บทที่ 1 ข้อตกลงการหย่า

ท้องฟ้ามืดครึมย่ำเข้ากลางดึก นอกหน้าต่างมีลมเย็นๆที่พัดผ่าน ปันเอามือกุมไว้ที่คาง ดวงตามองไปที่โต๊ะอาหารกับอาหารที่เย็นจนจะอึดแล้ว มีความเคยชินที่จะเดินเข้าไปเอาที่ห้องครัว สามปีแล้ว เธอชินแล้วสินะ จู่ๆประตูก็ถูกเปิดออก ร่างที่สูงใหญ่เดินเข้ามา เอาปันตกใจจนรีบหันไปมองทันที แล้วเรียกออกมาอย่างดีใจ “ดีโน่” ดีโน่มองเธอด้วยความไร้อารมณ์ แล้วไม่พูดอะไร ปันถามขึ้นด้วยความดีใจ “ยังไม่กินเลยใช่ไหมคะ?ฉันเอากับข้างไปอุ่นให้คุณก่อนนะ......อ๊า” เธอยังพูดไม่จบ ก็ถูกดีโน่ทับลงที่โซฟา เสื้อผ้าถูกดึงออกอย่างรวดเร็ว ดีโน่ไม่แม้แต่ถอดกางเกงให้ลงล่างสุด เพียงติดอยู่ที่ต้นขา ไม่มีการเริ่มอุ่นเครื่องใดๆก็กระแทกเข้าไป ดวงตาของปันมองครึ่งหนึ่งไว้ ดูออกมาสีหน้าเธอเหมือนจะเจ็บปวด เล็บที่แหลมยาวจับขุดเสื้อเขาไว้จนเห็นรอยได้ชัด เป็นแบบนี้อีกแล้ว...... ดีโน่จะกลับมาเพียงปีละครั้งทุกครั้งที่กลับมาจะเอาเธอเป็นที่ระบายอารมณ์เหมือนเธอเป็นถังขยะของเขาไม่ต่าง หุ่นที่เป็นรูปทรงสวยนั้นอยู่ภายใต้ร่างกายของดีโน่แล้วขยับขึ้นลงเข้าออกตามที่ดีโน่นำพาเธอไว้ เธอพยายามยินยอมตามเขา แม้ว่าเขาจะเพียงต้องการแต่งตัวเธอก็ดี เรื่องที่เจ็บปวดและยาวนานได้ผ่านไป ดีโน่เดินออกมาอย่างไร้ความชอบที่จะติดเธอ แล้วเดินไปเอายาที่ลิ้นชักแล้วโยนไปให้ เสียงที่ตามมาเป็นเสียงที่แสนเยือกเย็น “กินซะ” ปันมองเขาไว้ด้วยความผิดหวัง เหมือนน้ำตาที่คลอบนดวงตากำลังอยากสื่ออะไรบางอย่างออกมา “ฉันสามารถ......ฉันอยากมีลูก......” “คุณเหมาะเหรอ?”ดีโน่กระตุ้นเธอ ปันสูบเสียงหายใจเข้าแรงๆ พยายามกั้นน้ำตาที่จะไหลลงมา ดีโน่วางเอกสารสามฉบับลง แล้วพูดขึ้นเย็นชา “เซ็นซะ” “นี่คือ......อะไร......”ปันถามขึ้นอย่างงง “ข้อตกลงการหย่า คุณกวนผมมาสามปีแล้ว ก็คงจะพอแล้ว”ดีโน่ตอบอย่างเยือกเย็น ปันไม่กล้าจะเชื่อใบหย่านั้น ดวงตาจองเธอแดงขึ้นทั้งสองดวง ความร้อนของร่างกายหายไปทันทีทันใด มันเย็นจนเหมือนน้ำแข็ง “คุณโหดร้ายขนาดนี้เลยเหรอ......สามปีแล้ว คุณไม่มีความรู้สึกอะไรต่อฉันเลยเหรอ?” “ไม่มี”ดวงตาที่ดำของดีโน่เต็มไปด้วยความรังเกียจ “ตั้งแต่สามปีก่อนที่คุณแกล้งขึ้นผมตอนที่เมา คุณก็คงจะรู้ว่าต้องมีวันนี้ ถ้าไม่ใช่ใบหน้าของคุณ คุณคืดว่าผมจะให้คุณอยู่ข้างผมมาสามปีหรือครับ?” ปันเอามือที่สั่นของตัวเองจับหน้าตัวเองไว้ ใบหน้านี้ หนังหน้านี้ เธออยากจะเอามันออกชะมัด แต่ถึงแม้เธอจะเหมือนผู้หญิงคนนั้นมาก แต่ก็ไม่เคยได้รับความรักจากดีโน่เลยแม้แต่นิด ปันนอนเพลียอยู่ที่โซฟา แล้วพูดขึ้นอย่างไร้เรื่อยแรง “คุณจะให้ฉันพูดซะกี่รอบคุณถึงจะชอบ ในคืนนั้นฉันไม่ได้ตั้งใจ......” “ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นแล้ว มาดีไปดี ผมให้บ้าน รถ และเงินสองร้อยล้าน ให้กับคุณ พอที่จะให้คุณใช้ได้ทั้งชีวิตแล้ว ”ดีโน่พูดขึ้นอย่างเฉยชา ปันยิ้มอย่างลำบาก “บ้าน?รถ?เงิน?ทั้งๆที่คุณรู้ว่าฉันได้ต้องการสิ่งพวกนี้อยู่แล้ว ยังไงฉันก็ไม่หย่า คุณตัดใจซะ” สายตาของดีโน่มีความตกใจขึ้นมาบ้าง “ไม่อยากเซ็นผมก็มีวิธีอื่นที่จะให้คุณเซ็น” “เพราะอะไร......”ปันถามขึ้นมานิ่งๆ “เขากลับมาแล้ว”ดีโน่เพียงทิ้งสี่พยางค์ออกมาลอยๆ แต่กลับมีความอ่อนโยนแฝงอยู่ เขา......กลับมาแล้ว? ในหัวสมองของปันมีร่างเงาของผู้หญิงคนหนึ่งขึ้นมา ในลำคอเธอเปล่งเสียงหัวเราะที่ลำบากใจไว้ข้างใจ แต่ดวงตากลับยิ้มจนหยี ดีโน่เอายาคุ้มแล้วเอามือไปฉีกปากเธอให้อ้าออก จากนั้นยัดยาลงแล้วเอาน้ำเทลงไปอย่างหด ปันชักจนไอ น้ำมูกไหลลงทันที แต่กลับไม่ได้รับความสงสารจากเขาเลยแม้แต่นิด เมื่อทำสิ่งนี้เสร็จแล้ว ดีโน่ก็จากไป ในบ้านเต็มไปด้วยความเงียบเหมือนป่าช้า ถ้าไม่ใช่เพราะใบหย่าที่อยู่บนโต๊ะ คงไม่มีใครรู้ว่าที่นี้เคยมีคนมา ครึ่งตัวของปันอยู่ที่โซฟา ถ่อนบนอยู่ที่พื้น มือของเธอล้วงเข้าไปที่ปากลึกๆ แล้วอาเจียนเป็นเวลานาน เมื่อเห็นยาคุ้มเม็ดที่ออกมาแล้วนั้น ทั้งคนก็เหมือนนอนเพลียอยู่ที่พื้นเหมือนลูกโปร่งที่เสียลมไป