บทที่ 4 ท้อง

สุดท้ายแล้วปันก็ไม่ได้ท้าทายความอดทนของดีโน่ เมื่อเธอเดินออกมาจากในที่โรงพยาบาลนั้นแล้ว ก็กลับไปที่บ้านแล้วเก็บของตัวเองให้เสร็จเรียบร้อย จากนั้นก็จองโรงแรมพักสองคืน จากนั้นก็หาบ้านเช่าที่ราคาถูกๆ วันที่สามเธอก็ย้ายเข้าไปเลย ช่วงเวลานั้น เธอไม่ได้ติดต่อกับดีโน่ เธอยังคิดอย่างไม่รู้จักอับอายว่า เพียงแค่ดีโน่หาเธอไม่เจอ ก็จะไม่สามารถให้เธอเซ็นใบหย่านั้นได้ แบบนั้นแล้วตามกฎหมายพวกเขายังเป็นสามีภรรยากัน แต่ว่า หลังได้ใช้ชีวิตแบบนี้ไปแล้วช่วงหนึ่ง ปันก็ตรวจเจอว่าตัวเองท้อง ริเริ่มเธอไม่ได้คิดไปในทั้งนั้น เธอเพียงคิดว่าตัวเองทำงานหนักเกินจนเพลียแล้วอาหารไม่ครบ แต่เมื่อเธอได้ดมกลิ่นที่คาวนั้นก็รู้สึกอยากอาเจียน เธอก็รู้สึกว่าตัวเองผิดปกติแล้ว เพื่อความแน่ใจ เธอได้ไปซื้อหลอดตรวจครรภ์ ผลที่ออกมาเป็นสองขีด เธอก็วิ่งไปที่โรงพยาบาล เมื่อผลที่ออกมานั้นก็ทำให้เธอนิ่งจนดึงตัวไม่กลับ เธอท้องแล้ว...... เธอมีลูกของดีโน่แล้ว ปันรู้สึกตื่นเต้นดีใจกับการมาถึงของลูกคนนี้อย่างสุดๆ มีลูกแล้ว ไม่แน่ดีโน่อาจจะกลับใจก็เป็นไปได้ และแล้วเธอจึงโทรไปหาดีโน่ แล้วพูดกับฝั่งนั้นขึ้นอย่างติดอั่ง“ขอโทษนะที่มากวนคุณ ฉันมีเรื่องสำคัญที่จะหาคุณ ออกมาเจอกันได้ไหมคะ?” ดีโน่ยังไม่ได้พูดอะไร ฝั่งนั้นก็ดังขึ้นด้วยเสียงที่อ่อนหวานของผู้หญิง “ดีโน่ ใครโทรมาอ่ะค้า?” ในใจของปันจุกขึ้นมา แต่ก็ไม่ท้อ เพียงแค่มีลูก ดีโน่ก็ทำไม่ได้ที่จะหย่ากับเธอแล้ว “มีอะไรก็คุยตรงนี้”ดีโน่พูดขึ้นอย่างเย็นชา “เป็นเรื่องที่สำคัญจริงๆนะ ฉันต้องพบคุณแน่นอน......ถ้าคุณไม่สะดวก ฉันไปหาคุณได้ หรือฉันรอคุณได้ คุณว่างออกมาเมื่อไหร่ก็ได้นะ”ปันพุดออกมาอย่างมีใจ แต่ดีโน่กลับตอบอืมออกมาคำเดียว ปันรีบร้อนขึ้นมา เธอตอบขึ้น “ฉันพูดเรื่องนี้เสร็จ คุณค่อยคิดอีกทีจะหย่ากับฉันอยู่หรือเปล่า” เมื่อได้ยินคำว่าหย่า ดีโน่ก็นึกขึ้นได้แล้ว สายตาของเขาเต็มไปด้วยความสว่าง กำลังคิดว่าผู้หญิงคนนี้คิดอะไรร้ายๆอยู่กันแน่ เมื่อคิดไปสักพัก เขาก็ตอบตกลง “หกโมงเย็น ถนนจัตทาน ร้าน 203 เจอกัน” ร้าน203เป็นร้านอาหารที่ดีโน่ชอบที่สุด เมื่อวางสายแล้ว ปันก็โล่งอก แล้วรีบลงจากเตียงไปค้นเสื้อผ้าในตู้ออกมา เธอใส่ชุดรวดที่เป็นสีขาว แล้วแต่งหน้าปังๆ ตอนที่ออกจากบ้านนั้นเธอได้รู้สึกขนลุกจามทีหนึ่ง เธอเลยกลับไปสวมเสื้อคลุมเพิ่มอีกตัว แล้วออกมาโบกรถอย่างเร่งรีบไปถึงจุดหมาย ปันไปถึงก่อนเวลานัดครึ่งชั่งโมง เธอนั่งไม่นิ่ง มองออกไปนอกหน้าต่างอยู่ตลอกเวลา มือจับผลใบนั้นไว้แน่นๆ อยากที่จะให้ดีโน่ดูมากที่สุด ดีโน่มาแล้วจริง แต่เขากลับเข็นคนคนหนึ่งเข้ามา ปันรีบเก็บใบนั้นเข้าไปที่กระเป๋า ดีโน่อ่อนโยนเอ็นดูต่อแพนมากเขาอุ้มแพนให้ไปนั่งที่เก้าอี้ แล้วเติมน้ำร้อนให้แก้วหนึ่ง แพนยิ้มอย่างนุ่นนวล ทั้งสองคนสบตากันอย่างลึก ในระหว่างนั้นคนอื่นไม่อยู่ในสายตาเลยแต่นิด ปันรู้สึกเกรงขึ้นมาบ้าง เธอคิดไม่ถึงว่าดีโน่จะพาแพนมาด้วยกัน แบบนี้แล้ว เธอจะพูดถึงเรื่องนี้ไม่ได้ เธอต้องหาโอกาสที่เธอกับอยู่เพียงสองคนถึงจะพูดได้ ทีนี้ แพนก็เริ่มพูดขึ้นมา “ดีโน่ คุณยังคงจำร้านได้ว่านี่เป็นร้านที่ฉันชอบที่สุด ไปจากเมืองนี้นานหลายปี ฉันอดคิดที่จะกลับทานร้านนี้แทบจะแย่เลย” ดีโน่เพียงตอบอืมคำเดียว แล้วยื่นมือไปลูบหัวเธอเบาๆ แล้วพูดอย่างนุ่น “งั้นก็ทานเยอะๆนะครับ”