บทที่ 9 แพ้ท้อง

แมนถึงกับอึ้งตาโตค้างไปเลย สมองของเขาโล่งไปเลยมีแต่คำที่ปันพูดดังอยู่ในหัว ปันท้องแล้ว? ถึงแม้เขาจะชอบปันก็จริงแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะใจกว้างถึงขั้นพูดว่า “เดี๋ยวฉันเลี้ยงเด็กเอง” เขาไม่ใช่ฮีโร่ที่สามารถรับทุกอย่างได้ แต่ปันก็ไม่เคยคิดที่จะมองตามติดตัวของเขา ในวินาทีที่เธอตัดสินใจหย่ากับดีโน่เธอก็คิดไว้แล้วว่าจะเลี้ยงลูกคนนี้ด้วยตัวเอง แมนเงียบไปนานมากไม่พูดอะไรออกมาสักคำแล้วเดินออกไปจากบ้านปัน ปันมองไปทางหลังของแมนแล้วถอนหายใจยาวๆ ทีแรกคิดว่าถ้าบอกเรื่องท้องกับแมนเขาก็จะปล่อยมือแล้วไปหาหญิงอื่นแต่ไม่คาดคิดว่าผ่านไปไม่กี่วันเขาก็กลับมาอีกครั้ง “ปัน ฉันกลับไปคิดดูดีๆแล้ว ฉันไม่สนใจเรื่องพวกนั้นและไม่สนเด็กในท้องเธอ แค่เธออยู่กับฉัน ฉันให้เธอได้ทุกอย่างอะไรก็ได้”คำพูดของแมนจริงจังมากสายตาที่อ่อนโยนจ้องมองไปที่ตาของเธอ “เธอบ้าไปแล้วเหรอ?”ปันไม่ได้ซึ้งคำพูดของแมนแต่เธอไม่เชื่อเลยสักนิด “ทำไมเธอต้องทำเพื่อผู้หญิงที่เคยมีสามีมาแล้วมากขนาดนี้นั่นมันไม่จำเป็นเลยนะ!” “หลายวันที่ผ่านมาฉันคิดไปเยอะมาก ให้ฉันดูแลเธอนะ อีกอย่างเธอเป็นคนท้องทำอะไรก็ไม่สะดวกยังไงก็ต้องมีคนคอยช่วยเหลือ เธอไม่ยอมรับฉันได้แต่เธอก็ต้องคิดเผื่อเด็กที่อยู่ในท้องเธอด้วย”แมนพูดไม่หยุด “เด็กไม่รู้เรื่องอะไร เธอจะทำให้เด็กลำบากเพราะการตัดสินใจของเธอไม่ได้เด็ดขาด” ปันเข้าใจดี ถ้าไม่อย่างงั้นในตอนที่เธอหย่ากับดีโน่คงไปเอาลูกออกในทันทีแล้ว ในสังคมนี้เธอรู้ดีว่าผู้หญิงที่เคยหย่าและยังมีลูกจะหาสามีได้ยากกว่าเดิมหลายร้อยพันเท่า ไม่มีใครต้องการผู้หญิงแบบนี้ แต่ ปันไม่คิดที่จะหาอีกแล้ว …… เวลาเริ่มผ่านไปทีละนิดๆ ผ่านไปแค่แว็บเดียวปันก็ท้องได้สามเดือนแล้ว ส่วนแมนจะมาหาเธอทุกวันและเอาอาหารเสริมที่มีประโยชน์มาให้เธอเป็นประจำ แต่ปันไม่อยากกินเลย บางทีแค่กินนิดเดียวก็จะอ้วกออกมาอยู่แล้ว แมนเห็นเธออ้วกแรงขนาดนี้ก็เลยพูดอย่างเป็นห่วงว่า “ไปตรวจที่โรงพยาบาลดูหน่อยไหม” หน้าของปันซีดมากแล้วตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง “ไม่เป็นไร ได้ยินมาว่าอ้วกตอนสามเดือนแรกที่ท้องเป็นเรื่องปกติ” “แต่เธอจะเป็นแบบนี้ตลอดไม่ได้ กินอะไรไม่ได้เลยดูสิเธอผอมไปหมดเลย”แมนดึงเธอขึ้นมาเบาๆแล้วเอาเสื้อกันหนาวให้เธอใส่คลุมไว้ เพราะกลัวเธอจะหนาว “รถของฉันอยู่ด้านนอกไปกลับก็สะดวก” พอไปถึงโรงพยาบาลแมนก็ไปทำเรื่องเองส่วนปันก็นั่งเหม่อลอยบนเก้าอี้จนกระทั่งเธอได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเธอถึงจะเงยใบหน้าแล้วแหงนมองขึ้น ห่างกันไม่ไกลนักดีโน่กำลังเข็นรถเข็น แพนกำลังนั่งคุยกับเขาอย่างมีความสุข เพราะอยู่ใกล้ก็เลยทำให้เธอได้ยินว่าพวกเขาคุยอะไรกันบ้าง แพนพูดว่า “ดีโน่ สองสามวันนี้ฉันอ้วกแรงมากต่อไปพวกเราก็มาที่โรงพยาบาลบ่อยๆละนะ” ดีโน่อืมเบาๆไม่ได้พูดอะไรมากแต่นัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความรักและความห่วงใยที่มีต่อแพน แพนกำลังจะพูดต่อแต่พอเห็นปันเธอก็ทำหน้าตกใจแล้วพูดว่า “นี่ไม่ใช่นรีเวชเหรอ?คุณปันมาที่นี่ทำไม?” ดีโน่มองไปทางหน้าที่ซีดขาวของปันเขารู้สึกสงสารเธอนิดๆ แค่ไม่เจอกันเกือบสองเดือนเธอก็ผอมลงขนาดนี้เลยเหรอคางที่เรียวก็เรียวไปใหญ่ ผู้ชายคนนั้นที่ทำเธอท้องไม่ดูแลเธอดีๆเลยเหรอ?