บทที่ 5 ตื่นจากความฝันสักที

หัวใจของปันผิดหวังเจ็บร้าวเหมือนตกลงจากที่สูง เมื่อก่อนเธอเห็นดีโน่จะมาบ่อย แต่รสชาติที่นี่เธอไม่ได้ชอบมากเท่าไร่ ทุกครั้งเธอจะบังคับตัวเองลองชิมอาหารที่นี้ตลอด เหมือนว่าเธอจะสามารถเข้าใกล้เขามากขึ้น แต่คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายแล้ว กลับเป็นสิ่งตลก ดีโน่สั่งอาหารโปรดของแพนให้แพนไปกี่อย่างแล้ว แต่กลับสิ่งที่ปันชอบนั้นเขากลับไม่รู้เลยสักเมนู เพียงแค่ยื่นเมนูอาหารให้ปันอย่างเคยเป็น “สั่งเอง” ปันยิ้มเกรงๆ “สั่งไปเยอะขนาดนี้แล้ว ก็คงจะกินไม่หมดนะค้า......งั้นก็แค่นี้ก่อน” อาหารถูกเอามาเสริฟ์อย่างรวดเร็ว แพนและดีโน่จีบหวานกันอย่างที่นั่นมีการเพียงสองคน จนปันมองแล้วตาแดงทั้งคู่ ดีโน่ตักอาหารให้แพน สายตานั้น กริยานั้น ปันได้แต่มองแต่ไม่มีวันที่จะถูกกระทำแบบนั้น เมื่อทานไปครึ่งทาง สายตาเยือกเย็นของดีโน่ก็กวาดลงที่ปัน “บอกมา คุณมีเป้าหมายอะไร” ปันฝืนยิ้ม “กินเสร็จแล้วค่อยคุยดีกว่า......” ดีโน่ทำตาหยีมองเธอไว้ “ผมขอเตือนคุณอย่ามีแผนร้ายอะไรอีก” “จะเป็นไปได้ยังไง......”ปันตอบโดยไม่มองเขา เธอจะรักเขายังไม่ทันเลย เห็นอาการของปันมีความน่าสงสาร จู่ๆดีโน่ก็รู้สึกในอ่อนขึ้นมา เขาลำคานโดยหันหน้าไปอีกข้าง ไม่อยากมองเธออีก เมื่อกินเสร็จแล้ว ดีโน่ก็ไปเอารถ ปันเข็นแพนออกมาจากร้าน ในใจกำลังคิดจะหาโอกาสคุยกันสองคนกับดีโน่เรื่องที่ตัวเองท้อง จู่ๆแพนก็ขาดความคิดของเธอแล้วพูดขึ้น “ปัน ฉันขอเตือนแกนะ แกเซ็นใบหย่าดีดี แกจะได้ไม่ต้องเจ็บปวดอีก แกคงไม่ยากติดอยู่ตรงกลางให้เราสามคนตามติดกันแบบนี้ไปเรื่อยๆหรอกนะ?จะว่าอีก ชายที่เกลียดแกเข้าไขกระดูกคนหนึ่ง แกยังหวังที่จะได้ความรักจากเขาอีเหรอ?” สีหน้าของปันดูแย่ เธอเม้มปาก ทั้งตัวสั่นแรง แพนเม้มปากแล้วถามขึ้นอย่างกระตุ้น “แกฝันมาสามปีแล้ว เมื่อไหร่จะตื่นจากความฝันสักที?” คำคำนี้แสดงให้เห็นได้ชัดว่าแพนตบเธอแบบอ้อมๆ ให้เธอมีสติขึ้นได้ทันที สิ่งที่เพ้อคิดมาความฝันนั้น ก็ได้แตกใน ณ ขนาดนั้น “หยุดพูดได้แล้ว”เสียงของดีโน่แหลม “ฉันไม่ได้ฉันเลยแต่นิด......เรื่องพวกนั้นฉันไม่ได้เป็นคนทำ” แพนเข้าใกล้เธอ ใบหน้าที่ใสนั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่โหด “ใครจะเชื่อหล่ะ?” ปันก้านน้ำตาไว้ เฮอดก้านความลำบากในสามปีนี้นี้ที่กำลังจะระเบิดออกมา เธอเพียงอยากจับดีโน่ไว้แล้วบอกกับเขาว่าเธอไม่ได้ แพนค่อยๆยืนขึ้น ปันเห็นกริยาเขาแล้วก็ตกใจใหญ่ นี่เขาไม่กลัวดีโน่มาเห็นหรือไง ระหว่างที่ปันกำลังสงสัยนั้น ร่างกายของแพนก็อ่อนแล้วล้มไปที่พื้นทั้งคน “แพน?”ปันเรียกออกมาด้วยการจะเตือนเขา ระหว่างที่ปันยังปรับตัวไม่ทันว่าทำไมเขาต้องทำแบบนี้นั้น ก็มีรถสปอร์ตของดีโน่ที่หรูขับเข้ามาเห็นภาพนี้พอดี ความโกรธร้อนเหมือนไฟ เสียงตะโกนเต็มไปด้วยความแค้น เขาโยกมือแล้วจะฟาดไปที่หน้าปัน แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ลงมือไป ปันมองชายหนุ่มที่หน้าผากแน่นจนเห็นเอ็นได้ชัดนั้น คงจะเกลียดเธอจนอยากฆ่าเธอเลยมั้ง ในใจเธอรู้สึกเจ็บ แต่พูดขึ้นด้วยเสียงที่นิ่ง “ถ้าฉันบอกว่า......เขาล้มอยู่ที่พื้นไม่ได้เกี่ยวกับฉัน คุณจะเชื่อไหม?” “ปัน”ดีโน่หายใจเข้าแรงๆ กำลังกดอารมณ์ที่จะตะคอกออกมานั้นเข้าไป เขาพูดออกมาเน้นคำ “ผมโคตรหวังให้คนที่ตายในสามปีก่อน เป็นคุณชะมัด”