บทที่ 12 ถอดเลย

หลังจากวันนั้นที่เจอดีโน่กับแพนที่โรงพยาบาลปันก็ไม่ค่อยอยากไปโรงพยาบาลแล้วเพราะเธอไม่อยากเจอเขาทั้งสองคนอีก จำนวนครั้งที่แมนมาที่บ้านของเธอบ่อยมากกว่าเดิมบางครั้งก็เอาของกินมาฝากเธอด้วย แต่ปันก็ไม่ค่อยกินเพราะเธอไม่อยากจะกินเลย ไหนบอกว่าผ่านไปสามเดือนก็จะดีขึ้นตอนนี้ห้าเดือนแล้วยังเหมือนเดิมอยู่เลย เธอยังอ้วกเหมือนเดิมกินอะไรก็อ้วก เพราะสาเหตุที่ปันกินน้อยก็เลยทำให้ท้องของเธอที่โตห้าเดือนน้อยกว่าคนท้องคนอื่น ถ้าใส่เสื้อหลวมๆก็ดูไม่ออกว่าเธอท้อง ปันกลัวว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อเด็กจะไม่ได้รับสารอาหารเพียงพอ แมนพูดบ่อยๆว่าเธออยู่ในบ้านนานเกินไปแล้วควรจะออกไปเดินเล่น สูดอากาศข้างนอกบ้าง ปันคิดไปคิดมาก็ตัดสินใจไปหางานพาสไทม์ที่ไม่หนักมากทำ อย่างน้อยก็ไม่ต้องนั่งคิดเยอะในบ้าน หลังจากที่แมนรู้ก็พาปันไปที่บริษัทเลย “เธอมาทำที่ฉัน อยากทำกี่วันก็ได้ฉันยังจะให้เธอพักลาคลอดด้วยนะและยังได้เงินเดือนด้วย” ปันยิ้มอ่อนๆ “เงินเดือนไม่ต้องให้แล้ว ของกินปกติที่เธอเอามาให้ฉันราคาคงไม่ใช่ถูกๆ ฉันก็ว่างๆไม่มีไรทำช่วยก็ช่วยได้แค่นิดเดียว” แมนก็พูดซ้ำอีกหลายครั้งแต่พอเห็นปันไม่อยากเอาจริงๆเขาก็เลยตกลงไป ถึงแม้ปันจะอยู่ในบริษัทของเขาแต่ไม่ได้ทำงานอะไรเลยแค่ทำเรื่องง่ายๆทั่วไปให้เวลาผ่านไปไวๆก็เท่านั้น และในวันนี้มีพนักงานคนหนึ่งมาหาปันแล้วทำหน้าที่แสดงถึงความลำบากใจ “พี่ปันพี่ช่วยอะไรผมหน่อยได้ไหม?” “มีอะไรเหรอ?”ปันถาม “คือ......ที่บ้านผมมีธุระด่วนผมจะต้องกลับบ้านตอนนี้ แต่วันนี้ผมต้องไปคุยข้อตกลงที่ยังไม่เสร็จต่อถึงแม้จะคุยไม่สำเร็จแต่ก็ต้องไปที่บริษัทเขา แต่ตอนนี้ผมไม่มีวิธีอื่นแล้วจริงๆ......” พอเห็นหน้าที่จะร้องให้ของเขาปันก็เลยพูดไปว่า “ยังไงฉันก็ว่างเดี๋ยวฉันจัดการให้เอง” “คุณปันใจดีจริงๆ!ขอบคุณครับ!ขอบคุณครับ!” ปันไปรับเอกสารมาแล้วเปิดเข้าไปดูแต่พอเห็นเธอถึงกับอึ้งตาโตค้างไปเลย นี่……นี่คือ…… บริษัทของดีโน่ ปันชะงักไปเลย —— ตอนบ่ายสามโมง ปันไปที่บริษัทของโน่ตามเวลาที่นัดในเอกสาร ก็เจอคนร่วมงานตั้งเยอะ ไม่ใช่เจอดีโน่คนเดียวสักหน่อยเธอคงไม่เจอเขาหรอกมั้ง? แต่ปันคิดไม่ถึงว่าเธอเพิ่งเข้าไปในบริษัทก็เจอกับเขาเป็นคนแรกเลย ปันมองไปทางดีโน่ที่แรกจะรีบไปทางอื่นแต่สายตาก็มองไปทางเขาอย่างควบคุมไม่ได้เลยเหมือนมีคนเอามือให้หันไปทางเขาตลอด ดูแค่แป๊ปเดียว แค่แป๊ปเดียวเท่านั้น...... ทำไมดีโน่ผอมลงไปเหมือนจะโทรมมากกว่าเมื่อก่อนด้วย แค่แว๊บเดียวดีโน่ก็มาอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว ปันอยากจะหันหลังแล้วเดินกลับเขาก็พูดแบบเย็นชาว่า “หยุด” ปันก็หยุดนิ่งตามคำพูดของเขา “เธอมาทำไม?”น้ำเสียงของดีโน่เยือกเย็นเหมือนเดิม ปันพูดแบบเฉยชาว่า “มาคุยข้อตกลง” ดีโน่ไปแย่งเอกสารที่อยู่ในมือของเธอแล้วพูดต่อว่า “ไปที่ห้องทำงานของฉัน” “แต่ข้อตกลงนี้ไม่จำเป็นต้องคุยกับเธอ!”ปันรีบพูด “ถ้าจะคุยก็มา ถ้าไม่อยากคุยก็ไม่ต้องมาอีกแล้ว”พอดีโน่พูดจบก็เดินไปทางลิฟท์เลยในทันที ปันคิดไปคิดมาก็จำเป็นต้องเดินตามเขาไป เพิ่งเข้าไปในห้องทำงานเขาปันยังไม่ได้ยืนนิ่งก็โดนดีโน่ผลักไปชิดกับกำแพงอีกแล้ว “อยากจะคุยข้อตกลง?” ปันพยักหน้า ดีโน่พูดแบบเฉยชาว่า “ได้ ถอดเลย” ปันงงไปเลย “อะไรนะ?” “เธออยากจะคุยข้อตกลงไม่ใช่เหรอ?ไม่ถอดแล้วฉันจะคุยกับเธอได้ไง?”