บทที่ 6 ทำร้ายร่างกาย

“ฉันไม่ได้โกหก คุณไปตรวจดูที่โรงพยาบาลเองได้เลย หรือว่าไปถามคุณหมอดูก็ได้ แล้วคุณก็จะรู้ความจริงทุกอย่าง” ไลลาเจ็บจนมีเหงื่อผุดซึมออกมาบริเวณหน้าผาก เธอแสยะยิ้มแล้วหัวเราะออกมาอย่างอ่อนแรง “ธาม ที่คุณเกลียดฉันมาตลอด ก็น่าจะเป็นเพราะว่าคุณถูกบังคับให้แต่งงานกับฉัน แล้วคุณรู้บ้างไหมคะว่าฉันเองก็เกลียดคุณมาตลอดเช่นกัน? ฉันเกลียดที่คุณจำฉันไม่ได้ เกลียดที่คุณทำกับฉันแบบนี้ ถึงแม้ว่าฉันจะรักคุณมากจนถอนตัวไม่ได้ แต่ว่าฉันเองก็ถูกเลี้ยงมาอย่างดีตั้งแต่เล็กจนโต ฉันมีความสุขมากในช่วงเวลาที่คบกับคุณ แต่ตั้งแต่ที่ฉันแต่งงานกับคุณมา ฉันไม่มีความสุขเลย…” ไลลาเจ็บมาก แรงของเธอค่อย ๆ หมดไปจนเธอต้องพิงกับกำแพง ใบหน้าของเธอเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ เธอพูดเน้นย้ำกับเขาออกมาทีละคำ “ไม่ว่าระหว่างเราจะมีปัญหาอะไร ฉันก็ยอมปล่อยแล้ว เราหย่ากันเถอะ…” ธามรู้สึกตึงเครียดไปทั้งตัว เขากุมแขนของไลลา แต่ร่างกายของไลลาอ่อนแรงมากจนเขากุมเอาไว้ไม่อยู่ ทำให้เขารู้สึกใจคอไม่ค่อยดีเลย ทำไมล่ะ? ตอนที่น้ำรินกระโดดลงทะเลเขายังไม่รู้สึกกลัวขนาดนี้เลย แต่ตอนนี้เมื่อเห็นเธอกำลังอ่อนแอ หัวใจของเขาก็รู้สึกเจ็บปวดราวกับมีคนมาบีบเอาไว้ เจ็บจนเขาแทบจะยืนไม่ไหว เขารู้สึกปวดหัว เหมือนกับมีภาพมากมายปรากฎขึ้นมาอยู่ชั่วขณะหนึ่ง ในตอนที่เขากำลังปวดหัวมากจนแทบจะยืนไม่ไหวนั้น แม่ของน้ำรินที่อยู่ข้าง ๆ ก็พุ่งถลาเข้ามา เธอกำเส้นผมของไลลาแล้วจะกระชากให้ออกไป เธอทั้งกระชากผมและถีบเตะทำร้ายร่างกาย ไลลาอยากจะตอบโต้ แต่เธอไม่มีแรงเลย แม้แต่ร้องโวยวายออกมาเธอยังทำไม่ได้เลย! ธามปวดหัวเหมือนกับว่าจะระเบิดออกมา ม่านตาของเขาเริ่มพร่ามัว ในหัวมีฉากต่าง ๆ ผุดขึ้นมามากมาย ล้วนแต่เป็นภาพที่อยู่กับไลลาทั้งนั้น ไลลาคนที่คึกคักร่าเริง ไลลาคนที่กระปรี้กระเปร่ามีชีวิตชีวา ไลลาตนที่แข็งแกร่งและมีความเชื่อมั่นในตัวเองสูง ทุก ๆ ด้านของไลลากำลังพูดคุยอยู่กับเขาในเรื่องที่แตกต่างกันออกไป ‘คุณธาม คนอย่างคุณเนี่ยนะจะมาแย่งลูกค้าฉัน?’ ‘คุณธาม ทำไมคุณถึงเสียสละโอกาสการทำสัญญาให้กับฉันล่ะ?’ ‘คุณธาม คุณชอบฉันหรือเปล่าคะ?’ ‘คุณธาม คุณธาม? คุณธาม!’ ภาพต่าง ๆ เหล่านี้ทำให้เขารู้สึกปวดหัวเหมือนกับจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ เขาปวดมากจนต้องร้องครวญครางออกมาแล้วเอามือระดมทุบศีรษะของตัวเอง “พี่ธาม พี่ธามเป็นอะไรไปคะ?” ธามลืมตาขึ้น เขาสบตากับน้ำรินพอดี ในตอนนี้ธามเพิ่งจะรู้สึกตัว เขาผลักน้ำรินออกในทันใด แต่ในตอนที่เขาเพิ่งจะได้สติฟื้นกลับคืนมา เขาก็มองเห็นแม่ของน้ำรินลากไลลาไปเกือบจะถึงประตูบ้านอยู่แล้ว เธอลากไปพลางทำร้ายทุบตีและเตะไลลา “ใครใช้ให้เธอมายุ่งวุ่นวายกับลูกเขยของฉัน!” ในหน้าของไลลาซีดเผือด ร่างกายส่วนล่างของเธอมีเลือดไหลออกมาเป็นทาง ฉากตรงหน้าให้ธามแทบจะขาดใจ เขารีบวิ่งเข้าไปผลักแม่ของน้ำรินออก แล้วอุ้มไลลาขึ้นมา “โอ้ย!” แม่ของน้ำรินร้องออกมาเสียงดัง จากนั้นเธอก็นั่งลงไปที่พื้น เมื่อน้ำรินเห็นดังนั้นเธอก็นั่งไม่ติดที่แล้ว เธอรีบวิ่งมาขวางทางธามเอาไว้ “พี่ธาม พี่ธามจะไปอุ้มเธอทำไมคะ? พี่ธาม…” “ไปให้พ้น!” ธามตวาดใส่เธอ เขาไม่สนใจคนอื่น รีบอุ้มไลลาวิ่งออกมาจากบ้านพาไปขึ้นรถ จากนั้นก็ขับรถมุ่งหน้าตรงไปยังโรงพยาบาล รถติดมาก ธามแซงรถทุกคันไป เขาขับฝ่าไฟแดงมานับไม่ถ้วน เมื่อถึงโรงพยาบาล ไลลาก็แทบไม่ได้สติแล้ว ธามพูดกับไลลาที่อยู่ในอ้อมกอดเขาว่า “ไลลา ไลลาคุณเป็นอะไร? หมอ หมอ!” ไลลาพูดออกมาอย่างแผ่วเบา “อย่าเรียกเลยค่ะ ฉันจะไม่ไปตามตื๊อคุณอีกแล้ว ธาม คุณอยากจะอยู่กับใครก็ไปเถอะค่ะ” ธามรู้สึกเจ็บแปลบในหัวใจราวกับจะหยุดหายใจ เขารู้สึกว่าคำพูดทุกคำของไลลากำลังกรีดหัวใจของเขาอยู่ เขากุมมือของไลลาเอาไว้แน่น “ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ไม่ต้องแล้ว! พยาบาล หมอ! หมอ!” “เรา…หย่ากันเถอะ ฉัน…ฉันยอมแล้ว…” หลักจากที่ไลลาใช้แรงเฮือกสุดท้ายพูดคำพวกนี้ออกมา เธอก็หมอสติไป