บทที่ 8 ช่วยเด็กเอาไว้ไม่ได้

ธามฝัน ในฝัน เขาได้เจอกับไลลาและตกหลุมรักเธอในงานความร่วมมือทางธุรกิจงานหนึ่ง แต่ว่าไลลาเป็นคนที่ค่อนข้างหยิ่ง เธอปากจัดพูดเก่ง คนที่พยายามเข้าใกล้เธอล้วนแต่จะต้องผิดหวังกลับมากันหมด ธามพยายามอย่างหนัก ในที่สุดเขาก็ได้ใจเธอมา วันนั้นเขาดีใจมากก็เลยไปดื่มฉลอง จากนั้นในตอนที่เขากำลังขับรถกลับบ้าน เขาก็ประสบอุบัติเหตุ… แล้วหลังจากนั้น…หลังจากนั้น “ไลลา…ไลลา? ไลลา!” “อ่า!” ธามลุกขึ้นมานั่งอย่างรวดเร็ว เขามองสำรวจรอบ ๆ ถึงได้รู้ว่าตัวเองอยู่ในห้องผู้ป่วย ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ เขาลุกขึ้นจากเตียง แล้วอาการปวดหัวก็กลับมาอีกครั้ง เขาสลบไปนานเท่าไรแล้ว? เขาดูเวลาในโทรศัพท์ถึงได้รู้ว่าตัวเองสลบไปหลายชั่วโมงแล้ว เขาอดทนกับความเจ็บปวด แล้วหาทางเดินไปยังห้องฉุกเฉิน “ยังไม่เสร็จอีกเหรอ?” เขาถามพยาบาลคนหนี่งด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า พยาบาลเห็นใบหน้าเขาที่ซีดเซียวและเต็มไปความกังวล เธอพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลง “ใกล้แล้วค่ะ คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ว่าช่วยเด็กเอาไว้ไม่ได้ค่ะ” “เด็ก?” ธามพยายามนึกเหตุการณ์ก่อนที่เขาจะสลบไป ไลลาท้องตั้งแต่เมื่อไร? “เธอท้องตั้งแต่เมื่อไรครับ ทำไมผมไม่รู้เลย?” น้ำเสียงของธามทั้งแหบพร่าและอ่อนแรง เขาเคยนอนกับไลลาสองครั้ง เมื่อสองอาทิตย์ก่อน และเมื่อวาน… “ประมาณหนึ่งสัปดาห์เกือบจะสองสัปดาห์ค่ะ” พยาบาลถอนหายใจเบา ๆ แล้วพูดว่า “คนไข้เองก็ไม่รู้เช่นกันค่ะ เพราะว่าเวลายังน้อยเกินไป น่าเสียดาย” ร่างกายของธามสั่นไปหมด “อีกนานไหมครับกว่าเธอจะออกมาได้?” ธามถาม “น่าจะประมาณครึ่งชั่วโมงค่ะ” พยาบาลตอบ “คุณรีบไปซื้อของบำรุงมาเตรียมไว้เถอะค่ะ” ธามก้าวเดินออกไปอย่างล่องลอย เขาหยุดยืนอยู่บนทางเดินพักหนึ่ง แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วต่อสายไปหาลูกน้องของเขา “ช่วยตรวจสอบหมอจิตเวชที่ช่วงนี้ผมไปรักษาให้หน่อย” หลังจากที่วางสาย ธามกำลังคิดว่าควรจะซื้อของบำรุงอะไรดี แต่ว่าเขากลับบังเอิญเจอน้ำรินเดินมาพอดี น้ำรินสวมใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนส์ ดูท่าทางเหมือนกับเด็กมหาวิทยาลัย เธอมองหน้าธามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ “พี่ธาม ไลลาดีขึ้นหรือยังคะ?” ธามมองหน้าเธอ เขาดึงเนคไทให้คลายออกด้วยความหงุดหงิด ในความทรงจำของเขา ไม่มีเงาของไลลาเลย เพราะฉะนั้นก่อนหน้านี้ที่ไลลามาตามตื๊อเขา เขาก็คิดว่าเธอพูดโกหก คนที่เขาชอบน่าจะเป็นน้ำริน แล้วน้ำรินยังมีสร้อยที่เขามอบให้เป็นของขวัญอีก สร้อยเส้นนี้เป็นสร้อยคู่รัก อีกเส้นหนึ่งยังถูกเก็บอยู่ในบ้านของเขาเป็นอย่างดี แต่ว่าในวันนี้ ความจริงได้ปรากฎขึ้นมาแล้ว ความทรงจำที่เพิ่งเข้ามาในหัวของเขาทำให้เขาหงุดหงิดและรู้สึกไม่สบายใจมาก ใจของเขาอยู่ที่ไลลาคนเดียวเท่านั้น เมื่อน้ำรินมาปรากฎตัวต่อหน้าเขา เขาก็เลยได้แต่เลิกคิ้วแล้วถามไปอย่างเย็นชาว่า “คุณมาทำไม?” “ฉันมาเยี่ยมไลลาค่ะ” น้ำรินพูดออกมาเบา ๆ “คุณแม่ของฉันเธอไม่ได้ตั้งใจนะคะ เพราะว่าไลลามาทำให้ฉันตกใจ คุณแม่ของฉันก็เลยไปตีเธอน่ะค่ะ พี่ธาม พี่ธามให้อภัยคุณแม่ได้ไหมคะ?” ให้อภัย? เขาจะให้อภัยคนที่ทำไลลาแท้งได้อย่างไร? ธามเลิกคิ้วขึ้น ยังไม่ทันที่เขาจะพูดอะไรออกมา ก็ได้ยินเสียงคนเอ่ยเรียกจากบริเวณที่อยู่ไม่ไกลจากตรงนั้นเท่าไรนัก “สามีของคนไข้ที่ตั้งครรภ์รบกวนมาที่นี่หน่อยค่ะ” “ตั้งครรภ์? ไลลาท้องเหรอคะ?” น้ำรินตกใจ ทันใดนั้นใบหน้าของเธอก็เศร้าหมอง “พี่ธาม พี่รับปากกับฉันแล้วไม่ใช่เหรอคะว่าจะไม่แตะต้องเธอ?” “เธอเป็นภรรยาของผม ทำไมผมจะแตะต้องเธอไม่ได้?” ธามอดโมโหไม่ได้ เขาพูดกับน้ำรินด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น “เรื่องที่แม่ของเธอทำร้ายไลลาจนแท้ง รอไลลาดีขึ้นก่อนแล้วผมจะตามไปคิดบัญชีกับพวกคุณด้วยตัวเอง หลังจากนี้ คุณห้ามมาปรากฎตัวต่อหน้าไลลาอีก!” พูดจบ ธามก็เดินตามพยาบาลไป พยาบาลเดินนำธามเข้าไปยังห้องหนึ่ง เธอผลักประตูเข้าไปแล้วพูดว่า “คุณหมอรอคุณอยู่ค่ะ” ธามเดินเข้าไปนั่งในห้อง เขาเก็บกดอารมณ์โมโหเอาไว้แล้วถามไปว่า “ภรรยาของผมเป็นไงบ้างครับ?” “สถานการณ์ไม่ค่อยดีเท่าไร เธออาจจะไม่สามารถตั้งครรภ์ได้อีกแล้ว” คุณหมอบอกว่า “ต่อให้รักษาเฉพาะทาง ก็มีโอกาสน้อยมาก” “อะไรนะครับ?” ธามหัวใจหล่นวูบ สายตาของเขาดุดัน “มีผู้หญิงตั้งมากมายที่เคยแท้ง แต่ก็ยังสามารถมีลูกได้อีก ทำไมเธอถึงจะไม่ได้ล่ะครับ?” ธามและตระกูลฉัตรเฉลิมจำเป็นจะต้องมีทายาทเพื่อสืบทอด อีกไม่กี่วันก็จะเป็นงานแซยิดครบรอบอายุหกสิบปีของคุณธรณ์ คุณท่านใหญ่แห่งตระกูลฉัตรเฉลิม ถ้าไลลาไม่มีลูก สำหรับตระกูลฉัตรเฉลิมแล้ว… คุณหมอพยายามทำอารมณ์ให้เป็นปกติ เขาพูดต่อว่า “ในตอนที่ทำการผ่าตัดคุณน่าจะทำการเซ็นต์ยินยอมแล้ว คุณจะต้องยินยอมรับผลจากการผ่าตัด แล้วที่สำคัญคนไข้เพิ่งจะตั้งครรภ์ไม่นาน ในช่วงนี้เป็นช่วงอันตรายอยู่แล้วด้วยครับ” คุณหมอนิ่งไปชั่วขณะหนึ่งแล้วพูดต่ออีกว่า “แต่ว่าพวกเราก็จะช่วยรักษาให้ถึงที่สุดอยู่แล้วครับ” ธามเก็บกดความรู้สึกต่อไปไม่ไหวแล้ว เขาก่นด่าออกมาอย่างเยือกเย็น “รักษาคนไข้ไม่ได้ พวกคุณมาเป็นหมอได้อย่างไรกัน” แล้วเขาก็ก้าวยาว ๆ เดินออกไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าธามออกไปแล้ว หมอก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เขาหันไปพูดกับคนที่หลบอยู่ด้านหลังม่านสีฟ้า “คุณหมอกวีครับ เอ่อ…” “วางใจได้เลยครับ” กวีเดินออกมาจากด้านใน เขาทำหน้าพอใจแล้วพูดออกมาว่า “ตำแหน่งรองผู้อำนวยการโรงพยาบาลเป็นของคุณแล้ว”