บทที่ 7 เลือดที่แห้งขอด

“หลบไป!” มีคน ๆ หนึ่งปรากฎตัวขึ้นด้านหลังพร้อมกับชุดกาวน์สีขาวสะดุดตา คน ๆ นั้นแย่งไลลาไปจากมือของธาม เขาวางไลลาบนเปลเคลื่อนที่ แล้วพยาบาลสองคนด้านหลังก็รีบเข็นเธอวิ่งไปด้านหน้า “กวี คุณทำอะไร?” ธามกระชากคอเสื้อของกวีมาอย่างแรง “คุณจะทำอะไรกับไลลา?” ธามและกวีไม่ถูกกันอยู่แล้ว พวกเขาเป็นศัตรูของกันและกัน แต่มีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่รู้ว่าเพราะอะไร “ทำอะไร? ผมก็จะช่วยเธอน่ะสิ” กวีจ้องธามอย่างเยือกเย็น “เธอเป็นน้องสาวของผม ส่วนคุณน่ะ เป็นคนร้ายที่ทำให้เธอต้องตกอยู่ในสภาพนี้ยังไงล่ะ!” พูดจบ กวีก็หันไปพูดกับพยาบาลว่า “ไปเบิกถุงเลือด ทดสอบเสร็จแล้วรีบนำส่งเข้าไปในห้องฉุกเฉินด่วน เร็วเข้า!” ธามนิ่งงันอยู่กับที่ เขามองดูไลลาที่นอนอยู่บนรถเข็น บนมือของเขามีรอยเลือดที่แห้งขอด สีหน้าของไลลาขาวซีด ธามกลัวเหลือเกิน เขาคว้าแขนของกวีแล้วเอ่ยถามว่า “ไลลาจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” “ไปให้พ้น!” กวีพยายามเก็บกดอารมณ์โกรธเอาไว้ เขาสะบัดมือของธามออกแล้ววิ่งไปทางห้องฉุกเฉินต่อ ถ้าเป็นในตอนปกติ ธามก็คงไม่ยอมกวีหรอก แต่ว่าตอนนี้มือเท้าของเขาชาไปหมด เขาไม่กล้าก้าวเท้าไปเลย เขากลัว เขากลัวว่าไลลาจะจากเขาไปทั้งอย่างนี้ เขาได้แต่รออยู่หน้าประตูมองดูพยาบาลที่กำลังวุ่นวายอยู่โดยที่เขากลับทำอะไรไม่ได้เลย เขาเข้าไปจะถามพยาบาล แต่พยาบาลกลับหันมาบอกเขาว่า “คนไข้กำลังตกอยู่ในอันตรายค่ะ คุณอย่าเพิ่งมารบกวนนะคะ!” ธามโมโหมากที่ถูกคนอื่นดุ แต่เขาไม่กล้าทำอะไรทั้งนั้น ในใจของเขาเต็มไปด้วยความร้อนรน เขาอยากจะไปล้างหน้าในห้องน้ำเพื่อให้จิตใจสงบลงหน่อย แต่ว่าตอนนี้ไลลายังไม่พ้นขีดอันตราย เขาไม่อยากเดินออกไปจากตรงนี้เลยแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว เขาได้แต่นั่งรออยู่บนเก้าอี้ยาวหน้าห้องฉุกเฉินเท่านั้น ผ่านไปไม่นาน พยาบาลยังไม่ทันออกมาเลย แม่ของน้ำรินก็ปรากฎตัวขึ้น ใบหน้าของแม่น้ำรินเต็มไปด้วยน้ำตา เธอร้องห่มร้องไห้พูดกับธามว่า “คุณธาม น้ำรินจะกระโดดตึกตายแล้ว เธอจะฆ่าตัวตาย คุณรีบไปดูเธอเร็วเข้า!” ตอนนี้ธามปวดหัวมาก มีภาพต่าง ๆ ปรากฎขึ้นมาในหัวมากมาย ในใจของเขาก็ไม่เป็นสุขเลย เขาบังคับอารมณ์ตัวเองไม่ได้ แต่ก็กลัวว่าจะไปรบกวนหมอที่กำลังรักษาไลลาอยู่ด้านใน เขาก็เลยพยายามกัดกลั้นอารมณ์เอาไว้อย่างเต็มที่แล้วพูดออกไปว่า “คุณกลับไปเถอะ อย่ามารบกวนผม” “แต่ว่าน้ำรินจะกระโดดตึกตายแล้วนะ!” แม่ของน้ำรินแสร้งทำเป็นร้อนรน “เพราะว่าคุณอุ้มไลลาออกไปแบบนั้น คุณจะไปสนใจเธอทำไม? เธอเป็นผู้หญิงเลว ๆ ที่วางแผนเข้าหาคุณ ให้ตาย ๆ ไปได้ก็ดี คุณ…” “ก็บอกว่าให้ไสหัวไปไง!” ธามลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เขากำคอของเธอแล้วดันไปติดกำแพงอย่างรวดเร็ว “ฟังไม่รู้เรื่องหรือไง!” แม่ของน้ำรินตกใจมาก เธอรีบวิ่งหนีกลับออกไปอย่างหัวซุกหัวซุน ธามมองดูแผ่นหลังของเธอที่วิ่งหายไป เขาก็พิงตัวลงไปบนกำแพงอย่างหมดแรง เขาก้มหน้า มองดูรอยเลือดที่อยู่บนแขนของเขา รอยเลือดพวกนี้ ล้วนแต่เป็นรอยเลือดของไลลา “ไลลาเธอเป็นไงบ้างแล้ว?” ความทรมานในใจทำให้ธามอดทนรอต่อไปไม่ไหว เขาผลักประตูจะเข้าไปในห้องฉุกเฉิน “คุณจะทำอะไรน่ะ!” พยาบาลกั้นประตูเอาไว้ “คุณไม่อยากให้คนไข้มีชีวิตรอดแล้วหรือไง!” “เธอเป็นผู้หญิงของผม!” เส้นเอ็นบนบริเวณหน้าผากของธามเต้นดัง ‘ตึก ๆ’ “ทำไมผมถึงเข้าไปดูเธอไม่ได้!” “ร่างกายของเธอแย่มากอยู่แล้ว พอตั้งครรภ์ก็ถูกคนทำร้ายอย่างรุนแรงอีก ตอนนี้เธอเสียเลือดไปมาก ข้างในเป็นห้องปลอดเชื้อ ร่างกายของคุณเต็มไปด้วยเชื้อโรค ถ้าคุณอยากให้เธอตายคุณก็เข้าไปสิ เข้าไปเลย!” เสียงของพยาบาลแหลมแสบแก้วหูมาก ยิ่งที่ให้คนที่ได้ยินยิ่งร้อนใจมากไปใหญ่ กวีที่น่าจะรอผ่าตัดอยู่ด้านในวิ่งออกมา เมื่อเขามองเห็นธามก็เดือดจัด ชกเข้าไปที่บริเวณท้ายทอยของธามเข้าเต็ม ๆ ทำให้เขาสลบลงไปกองอยู่กับพื้นในทันใด “หาห้องว่าง ๆ ให้เขาหน่อย!” กวีสั่งพยาบาล จากนั้นเขาก็บอกว่า “รีบไปเบิกเลือดในคลังให้ผม!”