บทที่ 3 ออกไปจากบ้านผมซะ

ในห้องฉุกเฉินแสงไฟสีแดงนั้นทำให้ดีโน่ใจวุ่นวาย เขาขมวดคิ้วขึ้น เขาเอาบุหรี่ออกมาม้วนหนึ่งด้วยความเครียด ควันที่ลอยอยู่บนหน้าทำให้เห็นสีหน้าอารมณ์เขาได้ไม่ชัด เธอเดินเข้าไปข้างหน้าอย่างเคร่งเครียด แล้วพูดขึ้นเบาๆ “ไม่ว่าคุณจะเชื่อหรือไม่เชื่อ ฉันก็จะบอกกับคุณ เรื่องที่แพนตกบันไดไม่ได้เกี่ยวข้างกับฉันเลย เขาเป็นคนมาดันฉันก่อน แต่เขาไม่ได้จับจับตัวฉันได้ เลยตกลงใน......” ยังพูดไม่จบ ดีโน่ก็พูดข่มขู่ออกมาด้วยน้ำเสียงที่เลือกเย็น “ปัน ถ้าคุณจะแก้ตัวก็ให้มันเข้าท่าหน่อย ขาของแพนถูกคุณชนให้เสียในสามปีก่อนแล้ว ถึงแม้จะได้ตามหาหมอทั่วโลกที่ดีก็ไม่สามรถรักษาให้หายได้ แต่คุณกลับมาบอกว่าเขาเป็นคนมาดันเธอ?” “จริงเหรอครับ”ปันรีบตอบ“ฉันไม่ได้พูดโกหก” “พอแล้ว”ดีโน่ไม่อยากฟังเธอพูดต่อไปแล้ว คำพูดของผู้หญิงคนนี้เต็มไปด้วยคำโกหก สามปีก่อนเธอไม่ได้ยอมรับว่าตัวเองเป็นคนชนแพน แต่สามปีผ่านไปแล้วยังคงไม่ยอมรับอีก ถ้าไม่ใช่ว่าเขาได้ไปดูกล้องวงจรที่จับได้ เขาก็คงจะเชื่อว่าปันเป็นดอกบัวที่ใสบริสุทธิ์กับคำพูดที่อธิบายออกมาแล้วสินะ ปันอารมณ์ไม่นิ่งจรจะร้องไห้ “ฉันแต่งงานกับคุณสามปี คุณยังไม่รู้ว่าฉันเป็นคนแบบไหนอีกเหรอคะ?” “ผมไม่เคยอยากรู้”ความไร้ความรู้สึกของดีโน่ทำให้ปันต้องตัวสั่นทันที เธอจับกำแพงด้วยความไร้เรี่ยวแรง หัวใจเจ็บจุกขึ้นมา ก็ใช่สิ...... เขาไม่เคยรักเธอมาก่อน ถ้าไม่ใช่ในวันนั้นที่เธอถูกผู้จักการตัวเองที่อยากทำอะไรเธอแล้ววางยาเธอ ก็จะไม่มึนแล้วไปขึ้นเตียงของดีโน่ ก็จะไม่มีเรื่องหลังที่ตามาอย่างแน่นอน แต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้น กลับทำให้ดีโน่คิดว่าเธอเป็นคนวางแผนไว้ทั้งหมด เธออธิบายมาเป็นเวลาสามปี แต่เขาก็ไม่เคยเชื่อ แพนถูกย้ายไปที่ห้องป่วยธรรมอย่างรวดเร็ว ดีโน่ก็รีเดินตามไป ปันคิดๆแล้วก็เดินตามเขาไปอย่างระวัง ไม่นานแพนก็ฝืนขึ้นมา เมื่อลืมตาแล้วเห็นดีโน่นั้น ก็แสดงความอ่อนแอหวาดกลัวออกมาอย่างชัดเจน ง่ายมากที่ทำให้ผู้ชายเกิดความอยากปกป้องทันที นี่จะเป็นผู้หญิงที่หดร้ายจะดันปันได้ยังไง? “ดีโน่......”เสียงของดีโน่เบามาก เธอกวาดตาไปข้างๆดีโน่ก็เห็นปันอยู่ตรงนั้น ลำคอก็มีเสียงที่อึงอ่างเหมือนสัตย์ปีก แล้วหมุดตัวไปที่อ้อมกอดของดีโน่ ร่างที่เล็กบางสั่นขึ้นมา ดวงตาทั้งสองข้างแสดงความหวาดกลัวขึ้นมาน้ำตาวนเวียนอยู่ที่ดวงตา “คุณปันค้า......คุณปล่อยฉันไปเถอะนะค้า ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ เราไม่มีเวรอะไรต่อกัน ทำไมคุณต้องคำที่จะฆ่าฉันครั้งแล้วครั้งเล่า......ฉันเพียงแค่อยากอยู่กับดีโน่ ของร้องคุณให้เราอยู่ด้วยกันเถอะนะ......” ปันมองเธอด้วยความไม่กล้าเชื่อ ดีโน่อบกอดตัวเธอไว้ มือที่กว้างนั้นก็ลูบผมเธออย่างเบาๆ แล้วใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนที่ปันไม่เคยได้ยินมาก่อนก่อนปลอบใจเธอขึ้น “ไม่กลัวนะครับแพน มีผมอยู่ ไม่มีใครกล้ารังแกแพนนะครับ” เมื่อพูดจบ ดวงตาที่หดของเธอก็จ้องปันไว้ แล้วทิ้งคำที่เย็นเหมือนป้าช้าออกมา “ยังไม่ออกไปอีก?” ปันกัดริมฝีปากไว้แน่น ในปากเริ่มสัมผัสได้ถึงเลือดที่ค่อยๆออกมา เธอก็รีบหันแล้วเดินออกไป “หยุดนะ”ดีโน่ค่อยๆปริปากพูดออกมา ปันหันไปมองเขาด้วยความคาดหวัง ดวงตาทั้งสองข้างเต็มไปด้วยความหวัง ข้างในใจของดีโน่รู้สึกจุกขึ้น มันแปลกที่มีความสงสารเธอขึ้นมา ปันในตอนนี้เหมือนสัตย์เลี้ยงที่น่าสงสาร แต่เขาก็เข้าใจดี นี่ก็เป็นเพียงผ้าลวงตาที่ปันอยากได้ใจจากเขาไปเท่านั้น “เอาของของคุณแล้วออกไปจากบ้านผมซะ”