บทที่ 4: นำออกไป

บทที่ 4: นำออกไป "ฮาๆๆๆๆ...คุณพูดได้ดีจริงๆ รถเล็ก? งั้นคุณขับอะไร? พูดออกมา ทำให้ฉันตกใจหน่อย!” ผู้ชายยังไม่ทันได้พูดออกมา เพราะคำพูดที่เขาพูดออกมา ไม่ใช่แค่หยอกล้อ แต่น้ำเสียงเรียบง่ายเหมือนคำทักทาย ซึ่งทั้งหมดเป็นการดูหมิ่น เขามองไปที่พิธีกรสักครู่ “ลากออกไป!” พิธีกรของ “คาสิโนเฮยเย่” รีบทำตามทันที แค่พูดออกมาคำเดียว ก็มีคนมานำคนกวางตุ้งคนนั้นออกไป: “ไอ้เด็กน้อย แกจำไว้...ฉันต้องหาให้ได้ว่าแกเป็นใคร...ฉันต้องทำให้แกรู้สึกเสียใจที่มาแย่งกับฉันในวันนี้...” ไม่ทันใด เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นผ่านไป ภายในห้องก็เงียบสงัด “หนึ่งตึก มีใครให้มากกว่านี้อีกไหม...มีไม่มี?” ใบหน้าของพิธีก็กลับมายิ้มแย้มอีกครั้ง “ถ้าอย่างนั้น...คุณหนูซูหยวน ก็จะถูกนำไป “คาสิโนเฮยเย่” ขอขอบคุณคุณผู้ชายท่านนี้...” ซูหยวนได้ยินเสียงตะโกนด้วยความตื่นเต้นของพิธีกร ใจของเธอก็หล่นวูบลงไปอย่างไม่หยุด ตกลงไป... เธอได้แต่คาดหวังให้มีคนเสนอข้อเสนอที่ดีกว่านี้ แค่ยืดเวลาได้อีกหน่อย ก็ดีแล้ว...มีคนมาชอบเธอแล้ว ยังไงก็ต้องถูกคนเอาไปอยู่แล้ว ยืดเวลาได้อีกหน่อย...เธอจะเป็นยังไงได้? แต่ในใจของเธอความภาคภูมิใจและศักดิ์ศรีของเธอก็ได้ย้ำเตือนเธอว่า เธอเคยเป็นถึงลูกผู้ดีมีตระกูล “ตึกหนึ่งตึกเป็นของแสดงความขอบคุณครั้งสุดท้าย...” “ปัง...” เสียงค้อนดังขึ้น สุดท้ายแล้วก็ไม่มีใครถามถึง “ราคาที่สูงลิบลิ่ว” บ้าคลั่งขนาดนี้! ซูหยวนยิ้มอย่างขมขื่น ไม่รู้ว่าจะปลอบใจตัวเองอย่างไรดี “คุณผู้ชาย คุณหนูซุคืนนี้...ไปกับคุณ!” พิธีกรประกาศอย่างดีใจ ทันใดนั้นก็มีคนเอาหีบใส่เงินดอลล่าร์เข้ามาสองใบ พร้อมกับสัญญาการโอนห้อง ที่นี่รับแต่เงินสดและทรัพย์สินจริงๆ! ผู้ชายแค่หันกลับไปแล้วลุกขึ้น ไม่ได้พูดอะไร แววตาที่เย็นตาภายใต้แสงไฟดูแล้วสงบ ไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ ซูหยวน ฤทธิ์ของยาได้แสดงฤทธิ์ออกมาจนหมด มองไปที่ด้านหลัง รู้สึกได้ถึงความแข็งแกร่ง...ราวกับ เรื่องราวไม่ได้วุ่นวายอย่างที่คิด ไม่แน่ว่า เธอสามารถหนีไปได้ภายใต้การควบคุมของผู้ชายคนนี้ แต่ก็ไม่แน่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น? ซูหยวนถูกผู้หญิงคนหนึ่งเอาผ้าผืนหนึ่งมาห่อตัวไว้ พร้อมกับประคองเดินออกไป ร่างกายรู้สึกร้อนวาบ ทรมานจนไม่สบายใจ “คุณชาย กลับบ้านหรือเปล่า?” ผู้หญิงที่ประคองซูหยวน พูดอย่างสงบ แค่ผลักไปนิดหน่อย ก็ทำให้ร่างกายที่ไม่มีแรงของซูหยวนล้มลง ล้มไปที่อ้อมกอดของผู้ชายใส่หน้ากาก เธอไม่เคยเข้าใกล้ผู้ชายขนาดนี้มาก่อน รู้สึกว่าเป็นอ้อมกอดที่แข็ง แต่กลับสบาย “บ้าจริง...” ไม่รู้ว่าตัวเองเข้าใจผิดหรือเปล่า ซูหยวนได้ยินเสียงของเขาด่าขึ้นมา “ช่วยฉัน!” ซูหยวนแกล้งทำเป็นอ่อนแอเอาตัวเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของชายคนนั้น เธอในตอนนี้รู้สึกขัดแย้งในตัวเองเป็นอย่างมาก เธอรู้ว่า เธอต้องไปกับผู้ชายคนนี้...ถ้าไม่อย่างั้น...ร่างกายเธอคงถูกเผาไปอย่างไม่มีใครรู้ แต่ว่า เธอไม่สามารถให้ร่างกายอายุสิบแปดปีสี่เดือนกับผู้ชายแปลกหน้าได้ “กลับห้องที่สาวอล” คำพูดนิ่งๆไม่กี่คำ ถูกพูดออกมาอย่างสงบ มันไม่ได้เย็นชาแต่กลับสงบนิ่ง ฟังให้ละเอียดขึ้น เสียงที่นิ่งเฉยนี้กลับไพเราะ ราวกับเสียงของไวโอลิน เสียงที่ทุ้มแต่กลับดึงดูด คนกวางตุ้งคนนั้นพูดผิดแล้ว ซูหยวนไม่ได้ถนัดเล่นเปียโน แต่เธอถนัดสีไวโอลิน “ตับๆๆๆ...” เสียงดังมา พร้อมกับลมที่พัดเข้ามา ร่างของซูหยวนที่ถูกห่อด้วยผ้า อ่อนแรงจนล้มลง อากาศด้านนอกหนาวขนาดนั้น แต่ร่างกายของซูหยวนกับร้อนจนน่าตกใจ เธอในตอนนี้เต็มไปด้วยความกลัวเพราะไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร ปกติเธอเป็นคนขี้อาย แต่ตอนนี้กลับต้องร้องขอความช่วยเหลือ พร้อมกับเอาตัวเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของผู้ชายแล้วมองไปยังผู้ชายที่ประคองตัวเองไว้ แต่ว่า...ความคิดของเธอกลับบอกเธอว่า หาวิธีหนี หาวิธีหลบหลีก หาวิธี..ปกป้องตัวเอง ภายในดวงตาที่สวยงามราวกับแร่ล้ำค่า แต่ไม่มีกำลังใจจะต่อสู้ แววตาดูใสราวกับน้ำบริสุทธิ์ ดูมีเสน่ห์เหลือล้น แค่กระพริบตานิดหน่อย ก็ดึงดูดเข้าไปในใจของผู้ชาย