บทที่ 2 ตัวแทนยังไงก็เป็นเเค่ตัวแทน

รุ่งเช้าในวันต่อมา ปันถูกเสียงที่ของถูกกระแทกตกแตกให้ตื่นขึ้นมา เธอเอาผ้าห่มบางๆคุมตัวไว้ แล้วรีบออกมาจากห้อง ก็เห็นคนไม่น้อยที่เอาของได้ก็โยนไปที่พื้น ที่พื้นเต็มไปด้วยเศษแก้วเศษแจการต่างๆ “พวกเธอเป็นใคร?ออกไปนะ”ปันโกรธขึ้นมา จู่ๆก็มีร่างเล็กบางที่เข้ามาถึงดวงตาเธอ ผู้หญิงคนนี้สวมชุดรวดสีขาว ผมยาวปล่อยอยู่ที่ไหล ใบหน้าที่ดูเด็ก ไม่รู้ว่าเป็นสเป๊กที่ผู้ชายชอบมากเท่าไหร่แล้ว โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้นที่โตหวาน เหมือนสามารถสืบคำพูดออกมาได้ แต่สิ่งที่เสียใดเพียงอย่างเดียวคือเธอนั่งอยู่บนรถเข็น แล้วกำลังบังคับให้เข็นเข้ามาตรงหน้าปัน ในมือเธอมีเสื้อผ้าของปันไว้ จากนั้นเธอก็โยนทิ้ง เหมือนของที่ไม่มีค่า “คุณปันคงยังไม่รู้สินะ?เจ้าของบ้านนี้คือใคร ตอนนี้ฉันเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้” ปันมองเธอด้วยความตกใจ แล้วพูดขึ้นอย่างงง “แพน......” เมื่อแพนเก็บผมไปที่หลังหูแล้ว ก็ยิ้มด้วยความน่าสมเพรช “ตกใจมากช่ะ ?ตกใจที่ฉันไม่ได้ตายด้วยภายใต้ฝีมือของลูกน้องแก?หรือตกใจที่ฉันเสียขาไปทั้งสองข้าง?สามปีก่อนแกเอารถมาชนฉัน คงอยากให้ฉันลงไปนอนที่โรงศพจนตัวสั่นแล้วสิ?” ปันส่ายหัว แล้วอธิบาย “ฉันไม่เคยคิดแบบนั้น ตอนนั้นเปรกหมดกะทันหัน รถของเธอก็ชนมาที่ตรงหน้าฉันพอดี ฉันไม่ทันที่จะหมุนพวงมาลัยจริงๆ” แพนขำใหญ่ “แกหมายความว่า ฉันจงใจที่จะไปชนรถแกเหรอ?จากนั้นก็ปล่อยให้แกมีเวลาสามปีที่จะเข้าใกล้ดีโน่?แกคิดว่ามันเป็นไปได้ไหม?” ปันเม้มปากยิ้ม แต่ไม่รู้จะตอบยังไง เป็นไปไม่ได้ ไม่มีคนจะงี่เง่าขนาดนั้น “สามปีแล้วนะปัน สิ่งที่แกติดฉันก็ควรจะคืนกลับมาได้แล้ว”แพนพูดออกมาเป็นคำแน่นๆ “บ้านหลังนี้ นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปแกไม่มีสิทธิ์จะอยู่แล้ว เอาของต่ำๆของแกออกไปซะ” ปันกามมือไว้แน่น ไม่อยากถอย “อุบัติเหตุครั้งนั้นฉันเป็นคนผิดจริง เธอมีอะไรที่ต้องการก็บอกฉันได้ เพียงแค่ฉันสามารถจะช่วยเธอได้ จะไม่ขาดแน่นอน” “ดีเลย งานนี้ แกช่วยได้แน่นอน”แพนมีรอยยิ้มที่ดูร้ายๆ จนปันดูแล้วกลัว “อะไร?” “หย่ากับดีโน่”แพนพูดขึ้นด้วยเสียงที่แหลม “เป็นไปไม่ได้”ปันปฏิเสธอย่างไม่คิดมาก“ฉันไม่หย่ากับเขาอย่างแน่นอน” แพนมองเธอด้วยตาหยี ดวงตาเต็มไปด้วยความแค้นหดร้อน ใบหน้าโกรธดูบูดเปี้ยว ปื๊ดทีหนึ่งแล้วลุกขึ้นมาดันปันอย่างรุนแรง จากนั้นก็ตะโกนดังๆ “ถ้าไม่ใช่เพราะใบหน้าของแก ดีโน่เขาจะแต่งงานกับแกได้ไง?ตัวแทนสุดท้ายก็เป็นแค่ตัวแทน หยุดคิดที่จะได้เป็นตัวจริงแทนในสักวันเลยนะ” ปันมองทาทางของเธอไว้อย่างตกใจ ขาของเธอ...... เธอกลับลุกขึ้นมาได้? เมื่อรู้ตัวอีกที ปันก็หลบ แต่กลับคิดไม่ถึงว่าแพนจะควบคุมตัวไม่ได้ แล้วตัวกลิ้งลงที่บันได ตกไปที่บันไดชั้นหนึ่งแล้วนิ่งไม่มีการขยับใดๆบริเวรหน้าผากยังมีเลือดแดงๆ “แผน”เสียงตกใจที่ดังขึ้นมาจากหน้าประตู ดีโน่เดินเข้ามาด้วยก้าวยาวๆ แล้วอุ้มแพนขึ้น สายตาที่คมแหลมจับจ้องไปที่ปัน สายตาแบบนั้น เต็มไปด้วยความเกี้ยวโกรธและรังเกลียดเป็นสิ่งที่ปันไม่อาจลืมได้ในทั้งชีวิต “ฉัน......เขาตกลงไปเองนะ ไม่ได้เกี่ยวกับฉัน ”ปันอธิบายอย่างเร่งรีบ ดีโน่กัดฟันแล้วตอบอย่างเยือกเย็น “คุณชั่งเลวนัก ยังคิดที่ทำร้ายเขาอีกครั้งเหรอ?”