ค่าชดเชยกับคุณ ขอให้คุณอย่ามายุ่งมากวนใจผมอีกจะได้ไหมครับ” ไลลารู้สึกเหมือนโดนตบหน้าอย่างแรง เธอชาไปทั้งตัว จากนั้นเธอก็พูดออกมาด้วยน้ำสียงที่เยือกเย็น “ธามคะ คุณรู้ไหมคะว่าผู้หญิงที่คุณรักเป็นคนอย่างไร?” “ต่อให้จะเป็นอย่างไรผมก็รักเธอ” ธามตอบ “คุณก็ไม่จำเป็นจะต้องมาพูดใส่ร้ายเธอหรอก ผมไม่เชื่อคุณ” ไลลามองรอยยิ้มของน้ำรินที่เคยเป็นเพื่อนรักของเธอ ในใจของเธอรู้สึกแย่มากขึ้นเรื่อย ๆ น้ำรินยังคงยิ้มอยู่ “ไลลา เธออย่าเป็นแบบนี้สิ ฉันรู้ว่าเธอก็รักพี่ธามเหมือนกัน แต่ว่าเธอมาทำแบบนี้กับพี่ธามมันก็ไม่ถูกต้องนะ แล้วพี่ธามเขาก็รักฉันแค่คนเดียวเท่านั้น แค่ต่อไปเธออย่ามาเป็นบุคคลที่สามระหว่างฉันกับพี่ธามอีก พวกเราก็ยังเป็นเพื่อนกันได้อยู่นะ” บุคคลที่สาม? เธอเป็นบุคคลที่สามอย่างนั้นเหรอ? ไลลารู้สึกว่ามันน่าตลกมาก เธอพิงกำแพงแล้วหัวเราะออกมา ร่างกายของเธอสั่นเทิ้มไปหมดจนแทบจะยืนไม่ไหวอยู่แล้ว “เธอยังจะมาหัวเราะบ้า ๆ อะไรอยู่อีก? ทำไมยังไม่รีบไสหัวไปสักที?” แม่ของน้ำรินเท้าเอวตวาดใส่เธอ ประกายนัยน์ตาของไลลาค่อย ๆ จางลงจนมืดสนิท เธอกวาดสายตามองรอบ ๆ แล้วอยู่ ๆ ก็พูดออกมาว่า “ธาม คุณยังจำได้ไหมคะว่าหลังจากที่คุณประสบอุบัติเหตุแล้ว คุณเคยได้รับการรักษาทางจิตวิทยาด้วย? จากนั้นก็มีจิตแพทย์มาทำการทดสอบกับคุณ แล้วก็ยังมีนักสะกดจิตมาทำการสะกดจิตให้กับคุณ? คุณรู้บ้างไหมคะว่าหลังจากอุบัติเหตุในครั้งนั้น คนพวกนั้นทำอะไรกับความทรงจำของคุณไปบ้าง?” ไลลายังพูดไม่ทันจะจบจบ แม่ของน้ำรินก็ชักสีหน้าแล้วถลาเข้ามาตบเธออย่างแรง “เธอพูดบ้าอะไรของเธอเนี่ย!” ไลลาถูกเธอตบจนทรุดลงไปกองกับพื้น เธออยากจะลุกขึ้นมาแต่ว่าแม่ของน้ำรินกลับใช้เท้าถีบเธอ “ตอนนั้นเธอมาสร้างความเดือดร้อนให้ลูกสาวของฉันที่โรงพยาบาล ทำลายงานแต่งงานของลูกสาวของฉัน แล้วยังแย่งลูกเขยของฉันไปอีก เธอยังมาหน้ามาอยู่ที่นี่อีกเหรอ? ไป๊ ไสหัวไปให้พ้นเลยนะ!” พูดจบแม่ของน้ำรินก็กระชากผมของเธอแล้วจะลากเธอออกไป “หยุดเดี๋ยวนี้!” ธามขมวดคิ้วแน่น เมื่อเขานึกถึงเรื่องอุบัติเหตุก็รู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรง เขารู้ว่าเขาเคยประสบอุบัติเหตุ แต่เกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้นเขาก็จำไม่ได้แล้ว มันรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาแต่ก็นึกไม่ออก เขาก้าวยาว ๆ เดินเข้ามาแล้วเอาตัวไลลาไปจากเงื้อมมือของแม่น้ำริน เขากำแขนของเธอแล้วถามว่า “คุณว่าอะไรนะ? ใครมาทำอะไรกับความทรงจำของผม?” แม่ของน้ำรินตะโกนดังลั่งอย่างเลิกลั่ก “คุณอย่าไปฟังเธอพูดมั่ว ๆ นะ!” “พี่ธามคะ ฉันกลัว” น้ำรินกอดผ้าห่ม ทำท่าทางน่าสงสาร “พี่ไล่เธอออกไปได้ไหมคะ พี่มาอยู่กับฉันหน่อย ฉันกลัว” ส่วนไลลามองดูใบหน้าของธามที่อยู่ห่างจากเธอเพียงไม่ถึงคืบ แล้วอยู่ ๆ เธอก็หัวเราะออกมา เธอหัวเราะจนน้ำตาเล็ด ท้องคัดท้องแข็งจนร่างกายรู้สึกเจ็บตามไปหมด เธอกัดฟันแล้วพูดเน้นย้ำออกมาทีละคำว่า “คุณลืมไปแล้วจริง ๆ เหรอคะ? คืนก่อนที่คุณจะประสบอุบัติเหตุ คุณได้ขอฉันแต่งงาน แต่หลังจากที่คุณประสบอุบัติเหตุคุณก็จำฉันไม่ได้เลย แต่กลับนึกว่าน้ำรินเป็นฉัน แล้วยังขอน้ำรินแต่งงานอีก ทั้งหมดนี้เป็นเพราะว่ามีคนฉวยโอกาสตอนที่คุณบาดเจ็บใช้จิตวิทยาและการสะกดจิตกับคุณยังไงล่ะคะ!” แม่ของน้ำรินกลัวจนลนลาน “เธอโกหก!”