บทที่ 10 ไปตายซะ!

“กรี๊ด!” ไลลากรีดร้องเสียงดังลั่น เธอตวัดมือไปปัดชามในมือของน้ำรินทิ้ง และพยายามดิ้นรนเพื่อลงจากเตียงอย่างบ้าคลั่ง สองมือของเธอบีบคอน้ำรินแน่น น้ำรินพยายามดิ้นหนี แต่กลับดิ้นไม่หลุด ทั้งสองล้มลงไปที่พื้น ไลลาคร่อมอยู่บนตัวของน้ำริน เธอบีบคอน้ำรินอย่างสุดแรงเกิด! “ไปตาย ไปตาย เธอไปตายซะ!” “โอ้ย!…ช่วยด้วย!” น้ำรินถูกบีบคอจนหน้าแดงก่ำ เธอหาโอกาสเอาศีรษะของเธอโขกกับศีรษะของไลลาอย่างแรง แล้วอาศัยจังหวะที่ไลลาคลายมือออกรีบลุกขึ้นวิ่งหนีไป ไลลาถูกน้ำรินโขกศรีษะจนโซเซไปริมเตียง น้ำรินไม่กล้าหันกลับมามอง เธอวิ่งไปด้านพลางพูดด่าว่า “อีบ้า” แต่วิ่งออกไปไม่ไกลเท่าไร เธอก็ไปชนเข้ากับหน้าอกของคน ๆ หนึ่งที่บริเวณมุมทางเลี้ยว “คุณทำอะไร?” กวีที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องหมอคนนั้นกำมือของน้ำรินเอาไว้แน่น เขาเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น “คุณน้ำริน!” “ฉัน…ฉันไม่ได้ทำอะไร” น้ำรินตกใจเพราะสีหน้าของกวี เธอก้าวถอยหลังกลับไปเล็กน้อย แล้วพูดออกมาเบา ๆ ว่า “ฉันก็แค่…ฉันก็แค่อยากจะมาเยี่ยมไลลา” “ไม่จำเป็น!” กวีขมวดคิ้ว “ต่อไปถ้าผมเห็นว่าคุณมาปรากฎอยู่ต่อหน้าไลลาอีก ก็อย่าหาว่าผมไม่เตือนก็แล้วกัน!” พูดจบ กวีก็รีบก้าวยาว ๆ เดินไปยังห้องผู้ป่วย น้ำรินจับลำคอของตัวเอง เธอตกใจกลัวจนหน้าซีด เธอรู้สึกโมโหขึ้นมาอีกครั้ง ทำไมกัน? ทำไมอะไรดี ๆ จะต้องตกเป็นของไลลาตลอด? ทั้ง ๆ ที่พวกเธอทั้งสองมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเหมือนกัน ทำไมไลลาถึงโชคดีขนาดนี้? น้ำรินเดินออกไปอย่างหมดแรง เธอเดินออกไปเพียงแค่ไม่กี่ก้าวก็เจอกับแม่ของเธอพอดี ดูเหมือนว่าแม่ของเธอรอเธออยู่ด้านนอกนานแล้ว เมื่อเห็นน้ำรินเดินออกมา เธอก็รีบเข้ามือดึงมือแล้วถามว่า “คุณธามได้พูดอะไรกับเธอหรือเปล่า?” ริมฝีปากของน้ำรินสั่นระริก เธอพยักหน้า “พูดแล้วค่ะ พี่ธามกับไลลาหย่ากันแล้ว” “งั้นก็ดี งั้นก็ดี” แม่ของน้ำรินพยักหน้า แล้วเธอก็กำชับต่ออีกว่า “เธอต้องแต่งงานเข้าไปในตระกูลฉัตรเฉลิมให้ได้ รู้ไหม? ที่ฉันเลี้ยงเธอมาตั้งหลายปีนี้ไม่ได้เลี้ยงฟรี ๆ หรอกนะ ถ้าไม่ได้ฉัน เธอก็คงหิวตายไปในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้านั่นตั้งนานแล้ว ที่บ้านเราเลี้ยงเธอมาก็เพื่อต้องการให้เธอไปแต่งงานกับเศรษฐี เข้าใจใช่ไหม? ถ้าคุณธามเขาไม่เอาเธอ เธอก็ไม่ต้องกลับมาที่บ้านให้ฉันเห็นหน้าอีก!” น้ำรินก้มหน้ารับฟัง เธอกัดริมฝีปากเอาไว้แน่น เมื่อนึกถึงท่าทางที่กวีเป็นห่วงไลลาเมื่อสักครู่นี้ แล้วพอเอามาเทียบกับแม่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ… เธอพยักหน้าแรง ๆ “หนูจะต้องแต่งงานกับพี่ธามให้ได้ค่ะ!” ขณะนั้น ภายในห้องผู้ป่วย เมื่อกวีมองเห็นประตูเปิดค้างไว้ก็รู้สึกใจคอไม่ค่อยดี เขารีบเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว แล้วเขาก็เห็นภาพที่ไลลากำลังถือเศษชามที่แตกแล้วนั่งเหม่อลอยอยู่ที่พื้น บนพื้นมีเศษชามข้าวต้มแตกกระจายอยู่เต็มไปหมด มือของไลลากำเศษชามที่แหลมคมเอาไว้ ปากของเธอสั่งเทาเหมือนกับว่ากำลังพึมพำอะไรอยู่ กวีขมวดคิ้วแล้วกอดเธอ เขาได้ยินเธอร้องไห้สั่นระทม “พี่คะ พี่…ฉันท้องเหรอคะ? แล้วลูกของฉันล่ะ? ลูกของฉันล่ะคะพี่?” กวีนิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วเขาก็พยักหน้าตอบเธอ “เธออยากได้เด็กคนนี้มากขนาดนี้เลยเหรอ? ไม่ว่าธามจะปฏิบัติกับเธออย่างไรเนี่ยนะ?” ไลลาไม่ได้ยินในสิ่งที่เขาพูดแล้ว เธอกอดท้องของตัวเองแล้วสั่นไปทั้งตัว ใบหน้าของเธอซีดเผือด “ลูกของฉัน ลูกของฉัน ลูกของฉัน…” เธอพยายามจะคืบคลานไปยังบริเวณที่ชามข้าวต้มหล่นแตก ข้าวต้มที่หกเลอะอยู่บนพื้นเย็นหมดแล้ว กวีห้ามเธอ แต่ไลลากรีดร้องจะเข้าไปให้ได้ “ลูกของฉัน ลูกของฉัน!” “พอได้แล้ว” กวีถอนหายใจออกมาเบา ๆ “ไลลา พอได้แล้วน่า” ในมือของไลลากำเศษชามที่แตกเอาไว้แน่น คมกระเบื้องแทงเข้าไปในเนื้อของเธอจนเลือดสด ๆ ไหลออกมา เธอร้องไห้ออกมาอย่างบ้าคลั่ง “พาฉันไปเถอะค่ะ..พี่ พาฉันไปจากที่นี่!”