บทที่ 10 มีข่าวดี

เพิ่งคิดแบบนี้เสร็จดีโน่ก็เห็นคนที่เขารู้สึกรังเกียจมากที่สุดกำลังเดินตรงมาทางนี้ พอแมนเห็นพวกเขาก็แค่พยักหน้าตามมารยาทเท่านั้น ไม่มีความคิดที่อยากจะคุยกับพวกเขาเลยสักนิด แพนก็เป็นคนเริ่มพูดก่อนคนอื่นเลย “คุณแมนคะเราไม่เจอกันนานเลยนะคะ” แมนยิ้มอย่างเป็นมารยาทก็เท่านั้น “คุณแพน” “เอ้?ทำไมคุณมาแผนกนรีเวชกับคุณปันละคะ?หรือว่ามีข่าวดีด้วยกันแล้ว?”แพนทำหน้าตาที่ตกใจมาก แมนหันสายตามองไปทางดีโน่ที่ทำหน้าโกรธจนหน้าเกือบจะแดงแล้วพยักหน้าตอบรับเบาๆ “ใช่” “ยินดีด้วย!”แพนรู้สึกดีใจมาก เธอไม่คิดว่าปันจะหาสามีได้เร็วขนาดนี้แถมยังท้องแล้วอีกด้วย ถ้าเกิดสถาณการณ์แบบนี้ปันกับดีโน่ก็ยิ่งจะอยู่ห่างไกลกันมากขึ้นกว่าเดิม “ถ้าทั้งสองจะแต่งงานกันเมื่อไหร่ อย่าลืมเชิญพวกเราด้วยนะคะ!”แพนยิ้มเสเเสร้งอ่อนๆแล้วไปจับที่มือของดีโน่เหมือนกำลังจะบอกอะไรบางอย่าง แมนยิ้มแล้วพูดตอบว่า “ว่าไปว่ามาพวกคุณก็มีข่าวดีเหมือนกันนะเนี่ย” พอปันได้ยินคำนี้มือทั้งสองของเธอเริ่มกำแน่นมีบางนิ้วที่เล็บยาวกว่า ได้แทงเข้าไปในมือของเธอแต่เจ็บเหมือนแทงโดนหัวใจของเธอแทนกำมือนั้น ปันตาเริ่มแดงแล้วมองไปทางดีโน่แต่ดีโน่ไม่เหลียวมองทางเธอเลย “ใช่ พวกเราเริ่มจัดเตรียมสถานที่แต่งงานกันแล้ว ถ้าช้ากว่านี้ท้องจะโตใส่ชุดเจ้าสาวไม่สวย” ตอนที่แพนพูดแบบนี้บนใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเขินอายและตั้งใจเหลียวมองไปทางปันแบบเยาะเย้ย แต่แพนเห็นสายตาของปันมองไปทางดีโน่จนตาจะติดที่ตัวเขาอยู่แล้ว แพนกลับไม่รู้สึกโกรธแต่กลับรู้สึกได้ใจซะมากกว่า ปล่อยให้ปันดูไปเลยถึงจะควักลูกกระตาออกมาแล้วติดที่ตัวของดีโน่ ดีโน่ก็เป็นของเธอเพียงคนเดียวอยู่ดี พอปันได้ยินคำว่างานแต่งหัวใจของเธอเจ็บขึ้นมาแบบกระทันหัน เจ็บจนลึกสุดใจแบบไม่มีสาเหตุ ตอนนั้นที่เธออยู่กับดีโน อย่าว่าแต่งานแต่งเลยแค่ข้าวมื้อเดียวยังไม่มีเลยแค่ไปจดทะเบียนสมรสแล้วขนกล่องลังกล่องใหญ่ออกมาจากบ้านทั้งที่พ่อและแม่เสียใจและเข้าไปอยู่ในบ้านของเขาอย่างเงียบๆก็เท่านั้น ไม่มีอะไรพิเศษไปมากกว่านี้ พิธีการหรือคำอวยพรไม่มีอะไรเลยสักอย่าง แตกต่างกันราวฟ้ากับเหวผู้หญิงที่เขารักมีทุกอย่างที่ตัวเขาเองไม่มี “งั้นยินดีด้วยนะคะคุณแพน”แมนพูด แพนยิ้มที่มุมปากตายิ้มเหมือนเซี่ยวดวงจันทร์ที่ส่องแสงสว่างเพียงครึ่งเดียว “คุณแมนอย่าคิดจะหนีนะคะ ฉันยังรอรับของจากคุณอยู่นะคะถึงเวลาคุณปันก็มาด้วยนะ มาร่วมงานอันมงคลนี้ด้วย” “แน่นอนครับ”พอแมนพูดจบก็เอามือไปกอดที่ไหล่ของปันเบาๆ “พวกเราเข้าไปตรวจก่อนนะคะ” “ได้ค่ะ” ปันเดินเหมือนคนที่กำลังวิ่งหนีตัวประหลาดสักตัวที่เธอรู้สึกกลัว และในจุดที่ปันมองไม่เห็นดีโน่ ปันกำลังกำรถเข็นไว้แน่นๆกำแน่นจนมือของเขากลายเป็นสีขาวซีดเหมือนจะพังรถเข็นทิ้งด้วยอารมณ์ที่โกรธแบบไม่มีที่มา สองคนนี้ไม่อายคนเลยจริงๆ มาโรงพยาบาลกันสองต่อสองต่อหน้าสาธารณะกลัวคนอื่นไม่รู้หรือไงว่าพวกเขาสองคนอยู่ด้วยกันแล้ว เขายังคิดอยู่ว่าสมบัติที่เอาไว้ให้เธอจะไม่พอใช้แต่พอดูจากสภาพตอนนี้แล้วเธอคงไม่ต้องการตังของเขาแม้แต่บาทเดียวเลยมั้ง ดีโน่คิดเองในใจ! ดีโน่ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธเขามากๆ ในสมองของเขามีแต่ภาพที่เขากับปันร่วมรักกันบนเตียงที่มีความสุขอยู่ “ดีโน่?”แพนเรียกชื่อเขาอย่างอ่อนโยน ดีโน่รีบดึงสติคืนกลับมา แล้วตอบไปมั่วๆว่าอืม ว่าไง “ฉันต้องเข้าไปแล้วเธอจะเข้าไปด้วยกันไหม?” ดีโน่ตอบแบบน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “เธอเข้าไปเลยฉันขอดูดบุหรี่ก่อน” “เอางั้นก็ได้”นัยน์ตาของแพนมีความโศกเศร้าเพราะดีโน่ไม่สนใจเธอเลย แล้วเธอก็เข็นรถเข้าไปคนเดียว ดีโน่เดินไปที่บันไดหนีไฟแล้วเอาบุหรี่ออกมาดูดมวนนึง ทันใดนั้นด้านหลังเขาก็มีเสียงดังขึ้น “อย่าดูดบุหรี่เยอะมันไม่ดีต่อร่างกาย”